(ur. 1962)

– wybitna pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury „za wyobraźnię narracyjną, która w połączeniu z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia”. Najnowszymi książkami Olgi są Empuzjon (2022) oraz Pan Wyrazisty (2023), powieść graficzna stworzona razem z Joanną Concejo.

fot. Jana Karpienko

– Pierwsza Dama Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1995–2005. Założycielka i Prezeska Fundacji “Porozumienie Bez Barier”. Prawniczka. Członkini organizacji międzynarodowych oraz honorowa patronka inicjatyw o zasięgu europejskim i światowym.

fot. Tomasz Sagan

– jest laureatką Nagrody Pulitzera, historyczką i dziennikarką, stałą publicystką magazynu „The Atlantic” oraz starszą członkinią Instytutu Agora przy Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa. Jej praca koncentruje się na autorytaryzmie, demokracji i geopolityce, ze szczególnym uwzględnieniem Europy Wschodniej.

Jest autorką sześciu cenionych książek: Gułag: Historia (2003, Nagroda Pulitzera 2004), Żelazna kurtyna (2012), Czerwony głód (2017), Zmierzch demokracji (2020), Między Wschodem a Zachodem (1994) oraz Koncern Autokracja (2024), która analizuje współpracę współczesnych dyktatur na arenie międzynarodowej.

W Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa prowadzi badania nad globalnym wzrostem autorytaryzmu i strategiami wzmacniania demokracji liberalnej.

fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Wyborcza.pl

Kaśka Sochacka to drobna blondynka z twardym kręgosłupem i niskim zachrypniętym
głosem. Pochodzi z Pradeł. „Wiśnia EP” to debiutancka EPka Kaśki, która ukazała się
nakładem Jazzboy Records. Pierwszym singlem była piosenka o tym samym tytule,
która swoją premierę miała w audycji Piotra Stelmacha w radiowej Trójce, gdzie przez
kilka tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu LP3. W 2019 roku pojechała na
trasę Sold Out Tour Korteza gdzie wykonywała „Wiśnię” w aranżacji przygotowanej
przez Korteza i jego zespół.

Debiutancki albumu Kaśki Sochackiej „Ciche dni” ukazał się 26 marca 2021 roku
nakładem Jazzboy Records. Za ostateczny kształt piosenek razem z Kaśką odpowiadają:
Agata Trafalska (pomoc przy tekstach) i Olek Świerkot (produkcja) - tandem, który dał
się poznać przy debiucie Korteza („Bumerang”) i jego drugiej płycie („Mój dom”). Kaśka
jest autorką wszystkich kompozycji muzycznych.

26 listopada 2021 roku premierę miał album „Ministory”, które ukazał się zaledwie 8
miesięcy po premierze "Cichych Dni” i jest to odpowiedź w jakim kierunku zmierza
Sochacka. To wyrafinowany pop z dodatkiem miejskiego folku i muzyki alternatywnej.
Doskonale zaśpiewana płyta z niebanalnymi piosenkami, które zostają na długo.
W 2021 roku Kaśka wygrała organizowany przez Gazetę Wyborczą plebiscyt Sanki dla
najciekawszych nowych twarzy w polskiej muzyce. Kaśka zdobyła także tytuł O!Lśnienie
2022 w plebiscycie organizowanym przez Onet oraz Miasto Kraków. Nagrodę
otrzymała w kategorii muzyka popularna za album „Ciche dni” oraz nagrodę główną za
największą ilość głosów.

Kaśka Sochacka otrzymała nagrodę Fryderyk 2022 w kategoriach Fonograficzny Debiut
Roku oraz Album Roku Indie Pop za płytę „Ciche dni”. Natomiast w 2023 roku została
nagrodzona Fryderykiem za Najlepsze Nowe wykonanie – Kaśka Sochacka, Albo Inaczej
„Ostatnia prosta”.

Rok 2023 rozpoczęła premierą pierwszej koncertowej płyty „Live” 2CD. Jesienią ukazał
się singiel „Madison”, który rozpoczął etap drugiej studyjnej płyty. „Ta druga” czyli
druga studyjna płyta ukazała się 15 listopada 2024 roku. Promowały go wcześniej
wydane single „Szum”, „Zdjęcia” oraz „Komary”. Album już w pierwszym tygodniu
premiery trafił na 1. miejsce Oficjalnej Listy Sprzedaży OLiS.

Kaśka Sochacka z powodzeniem wyprzedaje bilety na swoje solowe koncerty w
największych salach koncertowych w Polsce.

We wrześniu 2024 ukazał się album artysty „ZGŁOWY” bezkompromisowy i bardzo osobisty w przekazie, za który artysta odebrał aż 3 Fryderyki. Jesienią 2024 odbyła się trasa promująca to wydawnictwo. To było sześć znakomitych koncertów w 6 dużych halach w 6 miastach Polski. W marcu 2025 artysta zagrał w 8 „klubowych” koncertów w ramach trasy Z GŁOWY NIE MOŻNA WYJŚĆ.

Debiutancką płytę – rockową, ostrą, surową – wydał zaraz po wygranej „Idola” w 2004.
Następnie terminował u Nosowskiej i w Heyu, grał w Muchach i Japoto, występował z Brodką, a nawet zagrał w filmie. Uzbrojony w te doświadczenia Zalewski zadebiutował ponownie,albumem „Zelig”. Tą płytą zaistniał w świecie muzyki alternatywnej i zagrał setki koncertów w całej Polsce.

Rok 2016 to nowa odsłona – płyta „Złoto” – najbardziej osobista, a zarazem najbardziej
przystępna i przebojowa płyta Zalewskiego. Płyta ta otworzyła mu drogę do udziału w
najciekawszych projektach dziejących się na polskim rynku muzycznym – jak np. Męskie
Granie. To dla tego projektu Zalewski napisał utwór „Początek”, który w bardzo szybkim tempie osiągnął ponad 100 milionów wyświetleń. W roku 2017 z inicjatywy festiwalu w Jarocinie w ramach Motywu Niemen powstał projekt oraz album „Zalewski śpiewa Niemena”.

Rok 2020 przyniósł kolejny autorski album pt. „ Zabawa”. Promując album „Zabawa”. Zalewski zagrał prawie 200 koncertów, ale znalazł też czas na film o Kalinie Jędrusik w znakomicie przyjętym obrazie w reż. Katarzyny Klimkiewicz „Bo we mnie jest seks”.

W roku 2021 Krzysztof Zalewski dołączył do grona artystów zaproszonych do udziału w
prestiżowym, ikonicznym wręcz formacie MTV Unplugged. MTV Unplugged Zalewskiego to
występ w stu procentach akustyczny z udziałem sekcji dętej, chórku oraz gości specjalnych.
Wiosną 2022 artysta zagrał 22 koncertową trasę koncertową pod nazwą „Zalewski MTV
Unplugged Tour”. Latem 2022 K.Zalewski (u boku Bedoesa i Kwiatu Jabłoni) ponownie stanął na czele Męskie Granie Orkiestra 2022 i stworzył kolejny hymn MG pt. „Jest tylko teraz”.

fot. Klaudyna Schubert

HOŁDYS / WAGLEWSKI / KARIMSKI ORCHESTRA
I Ching Plus

Czterdzieści lat po ukazaniu się legendarnej płyty I Ching jej twórcy Zbigniew Hołdys i Wojciech Waglewski spotykają się ponownie na scenie. Stało się tak z inicjatywy Karima Martusewicza – basisty zespołu Voo Voo, kompozytora i pedagoga muzycznego. To on, na zaproszenie festiwalu FAMA, zaaranżował na nowo wybrane utwory z płyt I Ching i Świnie zespołu Morawski Waglewski Nowicki Hołdys i poprowadził wielobarwną orkiestrę akompaniującą mistrzom. Podczas koncertu można usłyszeć również nawiązania do solowej twórczości obu artystów

– pisarka, z wykształcenia kulturoznawczyni i filozofka. Laureatka prestiżowych wyróżnień, m.in. Nagrody Literackiej Nike, niemieckiej Nagrody im. Hermanna Hessego, szwajcarskiej nagrody Spycher oraz Austriackiej Nagrody Państwowej dla Twórców Literatury Europejskiej. Autorka bestsellerów tłumaczonych na wiele języków, w tym Piaskowej Góry, Ciemno, prawie noc i Gorzko, gorzko, które doceniły setki tysięcy czytelników i czytelniczek. Biegaczka, wielbicielka kultury Japonii, mieszkająca w Podkowie Leśnej w towarzystwie swoich ludzi, psów i kotów.

fot. Magda Hueckel

– jako psycholog zajmuje się leczeniem uzależnień w Ośrodku Terapii Uzależnień Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. W ramach Fundacji im. Stefana Batorego kieruje Regionalnym Programem Przeciwdziałania Uzależnieniom. Jej dziełem jest rozpowszechnienie w Polsce leczenia według tzw. modelu Minnesota, opartego na filozofii Anonimowych Alkoholików.

Pisze książki pełne wiary w nieskończone możliwości, jakie możemy w sobie odkryć, aby świadomie i z powodzeniem kierować swoim życiem.

Autorka m. in.: Zaproszenie do życia, Wyzdrowieć z uzależnienia, Sekrety kobiet, My-rodzice dorosłych dzieci. W zgodzie ze sobą, Podnieś głowę, Rak duszy. O alkoholizmie, Buty szczęścia. Za książkę Rak duszy została nagrodzona przez czytelników „Charakterów” Nagrodą Teofrasta.

(ur. 1960)

– jedna z czołowych ukraińskich pisarek, autorka ponad dwudziestu książek (poezja, proza, eseistyka, filozofia), laureatka wielu nagród krajowych i zagranicznych. Wykładała na uniwersytetach w USA (Pensylwania, Harward, Pittsburgh). Jej książki i artykuły zostały przetłumaczone na języki: polski, angielski, francuski, niemiecki, czeski, węgierski, chorwacki, bułgarski, rosyjski, perski. W Polsce ukazały się powieści „Badania terenowe nad ukraińskim seksem” (2003) i „Muzeum porzuconych sekretów” (2012), zbiór opowiadań „Siostro, siostro” (2007) i wywiad rzeka „Ukraiński palimpsest. Oksana Zabużko w rozmowie z Izą Chruślińską” (2013). W 2013 roku za „Muzeum porzuconych sekretów” otrzymała Nagrodę Literacką Angelus. Ostatnio opublikowała zbiór esejów „Planeta Piołun” (Wydawnictwo Agora). 22 listopada 2022 w Centrum Kongresowym ICE Kraków Rada Miasta Krakowa przyznała pisarce Nagrodę im. Stanisława Vincenza. W 2023 roku ukazała się jej książka Najdłuższa podróż (Agora).

Fot.: Max Pflegel

(ur. 6 października 1953 r. w Gdańsku)
– założyciel i Prezes Zarządu Fundacji Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. Pomysłodawca i twórca organizowanego od 1995 roku Najpiękniejszego Festiwalu Świata, czyli Pol'and'Rock Festival (wcześniej: Przystanek Woodstock). Wielokrotnie nagradzany za swoją działalność społeczną, ambasador Celów Zrównoważonego Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych. Dziennikarz radiowy i telewizyjny, który zadebiutował na antenie Rozgłośni Harcerskiej, a obecnie związany z Antyradiem, gdzie co poniedziałek prowadzi autorską audycję „Zaraz Będzie Ciemno”. Prezes Zarządu firmy Złoty Melon – czołowego wydawcy płyt koncertowych w naszym kraju.  

Twórca „Domowej Orkiestry” – zapoczątkowanego w 2020 roku programu internetowego Fundacji WOŚP. Sam mówi o sobie: obserwator rzeczy ulotnych i dziwnych. Jego konto na Facebooku, na którym dzieli się przemyśleniami na temat różnych tematów bieżących, śledzi ponad milion osób. Jest żonaty z Lidią Niedźwiedzką-Owsiak, na którą mówi „Dzidzia”. Mają dwie córki – Olę i Ewę. W 2023 roku Jurek Owsiak wraz z Lidią Niedźwiedzką-Owsiak zostali laureatami Medalu Wolności Słowa w kategorii Obywatelka/Obywatel, a w 2024 roku wręczono im „PRO BONO HUMANUM”, nagrodę specjalną polskiej edycji PRIX GALIEN – prestiżowego konkursu uznawanego za drugie, po Nagrodzie Nobla, najważniejsze wyróżnienie w dziedzinie medycyny i farmacji. W 2025 roku Prezes Zarządu Fundacji WOŚP otrzymał Nagrodę Specjalną konkursu Lider Polskiego Biznesu, organizowanego przez Business Centre Club.

fot. Lucyna Lewandowska

– (ur. 1944) historyczka i krytyczka sztuki, kuratorka wystaw, pisarka, organizatorka polskiego życia artystycznego. Przez wiele lat prowadziła badania naukowe w Instytucie SztukiPAN (1973-1986), kierowała Narodową Galerią Sztuki Zachęta (1993-2001). 

Jest współzałożycielką niezależnej Fundacji Egit (1986), Ośrodka Sztuki Współczesnej Fundacji Batorego (1992) i Fundacji Instytut Promocji Sztuki (1998). Ma w swoim dorobku wiele tekstów o sztuce, publikowanych w kilkunastu językach. Była kuratorką licznych wystaw promujących polską sztukę w kraju i za granicą (w tym na biennale w Wenecji i Săo Paulo), a także wystaw problemowych od Niemiec i Rosji po USA i Koreę Południową. Wyjątkowym zainteresowaniem polskiej publiczności cieszyły się jej ekspozycje: Gdzie jest brat twój Abel, 1995, Szare w kolorze 1956–1970 (2000) oraz Warszawa–Moskwa/Moskwa–Warszawa 1900–2000 (2004–2005), a także wystawy międzynarodowe: Obok. Polska-Niemcy. 1000 lat historii w sztuce (Berlin, 2011), Postęp i higiena (Zachęta, Warszawa, 2014), Perspektywa wieku dojrzewania (Muzeum Śląskie, Katowice 2018, OM Museum, Wilno 2021). 

Autorka powieści Proszę bardzo (2009; 2021), książki Sztuka w Polsce 1945–2005 (2005), zbioru esejów Przeciąg (2009) i Rozrzut (2023) szkiców o artystach polskich Zbliżenia (2020), dzienników: Berlińska depresja (2017) i Lista (2019), książki poświęconej postaci Haralda Szeemanna From Poland with Love (2019; 2021) oraz książki kucharskiej Kuchnia towarzyska i uczuciowa (2022). Prowadzi (z Anną Wacławik-Orpik) cykliczną audycję Andymateria w radiu Tok FM oraz dział kultury w miesięczniku „Vogue”. Jej najnowsza książka to Schyłek. Dziennik 2019–2022.

fot. Jerzy Wypych

– lekarka weterynarii, dziennikarka radiowa i telewizyjna, autorka książek. Jest znana w Polsce jako Matka Teresa od zwierząt. Co sobotę o godzinie 17 razem z córką – Martą Stachowiak – prowadzi na żywo na FB i YT godzinną audycję o zwierzętach „Pytania i odpowiedzi”. Po niej, o 18:00, nadawana jest kolejna audycja – tematyczna, nagrana wcześniej. Wraz z córką – Martą Stachowiak – prowadzi audycję „Sumińska – Zwierzę Ci się”. To ich autorski projekt, w którym uczą odbiorców uczyć się na ich własnych błędach. Autorka książek dla dorosłych i dla dzieci o zwierzętach, ludziach, podróżach i życiu, w tym bestsellerów: „Autobiografia na czterech łapach”, „Dalej na czterech łapach”, „Zwierz w łóżku”, „Świat według psa”, „Zwykłe niezwykłe życie”, „Dlaczego oczy kota świecą w nocy?”, „Dlaczego hipopotam jest gruby?”, „Dlaczego ziewamy?”, „Czy ryby piją wodę?” oraz „Dość. O zwierzętach i ludziach, bólu, nadziei i śmierci”.

(ur. 1985 r.) – adwokatka i założycielka Kancelarii nad Wisłą, ekofeministka, obrończyni praw zwierząt i przyrody w procesach sądowych, od lat współpracująca z organizacjami pozarządowymi. W 2016 roku doprowadziła do wydania pierwszego w historii wyroku Sądu Najwyższego w sprawie humanitarnej ochrony ryb. Aktualnie zaangażowana jest w sprawy dotyczące m.in. przemocy wobec zwierząt domowych, odstrzału wilków czy naruszania miejsc gawrowania niedźwiedzi. Zajmuje się także ochroną rzek, występując w procesie manipulowania przepływem wody na Wiśle oraz obroną aktywistek i aktywistów antyłowieckich. Autorka publikacji specjalistycznych, w tym książek: Komentarz do ustawy o ochronie zwierząt oraz Prawa zwierząt. Praktyczny przewodnik. Rzeczniczka ds. ochrony zwierząt w Polskim Towarzystwie Etycznym. Wykłada na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Współzałożycielka Szkoły Dobrego Prawa. Autorka „koncepcji prawa wrażliwego”, którą opublikowała w książce Zoopolis. W 2017 r. nagrodzona pierwszym miejscem w rankingu „Rising Stars Prawnicy – Liderzy Jutra”. Prowadzi portal edukacyjny o prawach zwierząt i przyrody Kuszlewicz w imieniu. Fascynuje ją zagadnienie głębokiej relacji ze zwierzętami i przyrodą, w tym żałoby międzygatunkowej.

fot. Bart Staszewski

– autorka najpopularniejszych powieści obyczajowych ostatnich kilkudziesięciu lat. Nieustannie inspiruje i zaskakuje. Jej książki sprzedały się w nakładzie kilku milionów egzemplarzy, a każda z nich zajmuje najwyższe miejsca na listach bestsellerów. Laureatka licznych nagród, wielokrotnie uhonorowana Bestsellerami Empiku.

fot. Rafał Masłów

– jeden z najbardziej znanych i cenionych aktorów w Polsce i za granicą. W latach 1963-1964 występował w Telewizyjnym Studio Młodych, którym kierował Andrzej Konic. Zanim rozpoczął studia w PWST w Warszawie zadebiutował na srebrnym ekranie w filmie „Ranny w lesie”. Od 1969r. Występował na scenie teatralnej w Teatrze Powszechnym i Teatrze Narodowym w Warszawie. W 1971 roku rolą Hamleta zdał aktorski egzamin eksternistyczny. Zagrał w przeszło 200 produkcjach filmowych i telewizyjnych. Najważniejsze tytuły to: „Popioły” (1965), „Bokser” (1966), „Małżeństwo z rozsądku” (1966); „Jowita” (1967); „Skok” (1967); „Hrabina Cosel” (1968); „Wszystko na sprzedaż” (1968); „Pan Wołodyjowski” (1969); „Polowanie na muchy” (1969), „Sól ziemi czarnej” (1969); „Brzezina” (1970); „Krajobraz po bitwie” (1970);  „Życie rodzinne” (1970); „Wesele” (1972); „Potop” (1974); „Ziemia obiecana” (1974); „Dagny” (1976); „Kung-Fu” (1979); „Panny z Wilka” (1979); „Siekierezada” (1985); „Dekalog” (dekalog Trzy) (1988); „Pestka” (1995); „Ogniem i mieczem” (1998); „Pan Tadeusz”(1999) „Przedwiośnie” (2001), „Zemsta” (2002); „Stara baśń” (2004),  „Z miłości” (2010); „Bitwa warszawska 1920” (2011).

Grał także w wielu filmach zagranicznych na Węgrzech, we Włoszech, Francji, Niemczech, Rosji i USA. Pięć filmów z Danielem Olbrychskim w jednej z głównych ról było nominowanych do Oskara, dwa z nich Oskara otrzymały. Zdobył wiele prestiżowych nagród w kraju i za granicą.      

– aktor, reżyser i przedsiębiorca, urodzony w Krakowie, wychowany w Warszawie. Zagrał w ponad 100 filmach, debiutował mając 11 lat u boku Gustawa Holoubka w „Historii żółtej ciżemki”. Uznanie i pierwsze nagrody zdobył dzięki roli Romana Boryczko w „Zaklętych rewirach”. Grał między innymi w filmach Andrzeja Wajdy, Kazimierza Kutza, Janusza Majewskiego, Władysława Pasikowskiego i Marka Koterskiego. Od 1998 roku współpracuje z Bankiem ING. Karierę aktorską zakończył w 2007 Jest współwłaścicielem firmy Kondrat Wina Wybrane, którą prowadzi razem z synem Mikołajem.

fot. Szymon Szcześniak

Maciej Stuhr (ur. 1975) – aktor, reżyser i scenarzysta filmowy i teatralny, felietonista, konferansjer, artysta kabaretowy, psycholog, wykładowca akademicki.

Ukończył Wydział Aktorski krakowskiej PWST. W czasie studiów był współzałożycielem kabaretu „Po żarcie”. Na scenie debiutował jeszcze w okresie studiów, zagrał Raskolnikowa w kameralnej Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego, zrealizowanej przez Bogdana Cioska w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Współpracował z reżyserem Andrzejem Domalikiem, u którego zagrał w spektaklach opierających się na rosyjskim literackim kanonie. Wystąpił też w spektaklach Piotra Cieślaka, Macieja Wojtyszko, Krzysztofa Warlikowskiego. 

W latach 2004–2008 był aktorem warszawskiego Teatru Dramatycznego. Od 2008 roku jest w zespole Nowego Teatru w Warszawie pod kierownictwem Krzysztofa Warlikowskiego. 

Po raz pierwszy wystąpił przed kamerą w 1988 roku w serialu Dekalog Krzysztofa Kieślowskiego. W 1991 roku zagrał główną rolę dziecięcą w Dzieciach wojny Krzysztofa Rogulskiego. Następnie zagrał m.in. Aleksa w Fuksie Macieja Dutkiewicza, Kubę Brennera w Chłopaki nie płaczą Olafa Lubaszenki (2000) i Kubę w kolejnej komedii Lubaszenki Poranek kojota (2001). Wizerunek młodych, bezpretensjonalnych chłopaków udało mu się przełamać kolejnymi rolami - adepta szkoły policyjnej w kryminalnym serialu "Glina" Władysława Pasikowskiego oraz kamerzysty Mateusza w Weselu filmie Wojciecha Smarzowskiego. Kolejne role filmowe aktora to m.in. Chwastek we Francuskim numerze Roberta Wichrowskiego, Sebastian Tretyn w Testosteronie Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza i działonowy Sapieżyński w Operacji Dunaj Jacka Głomba (2009). Zagrał również w Winie truskawkowym na podstawie prozy Andrzeja Stasiuka, w wielokrotnie nagradzanym filmie Małgorzaty Szumowskiej 33 sceny z życia (za rolę Piotra otrzymał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego), w głośnym filmie Władysława Pasikowskiego Pokłosie (nagrodzony Polską Nagrodą Filmową), w nagradzanej Obławie Marcina Kryształowicza, w Drogówce Wojciecha Smarzowskiego i Excentrykach albo po słonecznej stronie ulicy Janusza Majewskiego. W Obywatelu Jerzego Stuhra zagrał razem ze swoim ojcem. Był też gwiazdą popularnych komedii romantycznych w reżyserii Listy do M., Planeta singli. Wystąpił w nagrodzonym Orłami serialu Belfer oraz serialu Szadź. Ostatnio wzbudził uznanie rolą alkoholika w filmie Powrót do tamtych dni (2021) Konrada Aksinowicza oraz prawnika Huberta w Fucking Bornholm Anny Kazejak (2022). 

W Teatrze Telewizji debiutował jako osiemnastolatek. Wystąpił w spektaklach  Roberta Glińskiego, Agnieszki Glińskiej, Janusza Kijowskiego, Witolda Adamka, Marii Zmarz-Koczanowicz, Piotra Tomaszuka. 

Udziela się charytatywnie, angażuje się w sprawy społeczne, m.in. pomoc zwierzętom, kampanię poświęconą edukacji seksualnej, Kampanię Przeciw Homofobii. Został dawcą szpiku kostnego. Wraz z żoną Katarzyną Stuhr-Błażejewską zaangażował się w pomoc uchodźcom ukrywającym się w lasach na granicy polsko-białoruskiej.

fot. Jerzy Wypych

– dziennikarz radiowy i telewizyjny. Zaczynał w Rozgłośni Harcerskiej. Związany był z Programem III Polskiego Radia, gdzie prowadził takie audycje, jak „Mój magnetofon”, „Bielszy odcień bluesa”, „Manniak niedzielny”, „Manniak po ciemku”. W telewizji prowadził „Magazyn pana Manna” w Studiu 2 i poświęcony muzyce rockowej program „Non stop kolor” wspólnie z Janem Chojnackim. W latach 80. był redaktorem naczelnym miesięcznika „Non Stop”. Znany z występów w duecie z Krzysztofem Materną, stworzył m.in. takie programy, jak „Za chwilę dalszy ciąg programu” czy „MdM”. Sześciokrotny laureat nagrody Wiktora. Aktualnie związany z Radiem Nowy Świat.

– (ur. 1976) amerykański dziennikarz. Absolwent prawa na Uniwersytecie Yale, stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Cambridge oraz nauk ścisłych, technicznych i przyrodniczych w London School of Economics. Autor książek Cokolwiek powiesz, nic nie mów.Zbrodnia i pamięć w Irlandii Północnej, Imperium bólu. Baronowie przemysłu farmaceutycznego, Rogues: True Stories of Grifters, Killers, Rebels and Crooks, Głowa węża. Przemytnicy z Chinatown i amerykański sen oraz Chatter. Od 2006 roku związany z redakcją „New Yorkera”. Publikował również w „The New York Review of Books” i „The New York Times Magazine”. Za Cokolwiek powiesz, nic nie mów otrzymał Amerykańską Nagrodę Krytyków Literackich oraz Nagrodę im. George’a Orwella. Książka została również bestsellerem „New York Timesa”, reportażem roku według „Time'a”, „Entertainment Weekly” uznał ją za jedną z dziesięciu najlepszych książek reporterskich dekady, a serwis Amazon za najlepszą pozycję historyczną 2019 roku. Tytuły książki roku przyznały jej też najważniejsze redakcje prasowe w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, m.in. „The Washington Post”, „The Wall Street Journal”, „The Economist”, „The Atlantic” i „The Guardian”. Książka Imperium bólu otrzymała Nagrodę Baillie Gifford oraz znalazła się w finale nagrody Business Book of the Year przyznawanej przez „Financial Times”. Reportaż Głowa węża znalazł się wśród najlepszych książek roku w rankingach „Washington Post”, „Christian Science Monitor”, „Chicago Tribune”, „San Francisco Chronicle”, „Publishers Weekly” i Stowarzyszenia Bibliotek Amerykańskich oraz trafił do finału Nagrody im. J. Anthony’ego Lukasa i Nagrody im. Corneliusa Ryana. Keefe został także uhonorowany Nagrodą „National Magazine” w kategorii dziennikarstwo, jest również laureatem wielu stypendiów, w tym prestiżowego stypendium Guggenheima. Twórca podcastu Wind of Change, który znalazł się na szczycie listy najlepszych podcastów 2020 roku w rankingu „The Guardian”. Mieszka w Nowym Jorku.

– jeden z najchętniej tłumaczonych na języki obce pisarz bułgarski. Autor m.in. Fizyki smutku, która przyniosła mu Literacką Nagrodę Europy Środkowej „Angelus”, Nagrodę Literacką im. Jana Michalskiego oraz Uznamską Nagrodę Literacką. Jego książki zostały przełożone na ponad 25 języków. Laureat Międzynarodowej Nagrody Bookera 2023 za Schron przeciwczasowy. Powieść otrzymała również najważniejsze włoskie wyróżnienie Premio Strega Europeo (2021).

fot. Phelia Baruh

– ur. w 1946 roku, redaktor naczelny Gazety Wyborczej, historyk, eseista, publicysta polityczny. W latach 1968-1989 jeden z czołowych organizatorów nielegalnej, demokratycznej opozycji, członek Komitetu Obrony Robotników. Od 1964 roku studiował na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Dwukrotnie zawieszony, a po Wydarzeniach Marcowych 1968 roku relegowany z uczelni i skazany na trzy lata więzienia. Ukończył studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 70-tych działał w licznych organizacjach opozycyjnych i brał udział w wydawaniu wielu pism drugiego obiegu. W latach 80-tych dwukrotnie aresztowany za działania przeciwko PZPR i zwalniany na mocy amnestii. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu w 1989, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Uhonorowany licznymi odznaczeniami i tytułami doktora honoris causa. Odznaczony orderem Orła Białego. Autor wielu głośnych publikacji i artykułów w czasopismach z całego świata.

fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Wyborcza

– absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, pisarka i dziennikarka; debiutowała jako reporterka Polskiego Radia, najdłużej związana była z wrocławską prasą.

Autorka biografii Antoniego Słonimskiego Słonimski. Heretyk na ambonie i Kazimiery Iłłakowiczówny Iłła, a także bestsellerowych reportaży historycznych Służące do wszystkiego i Chłopki. Opowieść o naszych babkach. Ostatnia książka wywołała społeczny rezonans, stając się jedną z najpopularniejszych książek 25-lecia i osiągając rekordowy nakład. Zdobyła szereg nagród, m.in. Teresy Torańskiej, O'lśnienia Onetu, dwie statuetki Bestsellerów Emipku, tytuł Mądra Książka Roku, nominację do Nike i i nagrody Ryszarda Kapuścińskiego.

Mieszka we Wrocławiu. Należy do stowarzyszenia zawodowego pisarzy Unia Literacka.

– botaniczka, poetka, profesorka w Zakładzie Botaniki Leśnej SGGW. Bada ruch i regenerację roślin, łączy naukę z filmem i literaturą. Autorka instalacji Przednówek (Expo 2025, Osaka), filmu Metamorphosis of Plants oraz książek np. minimum, Patyki, badyle, Piach. Laureatka Nagrody Fundacji Kościelskich. Publikuje w Dwutygodniku.

– dr hab., profesor, pracuje w Zakładzie Etyki Instytutu Filozofii UW, zajmuje się historią idei etycznych, etyką stosowaną, filozofią polityczną i problematyką kobiecą. Jest autorką wielu książek, m.in.: „Idea godności w historii i etyce” (1993), „Indywidualizm i jego krytycy. Współczesne spory między liberałami, komunitarianami i feministkami na temat podmiotu, wspólnoty i płci” (2003), „Kobiety i władza” (2009), „Etyka dla myślących (2010)”, „O gender i innych potworach” (2014), „Obcy, inny, wykluczony” (2020). Obecnie pracuje nad książką poświęconą moralności życia publicznego.

– profesor dr hab. nauk med. Bogdan de Barbaro, psychiatra, psychoterapeuta, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1993–2016 kierownik Zakładu Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii UJ. W latach 2016–2019 kierownik Katedry Psychiatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Obecnie współpracuje z Fundacją Rozwoju Terapii Rodzin „Na Szlaku” w Krakowie. Autor, współautor i redaktor artykułów oraz książek z zakresu psychiatrii i psychoterapii, m.in. „Postmodernistyczne inspiracje w psychoterapii” (z Szymonem Chrząstowskim, Wyd. UJ 2011),  „Psychoterapia między wiedzeniem a niewiedzeniem” (z Wojciechem Drathem, Wyd. UJ 2022), „Po co światu psychoterapia” (Wyd. Mando 2023), „Swoją drogą…” (w rozmowie z Justyną Dąbrowską, Wyd. Agora 2024).

– doktorka, filozofka, publicystka. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej na Uniwersytecie w Princeton (USA). Pracuje w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Badań Artystycznych i Studiów Kuratorskich. Autorka esejów i książek, tłumaczka tekstów włoskich filozofów. Członkini grupy eksperckiej Team Europe Direct i kolektywu artystycznego Kanał Polska. Współtwórczyni i prowadząca program „Kwiatki polskie” i „Kwiatki polskie w niedzielę” w TVP info i TVP2. Z Grzegorzem Markowskim współprowadzi czwartkowe poranki w Radiu Nowy Świat, współtworzy podcasty „Poszukiwacze politycznego złota” i „Filozofia jest dla dziewczyn”. Pisze felietony dla tygodnika Newsweek Polska i miesięcznika „Pani”. Warszawianka roku 2023, w 2024 roku wyróżniona nagrodą im. Mariusza Waltera w kategorii osobowość medialna, Mistrzyni Mowy Polskiej.

fot. Adam Tuchliński

–absolwent Wydziału Socjologii i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Ekspert w dziedzinie brand consultingu oraz komunikacji marketingowej i społecznej. Zdobywca tytułu Mistrza mowy polskiej. Współtwórca satyrycznego spektaklu teatralnego pt: „Kanał Polska”, w którym występuje do dziś na scenie teatru Komedia w Warszawie. Współautor – wraz z dr Katarzyną Kasią – książki pt: „Siedem życzeń, rozmowy o źródłach nadziei”. Współtwórca i prowadzący programu Kwiatki Polskie i Kwiatki Polskie w Niedzielę nadawanych w TVP Info i TVP 2.

– dziennikarka i pisarka. Studiowała germanistykę, niderlandystykę oraz historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1991 związana z „Gazetą Wyborczą”, dla której pracowała jako redaktorka, reporterka, korespondentka w Berlinie i redaktorka naczelna „Wysokich Obcasów”. W latach 2012–2016 kierowała portalem Culture.pl tworzonym przez Instytut Adama Mickiewicza.

W 2019 ukazała się jej pierwsza książka Tancerka i Zagłada. Historia Poli Nireńskiej za którą otrzymała nominację do Nagrody Literackiej „Nike”. Najnowsza książka to Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat.

fot. Max Pflegel

– reporterka, autorka bestsellerowych biografii („Beksińscy. Portret podwójny”, „Komeda. Osobiste życie jazzu”, „Ksiądz Paradoks. Biografia Jana Twardowskiego”, „Dezorientacje. Biografia Marii Konopnickiej”) i reportaży historycznych. Laureatka Nike czytelników, Nagrody im. Torańskiej. Mieszka w Gdańsku.

fot. Rafał Komorowski

– absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i Wydziału Malarstwa Uniwersytetu Tsukuba w Japonii; jest artystką malarką, a także redaktorką prowadzącą serie książek Wydawnictwa EMG, m.in.: „Architektura jest najważniejsza", „Ktoś, nie coś", „Żydowscy obywatele Krakowa". Autorka i uczestniczka kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Trzykrotnie wyróżniona Nagrodą Krakowa Miasta Literatury UNESCO jako redaktorka i autorka. Jest współorganizatorką Międzynarodowego Festiwalu Kryminału Wrocław i Bruno Schulz. Festiwal we Wrocławiu oraz organizatorką mobilnego Festiwalu Naturocentrycznego "Ktoś, nie coś". „Hanna i Dorota”, książka Ewy Mańkowskiej, zdobyła już w tym roku nagrodę Krakowskiej Książki Miesiąca i nominację do Nagród Historycznych Polityki im. Mariana Turskiego.

– doktor habilitowany nauk prawnych, Dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu SWPS w Warszawie, doradca krajowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych. W latach 2015–2021 Rzecznik Praw Obywatelskich. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył również studia LL.M. z zakresu prawa konstytucyjnego porównawczego w Central European University w Budapeszcie. Od lat zaangażowany w działania na rzecz praw człowieka. Współpracował z licznymi organizacjami pozarządowymi, m.in. Fundacją Panoptykon, ClientEarth Polska i Stowarzyszeniem im. prof. Zbigniewa Hołdy. W latach 2010 – 2015 wiceprezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Był także członkiem Obywatelskiego Forum Legislacji działającego przy Fundacji Batorego. W latach 2014–2015 członek Rady Dyrektorów Funduszu ONZ na rzecz Ofiar Tortur. Autor wielu publikacji naukowych, w szczególności z zakresu praw człowieka. Felietonista „Gazety Wyborczej” i „Polityki” autor audycji „Prawy Adam” w Newonce Radio.

W 2018 roku został uhonorowany Nagrodą Rafto za obronę praw mniejszości i niezależności sądów w Polsce. Rok później otrzymał też Nagrodę Praworządności (Rule of Law Award), przyznaną przez World Justice Project. W 2020 roku został odznaczony francuskim Orderem Legii Honorowej w randze kawalera. W tym samym roku laureat nagrody specjalnej Korony Równości, przyznawanej przez Kampanię Przeciw Homofobii oraz nagrody Fundacji im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego.

Obecnie Minister Sprawiedliwości.

(ur. 1966) – pisarz i fotograf, z wykształcenia psycholog. Autor albumów „Dużo kobiet” (2009) i „Auschwitz – co ja tu robię?” (2010). Jego zdjęcia były prezentowane niemal na całym świecie. Wydał zbiory rozmów „Ocaleni z XX wieku” (2012). „Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne” (2014) i „Księga wyjścia” (2018) oraz dwa tomy opowiadań: „Rejwach” (2017), który był nominowany do Nagrody Literackiej Nike i Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus a jego amerykańskie wydanie w przekładzie Seana Gaspera Bye znalazło się w finale National Jewish Book Awards 2022 oraz jest nominowane do The Sami Rohr Prize for Jewish Literature oraz „Poufne” (2020). W 2021 roku zadebiutował jako reżyser filmem dokumentalnym „Dowód tożsamości” wyprodukowanym przez Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Od lat zajmuje się problematyką i historią polskich Żydów w XX wieku zadając sobie i swoim rozmówcom pytania o to, jak to jest być Żydem w Polsce i co to tak naprawdę znaczy. Od kilku lat prowadzi warsztaty pisania historii osobistych.

fot. Jacek Poremba

Wojciech Tochman (ur. 1969) – jeden z najważniejszych polskich reporterów i autorów literatury faktu. Jego książki, wśród nich m.in. Schodów się nie pali, Jakbyś kamień jadła, Dzisiaj narysujemy śmierć, Wściekły pies i Pianie kogutów, płacz psów wywołują ożywione dyskusje i niemal natychmiast wchodzą do kanonu polskiego reportażu. Dwukrotny finalista Nagrody Nike oraz Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus. Laureat Premio Kapuściński przyznawanej w Rzymie oraz „Pióra Nadziei” – wyróżnienia Amnesty International. Utwory Tochmana zdobyły uznanie za granicą i doczekały się przekładów na kilkanaście języków. Jego najnowsza książka Historia na śmierć i życie ukazała się w czerwcu 2023 roku nakładem Wydawnictwa Literackiego. 

fot. Michał Fiałkowski

– dziennikarka, autorka książek, reżyserka spektakli teatralnych. Współtwórczyni kanału YouTube „Dajcie nam głos!! Kasia Stoparczyk i dzieci”. Mistrzyni rozmowy. W Polskim Radiu stworzyła kultowe audycje m. in. „Dzieci wiedzą lepiej” i „Myślidziecka 3/5/7”, a we współpracy z Wojciechem Mannem format telewizyjny pt. „Duże Dzieci”.

Wydała kilka książek dla dorosłych, między innymi „Jak mieć w życiu frajdę”, a także „Franciszek Pieczka. Portret intymny”. Wydała książki dla dzieci, a także kilkanaście płyt z zapisem ścieżek dźwiękowych autorskich spektakli teatralnych.

Ambasadorka Fundacji ABC XXI Cała Polska Czyta Dzieciom. Ambasadorka Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci. Jurorka Konkursu „Świat Przyjazny Dziecku” Komitetu Ochrony Praw Dziecka. Twórczyni „Małej Kapituły”, dzięki której dzieci mają głos w wyborze książki roku w Konkursie „Świat Przyjazny Dziecku” Komitetu Ochrony Praw Dziecka. Wykładowczyni Uniwersytetu Dzieci. Członkini Prezydium Kapituły Nagrody im. Janusza Korczaka w Polsce

Uhonorowana: Tytułem Mistrz Mowy Polskiej, odznaką Honorową Rzecznika Praw Dziecka za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka, Nagrodą Safony za odwagę pomagania dzieciom i propagowania mądrości dzieci, statuetkami Fundacji Cała Polska Czyta Dzieciom za promowanie czytelnictwa, tytułem Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej za radiową audycję „Zagadkowa niedziela”, tytułem Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej za program „Dajcie nam głos!! Kasia Stoparczyk i Dzieci”, Honorowym Tytułem „Edukacyjna Inicjatywa Roku 2024” dla prowadzącej program Katarzyny Stoparczyk, jak również dla programu „Dajcie nam głos!! Kasia Stoparczyk i Dzieci”.

prof. dr hab., jest profesorem filozofii na Wydziale Humanistycznym AGH w Krakowie. Był uczniem i wieloletnim asystentem prof. Józefa Tischnera, stypendystą Uniwersytetu Louvain La Neuve w Belgii, Catholic University of America w Waszyngtonie, Hebrew University w Jerozolimie, Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu. W latach 2003-2007 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, Polskiego Towarzystwa Etycznego. Był laureatem stypendium „Mistrz” Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (1999 r.). W 2002 roku otrzymał nagrodę prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego dla najlepszego nauczyciela akademickiego Mazowsza, a w 2003 roku nagrodę „Nowych Książek” i Ministra Kultury za redakcję naukową (wraz z B. Milerskim) dziesięciotomowego dzieła Religia. Encyklopedia PWN.  W 2008 roku został wybrany przez studentów najlepszym wykładowcą w historii Collegium Civitas. W styczniu 2012 roku zajął drugie miejsce w plebiscycie czasopisma „Focus” za badania naukowe za 2011 rok. Wygłosił prestiżowe wykłady, m.in. w polskim parlamencie na Konferencji Bezpieczeństwa NATO w ramach polskiej prezydencji w Unii Europejskiej oraz na zamknięcie Kongresu Kultury Polskiej w Krakowie. Wydał dotąd ponad 300 publikacji naukowych polskich i zagranicznych, w tym m.in. O umiejętności życia, O ulotności życia, O zmienności życia, Historię  filozofii XX wieku. Nurty, t. 1 i t. 2, Uniwersalne prawdy i prawa życia dla mądrych ludzi na trudne czasy, O bezprawiu i przyzwoitości. Wady i zalety moralne dla mądrych ludzi na trudne czasy.

(ur. 1958) – antropolożka kultury i religioznawczyni, członkini-korespondent PAN. Jest laureatką m.in. nagrody im. Jana Długosza, The Yad Vashem International Book Award (2019 za książkę Pod klątwą) oraz Elkana Fellowship w Wissenchaftskolleg Berlin za całość dorobku. Autorka m.in. Legendy o krwi. Antropologia przesądu (WAB, Warszawa 2008; wydanie francuskie: Légendes du sang. Une anthropologie du préjugé antisémite en Europe, 2015), Pod klątwą. Społeczny portret pogromu kieleckiego (Czarna Owca, Warszawa 2018; wydanie ang.  Cursed. The Social Portrait of the Kielce Pogrom, Cornell 2023), Bracia miesiące. Eseje i studia  (IBL, 2020; wydanie angielskie: Jewish Fugitives in the Polish Countryside, Peter Lang 2022) oraz Kociej muzyki. Chóralnej historii pogromu krakowskiego (Czarna Owca, Warszawa 2024).

– urodzona w 1979 roku w Warszawie. Doktor nauk humanistycznych. Z wykształcenia kulturoznawczyni, absolwentka Gender Studies na UW oraz Studiów Polsko-Żydowskich IBL PAN. Pisarka, publicystka, działaczka społeczna i promotorka literatury. Członkini Stowarzyszenia Unia Literacka. Kuratorka festiwali i inicjatyw literackich (Międzynarodowy Festiwal Literacki Apostrof, Kawiarnia Literacka OFF Festival, dyskusje i spotkania autorskie). Wykładowczyni Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu SWPS oraz w szkole pisania Maszyna do Pisania. Felietonistka ,,Polityki", "Czasu Literatury" i wielu portali internetowych. Współprowadziła programy literackie „Cappuccino z książką” i „Zapomniani - odzyskani” w TVP Kultura oraz „Barłóg literacki”. Jej teksty ukazały się w książkach zbiorowych oraz w wielu katalogach do wystaw sztuki współczesnej i programach teatralnych (między innymi Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, Galeria Bunkier Sztuki, Muzeum Nobla w Sztokholmie). Publikuje gościnnie na łamach prasy polskiej i zagranicznej. Jej teksty naukowe znalazły się w ponad 25 opracowaniach i książkach zbiorowych. Stypendystka Homines Urbani 2008, Instytutu Books from Lithuania 2009, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2010, Miasta Stołecznego Warszawy 2010, Instytutu Goethego 2010. Laureatka nagród literackich i społecznych. Zasiada między innymi w Kapitule Nagrody im. Olgi Rok, Kapitule Obywatelskiej Naukowych Nagród "Polityki" oraz w Radzie Fundacji Feminoteka. Była wokalistką punkowego zespołu Zimny Maj. Prowadzi podcast Radio Sylwia i Elgiebete TV.

(ur. 1992) – scenarzystka filmów społecznie zaangażowanych i konsultantka scenariuszowa. Absolwentka scenariopisarstwa w Szkole Filmowej w Łodzi.

Nominowana do Norweskiej Nagrody Filmowej Amanda w kategorii Najlepszy Scenariusz Oryginalny za film Norwegian Dream w reżyserii Igora Leiva Devolda.

Współscenarzystka Pięknej Zośki w reżyserii Marcina Wierzchowskiego w Teatrze Wybrzeże, zrealizowanej w 2024 roku jako Teatr Telewizji. Scenarzystka wielu krótkich form, między innymi Saszki reż. K. Lesisz (m.in. Nagroda na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni). Finalistka konkursu scenariuszowego SCRIPT PRO za scenariusz Bella, szalom. Była jedną z tłumaczek tomu Pomiędzy światami Ireny Klepfisz.

(ur. 1972) – dziennikarz, działacz na rzecz ochrony przyrody, autor książek i artykułów o tematyce przyrodniczej. Mieszka w Teremiskach w Puszczy Białowieskiej. Związany z „Gazetą Wyborczą” od początku jej istnienia. 

W 2006 roku zainicjował zbieranie podpisów pod petycją w sprawie obrony Doliny Rospudy, za cykl artykułów na ten temat otrzymał w 2007 roku Nagrodę im. Andrzeja Woyciechowskiego za najlepszy materiał dziennikarski, który wpłynął istotnie na życie Polaków. Jest również laureatem Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za tekst specjalistyczny (1998), otrzymał ponadto wyróżnienie Bohatera Europy przyznawane co roku przez amerykański tygodnik „Time” za obronę środowiska naturalnego (2005).

Autor książek: (Za)piski Wajraka, Kuna za kaloryferem, czyli nasze przygody ze zwierzętami – wraz z żoną Nurią Selvą Fernandez,  Wielka księga prawdziwych tropicieli, To zwierzę mnie bierze, Zwierzaki Wajraka i Wilki, Na północ. Jak pokochałem Arktykę; serii przyrodniczych komiksów dla dzieci Umarły Las, Nieumarły Las i Zew Padliny oraz nowej serii Detektyw Wróbel –  wspólnie z  ilustratorem Tomaszem Samojlikiem.

– pisarka, tłumaczka, historyczka sztuki. Autorka ponad 20 książek: opowiadań, mistyfikacji literackich, reportaży z podróży, rozpraw o surrealizmie, baśni dla dzieci. Jej książki - nagradzane w Polsce i w Niemczech - były tłumaczone na francuski, angielski, niemiecki, hiszpański, słowacki, japoński i koreański. Na ich podstawie powstały filmy i przedstawienia teatralne. Od 1989 roku dzieli czas między Warszawę a Providence (USA), gdzie w Rhode Island School of Design wykłada historię sztuki, filmu i literatury. Wśród jej najnowszych tytułów są: „Spiskowcy wyobraźni”, „Świat zwariował. Poradnik surrealistyczny. Jak przeżyć”, „Archipelagi Rolanda Topora”.

– reporterka, autorka książek „Londyńczycy”, „Angole”, „Nowy Jork zbuntowany”, „Milionerka”, „Był sobie chłopczyk”, „Greenpoint” oraz „Miasteczko Panna Maria”. Współautorka książek „Głosy” i „Władcy strachu” (napisanych wspólnie z Dionisiosem Sturisem), a także „1968” (z Cezarym Łazarewiczem). Trzykrotna laureatka nagrody Grand Press, laureatka Nagrody Gryfia, nagrody dla najlepszej książki roku przyznawanej w ramach Festiwalu Reportażu w Lublinie oraz nagrody MediaTory. Otrzymała również nominacje do Nagrody Nike, Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz” i Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego.

fot. Rafał Komorowski

– pisarka, autorka m.in. dwóch tomów queerowej autobiografii Moja ukochana i ja (WL, Kraków 2023) oraz Moja ukochana i ja. Ślub (WL, Kraków 2024). Czterokrotnie nominowana do Nagrody Literackiej „Nike” i innych nagród. Bohaterka filmu dokumentalnego Piotra Jaconia Tego nie ma w umowie koalicyjnej (razem z żoną Elżbietą Czerwińską). Felietonistka „Polityki”; publikuje też w „Książkach. Magazynie do Czytania” i „Dwutygodniku”.

fot. Leszek Half

– eseistka, dramatopisarka, tłumaczka, dokumentalistka. Za książkę Między Placem Bohaterów a Rechnitz. Austriackie rozliczenia otrzymała Nagrodę Literacką JULIUSZ oraz Nagrodę im. Andrzeja Siemka „Literatury na Świecie“, była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia i Nagrody Nike.

Współautorka nagradzanych sztuk teatralnych, m.in. Podróży do Buenos Aires, Daily Soup, Ciemnej Wody, a także filmów dokumentalnych, m.in. Views of a Retired Night Porter i Arab Attraction.

Za przekłady z niemieckiego uhonorowana nagrodą im. Karla Dedeciusa.

Dorastała w Kotlinie Kłodzkiej. Mieszka w Austrii.

fot. Andreas Horvath

– polski pisarz, autor książek dla dzieci i młodzieży, scenarzysta i dziennikarz. Były redaktor naczelny magazynu „Świerszczyk”. Twórca takich bestsellerów jak „Kuba i Buba”, „Detektyw Pozytywka” czy „Bon czy ton”. Zdobywca licznych nagród, jego książki uczą przez zabawę i cieszą się popularnością wśród młodych czytelników.

fot. Mikołaj Starzyński

Gdańska pisarka, która doktorat obroniła pod czujnym okiem Stefana Chwina. Autorka ponad czterdziestu wielokrotnie nagradzanych książek dla dzieci i młodzieży, sztuk teatralnych i scenariuszy. Na podstawie bestsellerowej serii o ryjówce powstał serial animowany „Pamiętnik Florki”. Jej książki wpisane są na Złotą Listę Fundacji ABC „Cała Polska czyta dzieciom”, Listę Skarbów Kultury Dziecięcej oraz Międzynarodową Listę Białych Kruków Literatury Dziecięcej (The White Ravens). Powieść dla młodzieży „Stan splątania” otrzymała Literacką Nagrodę Hestii, a „W krainie snów” została Książką Roku Polskiej Sekcji IBBBY. Pisarka jest także członkinią Instytutu Dobrej Śmierci oraz celebrantką humanistycznych ceremonii pogrzebowych. Prowadzi w Gdańsku Death Cafe - międzynarodowej inicjatywy non profit  czyli otwartą przestrzeń do rozmów  o śmierci. „12 dni. Patchwork rodzinny” jest jej debiutem dla dorosłych.

fot. Grzegorz Hryniszak

(ur. 1977) – politolog, filozof i dziennikarz, a także nauczyciel kreatywnego pisania i autor poczytnych kryminałów. Uznawany za jednego z najlepszych specjalistów w tej branży.

Laureat Nagrody Wielkiego Kalibru oraz nagrody Kryminalnej Piły za Skazę, a także Nagrody Czytelników Wielkiego Kalibru za Wadę – obie powieści z cyklu z komisarzem Bernardem Grossem. Kryminalne serca czytelników zdobył świetnie skonstruowaną, mroczną i wciągającą do ostatniej strony trylogią z dziennikarzem Markiem Benerem (Najgorsze, dopiero nadejdzie, Porzuć swój strach, Koszmary zasną ostatnie). Jest również autorem znakomicie przyjętych thrillerów: Żałobnica, Zmora oraz Wstyd i Najsłabsze Ogniwo, za który otrzymał wyróżnienie jury Nagrody Kryminalnej Piły. Jego powieści Wada, Zadra i Zmora, a także Wiatrołomy, Urwisko i Zapadlina  (wszystkie z nowego cyklu o policjantach Archiwum X) były nominowane do nagrody Książka Roku serwisu Lubimyczytac.pl przyznawanej w ramach największego plebiscytu czytelniczego w Polsce.

fot. Bartosz Maciejewski

(ur. 1967 w Tarnowskich Górach)

– literaturoznawczyni, krytyczka literacka, profesorka Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej. Jurorka Nagrody Literackiej Europy Środkowej „Angelus” (w latach 2019–2021).

Opublikowała prawie 200 artykułów naukowych i publicystycznych oraz pięć książek, m.in. monografię „Historia słabych. Reportaż i życie w Dwudziestoleciu 1918–1939”, za którą dostała Nagrodę Historyczną „Polityki”. Za „wysoko ocenioną” habilitację otrzymała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów.

Najnowsza książka, biografia „Hirszfeldowie – zrozumieć krew”, była nominowana do Nagrody Nike, została wyróżniona Nagrodą Młodzieżowych Klubów Historycznych im. Kazimierza Moczarskiego oraz Nagrodą Specjalną Leopoldina.

Stworzyła „Fundację No Border”, aby pomagać uchodźcom na granicy polsko-białoruskiej. Jej najnowsza książka to „Pinezka. Historie z granicy polsko-białoruskiej”.

fot. Max Pflegel

–zajmuje się kulturową sprawczością literatury, jej wpływem na sposoby życia jednostek oraz wspólnot oraz przestrzeń. Prowadzi badania w Hiszpanii oraz w krajach Ameryki Południowej, głównie w Chile. Autorka książek Długi cień Don Kichota (Kraków 2015), Sensy błądzenia. La Mancha i jej peryferie (Kraków 2018) i nominowanej do Nagrody im. Marcina Króla monografii Ruch Amereidy (Gdańsk 2024). Jej ostatnia książka poświęcona jest działalności tzw. „Szkoły z Valparaíso”, która połączyła architekturę, poezję z misją dekolonizacji Ameryki. Profesorka UWr, dyrektorka Instytutu Kulturoznawstwa UWr, członkini Rady Programowej Akademickie Centrum Badań. Ex-centrum Olgi Tokarczuk (UWr) oraz redaktorka czasopisma „Konteksty. Polska Sztuka Ludowa”.

fot. Dominika Hull-Bruska

Absolwentka psychologii klinicznej na Uniwersytecie Warszawskim, certyfikowana psychoterapeutka wyszkolona w Laboratorium Psychoedukacji oraz w Anna Freud Centre w Londynie. Zajmuje się psychoterapią okołoporodową. Pisze, redaguje i publikuje. W 1989 roku debiutowała w „Gazecie Wyborczej” felietonami o swoich dzieciach i psychologii. Założycielka i wieloletnia redaktor naczelna miesięcznika „Dziecko”. Autorka tomów rozmów z artystami, intelektualistami i psychoterapeutami: „Nie ma się czego bać” (2016), „Miłość jest warta starania” (2019), „Zawsze jest ciąg dalszy” (2021), w których pyta rozmówców o to, co się widzi, czuje i myśli, gdy jest się na ostatnim odcinku drogi życiowej. Autorka terapeutycznej książki „Przeprowadzę Cię na drugi brzeg. Rozmowy o porodzie, traumie i ukojeniu” oraz "matka młodej matki". Laureatka Nagrody im. Barbary Łopieńskiej za najlepszy wywiad prasowy. W 2024 roku ukazała się jej rozmowa-rzeka z profesorem Bogdanem de Barbaro pt. "Swoją drogą...". Rozmowa z drugim człowiekiem to jej zawód, pasja i sposób na radzenie sobie z życiowymi mieliznami.

– z wykształcenia iberysta, legalny emeryt, wolontariusz dla bezdomnych zwierząt. W dzieciństwie aktorzył, później przez wiele lat dziennikarzył (TVP, Polsat News, Trójka, Inforadio, „Non Stop”, „Rock’n’Roll”, „Machina”, „MAX”, „Przekrój”, „Newsweek”), przez 8 lat współprowadził program telewizyjny „Xięgarnia”. Od 1979 roku w czasie wolnym przekłada literaturę i piosenki - z hiszpańskiego, katalońskiego, francuskiego, angielskiego, portugalskiego i ladino. Niektóre wykonuje z Zespołem Reprezentacyjnym oraz z grupą dylan.pl. W 2005 roku był laureatem Instytutu Cervantesa za najlepszy przekład prozy hiszpańskiej (W cieniu Inkwizycji Artura Pereza-Revertego), w 2019 nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia za przekład Tarantuli, surrealistycznej prozy Boba Dylana, w 2025 nominowany do Nagrody Translatorskiej im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego za przekład W cieniu orła Artura Pereza-Revertego.

(ur. 1965)

– prezes zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. Zawodowo dziennikarz i pisarz, publicysta tygodnika „Polityka”, zajmuje się tematyką cywilizacyjną oraz relacjami między nauką i techniką a polityką, gospodarką, kulturą, życiem społecznym. Autor wielu książek, w tym „Zatrutej studni” nominowanej do Nagrody Literackiej Nike w 2003 roku. W 2020 wydał „W Polsce, czyli wszędzie. Rzecz o upadku i przyszłości świata”. Kurator programu Miasto przyszłości/Laboratorium Wrocław podczas Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Współorganizator Kongresu Kultury w 2016 roku, wraz z Irkiem Grinem kurator projektu Ex-centrum zainicjowanego przez Olgę Tokarczuk. Wykłada w Collegium Civitas i Graduate School for Social Research Polskiej Akademii Nauk. Członek Polskiego PEN-Clubu. Członek European Council on Foreign Relations.Prowadzi blog „Antymatrix”.

Tomasz Stawiszyński – eseista, pisarz, filozof, autor bestsellerowych książek „Potyczki z Freudem. Mity, pokusy i pułapki psychoterapii”, „Co robić przed końcem świata”, „Ucieczka od bezradności”, „Misja Sowy. Tosia, Franek i sekrety filozofii”, „Spotkanie z Filozofią” oraz „Reguły na czas chaosu”; w radiu TOK FM prowadzi „Godzinę filozofów”; twórca podcastu „Skądinąd” (www.patronite.pl/skadinad); stały felietonista „Tygodnika Powszechnego”; w listopadzie 2024 roku ukazała się jego najnowsza książka pod tytułem „Powrót fatum”.

fot. Karol Paciorek

– kulturoznawca, inicjator tzw. warszawskiej szkoły antropologii widowisk. Emerytowany profesor w Instytucie Kultury Polskiej UW, którego był dyrektorem w latach 2005–2012. Od 2012 do 2016 dyrektor Centre de civilisation polonaise na Sorbonie. Prowadzi badania nad widowiskami kulturowymi, szczególnie obrzędami kultów posesywnych, nad performansami społecznymi i nad przedstawieniami teatralnymi, zwłaszcza awangardowymi i neoawangardowymi. W swoich badaniach kulturoznawczych łączy metody antropologii widowisk, performatyki oraz nauki o teatrze.

– jest profesorem na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz założycielem Centrum Badań nad Uprzedzeniami na tej samej uczelni. Pełni również funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Psychologii Polskiej Akademii Nauk. Jego badania koncentrują się na psychologicznych mechanizmach relacji międzygrupowych, uprzedzeniach oraz pamięci zbiorowej. Michał Bilewicz analizuje, w jaki sposób ideologie, tożsamość społeczna i narracje historyczne wpływają na zachowania jednostek i grup, zwłaszcza w kontekście konfliktów międzygrupowych i procesów pojednania. Jest autorem wydanej w 2024 roku książki „Traumaland. Polacy w cieniu przeszłości”.

– adwokatka oraz działaczka społeczna. Jest zaangażowana w organizacje pozarządowe działające na rzecz rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, ochrony praworządności oraz systemowych zmian w polskim systemie sprawiedliwości. Współtworzone przez nią organizacje pozarządowe - Komitet Obrony Sprawiedliwości i #Wolne Sądy zajmują się monitorowaniem i archiwizowaniem przypadków wywierania politycznego nacisku na sędziów i adwokatów, radców i zapewnianie tym osobom pomocy prawnej. 

Uczestniczy regularnie w procesach legislacyjnych w parlamencie jako ekspertka, m.in. w pracach zespołów parlamentarnych ds. Ładu Konstytucyjnego czy Reformy Wymiaru Sprawiedliwości. Regularnie uczestniczy także w spotkaniach organizowanych przez Komisję Europejską podczas których przedstawia obywatelskie i eksperckie spojrzenie na zmiany dokonywane w Polsce w wymiarze sprawiedliwości, w szczególności z punktu widzenia standardów UE. Od 2017 roku jest współorganizatorką dziesiątek demonstracji i akcji protestacyjnych w sprawie obrony praworządności i represjonowanych sędziów.

Przed sądami i trybunałami reprezentuje mniejszości narodowe i seksualne, ofiary przemocy, a także ofiary nadużyć Policji. Występuje przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w kluczowych postępowaniach dotyczących niezależności sądów i niezawisłości sędziów. Wielokrotnie reprezentowała w postępowaniach sądowych sędziów Sądu Najwyższego, w tym Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego.

Jest pomysłodawczynią i realizatorką obywatelskiej akcji „Tydzień Konstytucyjny” - projektu edukacyjnego przeprowadzany regularnie w szkołach w całej Polsce mającego na celu podnoszenie wśród dzieci i młodzieży znajomości Konstytucji i praw człowieka.

W uznaniu jej działalności prawniczej i publicznej, w 2021 r. została wybrana stypendystką Maurice R. Greenberg World Fellow na Uniwersytecie Yale.

Dr hab. Aleksandra Gliszczyńska-Grabias jest profesorem w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. W swojej pracy badawczej i eksperckiej zajmuje sięzagadnieniami prawa konstytucjonalnego porównawczego, prawa antydyskryminacyjnego, wolności słowa i praw pamięci. Współredaktorka i współautorka książek Constitutionalism under Stress(OUP, 2020) i Law and Memory: Towards Legal Governance of History(CUP, 2017). Stypendystka uniwersytetów Cambridge, Yale oraz European University Institute. Ekspertka Rady Europy w programach dotyczących prawa antydyskryminacyjnego. Współkierujemiędzynarodowymi projektami badawczymi, w tym ‘The Challenge of Populist Memory Politics for Europe: Towards Effective Responses to Militant Legislation on the Past’ (2021 – 2025) oraz ‘Rethinking Militant Democracy Doctrine’ (2024-2027). Kieruje pracami Rady Ekspertów przy Prokuratorze Generalnym ds. przestępstw motywowanych uprzedzeniami i mowy nienawiści. Od marca 2025 jest delegatką do międzyrządowej organizacji Międzynarodowy Sojusz na rzecz Pamięci o Holokauście.

(ur. 1960) – psycholożka, psychoterapeutka, redaktorka, dziennikarka. Od 1989 roku związana z „Gazetą Wyborczą”, na której łamach debiutowała felietonami o swoich dzieciach. Założycielka i wieloletnia redaktor naczelna miesięcznika „Dziecko”. Jej teksty ukazywały się także w „Wysokich Obcasach” i „Tygodniku Powszechnym”. Laureatka nagrody im. Barbary Łopieńskiej za najlepszy wywiad prasowy roku 2011. Żona i matka dwójki dorosłych dzieci.

Źródło: Lubimy Czytać.

fot. Jacek Poremba

– polityk, samorządowiec, menadżer, działacz organizacji społecznych. Od lat angażuje się w problematykę ochrony przyrody, jest wegetarianinem, aktywnie uprawia sport. Jego pasją są dalekie, piesze wędrówki, a na sejmowe komisje środowiskowa często przyjeżdża rowerem. W grudniu 2023 roku został powołany na stanowisko Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Klimatu i Środowiska, obejmując funkcję Głównego Konserwatora Przyrody. 

– teriolożka, doktor w dziedzinie nauk ścisłych i przyrodniczych w dyscyplinie nauki biologiczne.  Koordynowała i realizowała liczne projekty dotyczące teriofauny, takie jak monitoringi czy  inwentaryzacje przyrodnicze. Prowadziła warsztaty edukacyjne dotyczące ssaków, w tym tropienia wilka, rysia oraz zagadnień związanych z koegzystencją. Opracowywała plany zadań ochronnych dla obszarów Natura 2000 w odniesieniu do wilka, rysia, wydry i bobra. Jest autorką ekspertyz dotyczących minimalizowania efektu bariery dla ssaków. Oraz autorką i współautorką monografii, publikacji  naukowych i popularnonaukowych dotyczących teriofauny  oraz ich ochrony. W swoich badaniach koncentrowała się m.in. na analizie genetycznej, modelowaniu, korytarzach ekologicznych i faunistyce.
Od 2025 roku w stowarzyszeniu Rewilding Oder Delta aktywnie uczestniczy w procesie wdrażania podejścia rewildingowego w regionie. Jako kierowniczka zespołu Wildlife Combeck (Polska) wspiera w swoich działaniach naturalne procesy przyrodnicze oraz promuje rozwiązania sprzyjające długofalowemu współistnieniu człowieka z dziką przyrodą. Zajmuje się tematyką powrotu dzikich zwierząt, monitoringiem przyrodniczym, funkcjonowaniem korytarzy ekologicznych oraz zagadnieniami koegzystencji ludzi i ssaków. Prowadzi aktywną działalność edukacyjną na temat dużych drapieżników, wspierając tym samym prawidłową koegzystencję ludzi i dzikich zwierząt oraz skuteczną ochronę tego gatunku

– urodzona w 1979 roku pisarka i absolwentka Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W swoim dorobku posiada kilkanaście powieści – w tym bestsellerowe „Nocami krzyczą sarny” i zbeletryzowane biografie: „Szklane ptaki”- opowieść o Krzysztofie Kamilu Baczyńskim oraz „Alchemię” – poświęconą życiu Mari Skłodowskiej-Curie.

fot. Studio WUKA

– doktor historii Uniwersytetu w Augsburgu i Uniwersytetu Warszawskiego. W ramach programu co-tutelle napisał rozprawę doktorską o polskich dzieciach urodzonych z powodu II wojny światowej. Prowadzone przez niego badania były częścią międzynarodowego projektu Children Born of War – Past, Present and Future, realizowanego w ramach Marie Skłodowska-Curie-Actions Innovative Training Network (MSCA ITN). Od ukończenia studiów magisterskich na Uniwersytecie Jagiellońskim w 2006 roku zajmuje się historią mówioną i badaniami biograficznymi. Interesuje się aspektami etycznymi i rolą emocji w badaniach naukowych. Brał udział w kilkunastu projektach oral history, w tym w kilku międzynarodowych, nagrywając przeszło 240 autobiograficznych wywiadów narracyjnych (ponad połowę w projektach dokumentacyjnych Ośrodka KARTA, z którym jest związany od 2006 roku). Jest jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Historii Mówionej, współautorem Rekomendacji etycznych PTHM. Prowadzi szkolenia i warsztaty z zakresu nagrywania, opracowywania i analizy wywiadów oraz problemów etycznych z nimi związanych.

– dr., animatorka kultury, politolożka i badaczka. Pracuje jako adiunktka w Ośrodku Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie zajmuje się migracjami Romów. Posiada blisko 15-letnie doświadczenie w administracji rządowej w zakresie realizacji polityki państwa wobec mniejszości narodowych i etnicznych oraz koordynowania działań integracyjnych wobec społeczności romskiej w Polsce. W latach 2008–2014 pełniła funkcję Pełnomocniczki Wojewody Małopolskiego ds. Mniejszości Narodowych i Etnicznych. Autorka licznych publikacji naukowych i popularnonaukowych dotyczących Romów, a także raportów ewaluacyjnych dla Komisji Europejskiej w ramach projektów Roma Civil Monitor (2017–2020, 2021–2025). Od 2010 roku współorganizuje wraz z międzynarodową siecią romskich organizacji młodzieżowych TernYpe projekt upamiętniający Zagładę Romów – Dikh He Na Bister. Członkini zarządu Fundacji Jaw Dikh oraz Europejskiego Instytutu Romów na rzecz Sztuki i Kultury (ERIAC). Współpracuje z OBWE/ODIHR/Contact Point on Roma and Sinti Issues, NDI, IOM, Komisją Europejską, Radą Europy, CEU i ERGO Network. Stypendystka U.S. Department of State (International Leadership Visitor Program, 2010), absolwentka Roma Access Program na Central European University (2006) oraz była stażystka Komisji Europejskiej (2005).

fot. Piotr Markowski

– dr, szaman; z wykształcenia fizyk, matematyk, psycholog. Pochodzi z Chakasji - syberyjskiej republiki. Doktor nauk psychologicznych. Od ponad 25 lat praktykuje tradycję chakaskiego szamanizmu. Pod koniec lat 90-ch i na początku dwutysięcznych był kierownikiem laboratorium psychologicznego Chakaskiego Instytutu Naukowo-Badawczego. Jest badaczem specyfiki szamańskich stanów świadomości, autorem prac naukowych poświęconych szamanizmowi oraz studium samobójstwa i radzeniu sobie z traumą, a także współautorem tekstów traktujących o psychologii szamanizmu. Wykłada, organizuje seminaria, warsztaty i kursy w różnych krajach.

fot. Rafał Komorowski

– udowadnia, że kuchnia wegańska może być smaczna, dostępna, prosta i ciekawa, czym przeczy powszechnie znanym prawom fizyki. Tworzy niesamowite przetwory, a kuchenne eksperymenty robi dla zaspokojenia ciekawości i kubków smakowych (dokładnie w tej kolejności!). Od kilku lat jest RODowitą Działkarką, a jej względy można sobie zaskarbić, pytając, czym są papryfiutki i cucamelony.

– dr. hab., profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, poeta, prozaik, krytyk literacki, autor sztuk teatralnych. Założyciel Noworudzkiego Klubu Literackiego „Ogma”. Laureat Nagrody im. Marka Jodłowskiego (1994), Nagrody im. Barbary Sadowskiej (1997), Nagrody im. Ryszarda Milczewskiego- -Bruna (1999). Nominowany do Nagrody Literackiej Nike za zbiór krytyk literackich „Rozproszone głosy. Notatki krytyka” (2007). Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest autorem nazwy Festiwal Góry Literatury i ojcem założycielem festiwalu.

fot. Piotr Pflegel

(on/jego) - twórca internetowy, manager, marketingowiec, a prywatnie narzeczony Stewuni. Na IG opowiada o tranzycji i doświadczeniu transpłciowości, o życiu z ADHD, depresją i zaburzeniami lękowymi. Chętnie odpowiada na najtrudniejsze pytania związane z transpłciowością.

– certyfikowana trenerka samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt WenDo, trenerka antydyskryminacyjna, trenerka dramy stosowanej I stopnia. Superwizorka treningu WenDo. Psychoterapeutka Gestalt, która w swojej pracy terapeutycznej i trenerskiej skupia się na wsparciu osób z grupy Post Traumatic Stress Communities. Prezeska Fundacji HerStory, w której współtworzy programy wsparcia i innowacje edukacyjne w zakresie przeciwdziałania przemocy i dyskryminacji. Dwukrotna stypendystka Rządu USA w programie International Visitors Leadership Program, stypendystka Alfred Landecker Democracy oraz Humanity in Action, współpracuje z wieloma krajowymi i zagranicznymi organizacjami równościowymi.

Jan Mencwel, animator kultury, publicysta, działacz społeczny i aktywista miejski, współzałożyciel stowarzyszenia Miasto jest Nasze, autor książek „Betonoza. Jak się niszczy polskie miasta” (2021) oraz „Hydrozagadka. Kto zabiera polską wodę i jak ją odzyskać” (2023).

fot. Tomasz Kaczor

– certyfikowana trenerka samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt WenDo, trenerka antydyskryminacyjna, trenerka dramy stosowanej I stopnia. Superwizorka treningu WenDo. Psychoterapeutka Gestalt, która w swojej pracy terapeutycznej i trenerskiej skupia się na wsparciu osób z grupy Post Traumatic Stress Communities. Prezeska Fundacji HerStory, w której współtworzy programy wsparcia i innowacje edukacyjne w zakresie przeciwdziałania przemocy i dyskryminacji. Stypendystka Alfred Landecker Democracy Fellowship, współpracuje z wieloma krajowymi i zagranicznymi organizacjami równościowymi.

Z festiwalem związana od kilku lat – na początku uczestniczka, w ostatnich latach także organizatorka.

Z prawdziwą przyjemnością wprowadza w formułę festiwalu koncepcję zrównoważonej turystyki. Promuje chodzenie jako najzdrowszą formę aktywności fizycznej, zachęca do zgłębiania wiedzy anatomicznej w kontakcie z naturą jako jednej z najskuteczniejszych technik odpoczynku.

Uczy uważnego patrzenia, słuchania, czucia. Lubi łączyć sztukę z anatomią i z naturą. Właściwie filozofka.

We współpracy z Parkiem Narodowym Gór Stołowych i stowarzyszeniem Stolovelasy stwarza  okazję do spacerowania po nieoczywistych miejscach na terytorium, które osobiście zamieszkuje. Towarzyszą jej eksperci od przyrody, społecznicy, pasjonaci.

Uważa, że otwarcie festiwalu spotkaniem z Joanną Kuciel- Frydryszak i książką „Chłopki - opowieść o naszych babkach” to symboliczny moment zwrotny dla polskiej kultury. Swojej babci – Lucynie, po której ma imię – dziękuje za spódnicę z koca i dziesięciokilometrową drogę do szkoły, którą dzielnie pokonywała. Ta droga zmienia wszystko.

Ciągle idzieMY, bo życie to ruch.

(ur. 1960) – historyczka sztuki, nauczycielka akademicka, profesor nauk humanistycznych. W latach 2012–2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w latach 2014–2015 minister kultury i dziedzictwa narodowego.

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, kształciła się także na wydziale architektury Uniwersytetu Technicznego w Berlinie. Od 1985 zawodowo związana z Instytutem Sztuki PAN, gdzie była m.in. zastępczynią dyrektora (1999–2007) i redaktor naczelną Słownika Architektów Polskich. Została też wykładowczynią Uniwersytetu Gdańskiego, od 2006 na stanowiskach profesorskich. W 2008 objęła stanowisko dyrektora Instytutu Historii Sztuki UG. Została członkinią rady naukowej Instytutu Herdera w Marburgu, a także członkinią Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 2006 powołana na funkcję prezesa stowarzyszenia Patria Polonorum.

Wybrana na dyrektora Zamku Królewskiego w Warszawie w miejsce przechodzącego na emeryturę Andrzeja Rottermunda. Nowy minister kultury Piotr Gliński odmówił jednak powołania jej na to stanowisko, motywując to względami politycznymi.

Odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej, Krzyżem Wielkim Orderu Oranje-Nassau, Orderem Sztuki i Literatury I klasy, wyróżniona tytułem honorowego obywatela Połągi.

– zawodowo zajmuje się szeroko pojętą filozofią, oraz dźwiękiem. Jest dziennikarką, pisze książki z pogranicza gatunków (osiem wydanych, reszta czeka na „swój czas”), tworzy i publikuje też piosenki. Czasem wykłada na uczelniach, czasem prowadzi warsztaty; nieustannie łączy nieoczywiste nauki o myśli ludzkiej z oczywistymi ścieżkami dedukcyjnymi. Tworzy offowy kanał podkastowy „Dziennik Zmian”, w międzyczasie moderuje spotkania z artystami, pisarzami, podróżnikami, a najbardziej regularnie – prowadzi muzyczne programy w Polskim Radiu Białystok, felietonowo zaś współpracuje z internetowym Radiem Danielka, oraz Radiem Klang. Więcej: www.milkamalzahn.pl

(ur. 1957 w Radomiu)

– pisarz, tłumacz, działacz Solidarności, więziony w latach 1982–1984. Po uwolnieniu wyemigrował do Szwecji. Doświadczenia emigracyjne były tematem jego debiutanckiej powieści pt. „Schwedenkräuter” (1995). Trzykrotnie zdobył nominację do Nagrody Literackiej Nike: w 1997 roku za opowiadające o działalności opozycyjnej „Szkice historyczne”, w 2000 roku za zbiór opowiadań „Na lądach i morzach” oraz w 2007 za „Powrót Aleksandra”, opowieść o powrocie emigranta do kraju. Ostatni tytuł przyniósł mu również Nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego. W 2015 otrzymał Poznańską Nagrodę Literacką im. Adama Mickiewicza. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wykładał w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

fot.: Tomasz Leśniowski

– dietetyk kliniczny i psychodietetyk. Ukończyła Warszawski Uniwersytet Medyczny, Szkołę Główną Psychologii Społecznej. Doktorantka na Pomorskim Uniwersytecie Medycznym. Współzałożycielka fundacji Kobiety bez diety. Felietonistka magazynu Zwierciadło oraz autorka programu „357 kęsów na śniadanie” w Radio 357, autorka podcastu “Poradnik pozytywnego żywienia”.  Autorka kilkunastu książek, w tym serii czterech książek „Koktajle dla zdrowia i urody” (pierwsza część Koktajli wydana w 2015 roku była nominowana w prestiżowym konkursie Gourmand World Cookbook Awards – Najlepszej książki kulinarnej roku w kategorii „Koktajle”) i Superkoktajle. Najnowsze pozycje to “Poradnik pozytywnego jedzenia - Jak karmić się miłością”, “Dieta planetarna” i “Znikam. Zaburzenia odżywiania dzieci i młodzieży.” Prowadzi bloga kachblazejewska.pl oraz instagramowy profil @kach_blazejewska_dietetyk.

fot. Karolina Synowiec

– specjalistka ds. zarządzania i organizacji kultury. Na co dzień managerka szkoły korepetycji i języków, trenerka robotyki LEGO i współorganizatorka festiwali literackich i muzycznych na terenie całego kraju. Robotyką LEGO zajmuje się od 2019 roku, wciąż obniżając granice wieku dzieci, które zaczynają uczyć się budować konstrukcje z LEGO. Od 3 lat jest związana z Fundacją Olgi Tokarczuk, Wrocławskim Domem Literatury czy krakowskim Wydawnictwem EMG. Współorganizatorka Międzynarodowego Przeglądu Bardów OPPA w Warszawie, Międzynarodowego Festiwalu Kryminału we Wrocławiu i Festiwalu Góry Literatury.

Antropologini kultury, muzykantka, opowiadaczka historii, kompozytorka i pisarka. Od ponad dwudziestu lat zajmuje się w praktyce muzyką dawną i tradycyjną z różnych stron Europy, komponuje również własną muzykę. Tworzy muzykę i piosenki do spektakli teatralnych (m.in. dla Teatru Małe Mi, Teatru Pinokio w Łodzi oraz Teatru Ludowego w Krakowie). Autorka audycji radiowych i słuchowisk (m.in. “Między Światem a Zaświatem” dla II programu PR, a także dla Muzeum Polin). Współzałożycielka zespołu Jazgodki. Współzałożycielka Projektu Migawki, z którym tworzy spektakle w dwóch 

językach polskich – fonicznym i migowym. Autorka koncertu „Nieuchronne”, na który składają się piosenki stworzone w odpowiedzi na doświadczenie straty, a także nagranej w pandemii płyty “Muzyka Ratunkowa” (wyłącznie w sieci). Koncertuje, gra do tańca, opowiada historie i gra spektakle - zarówno na najważniejszych festiwalach w kraju, jak też w podwórkach, więzieniach i pociągach. Prowadzi warsztaty śpiewu, tańca i opowieści dla dużych i małych, dla profesjonalistów i amatorów. Tropi tradycje społecznego świętowania, a także tworzy i prowadzi wydarzenia artystyczne i społeczne w całym kraju. 

W ramach inicjatywy “Przemiany” tworzy i prowadzi osobiste i społeczne obrzędy przejścia związane z różnymi istotnymi momentami w życiu. Jest członkinią kolektywu Instytut Dobrej Śmierci i prowadzi działania edukacyjne w temacie śmierci i żałoby. A kiedy trzeba - tworzy i prowadzi ceremonie pogrzebowe, pomaga w opiece nad ciałem zmarłej osoby, oraz towarzyszy ludziom w czasie po stracie. Jest autorką notesu dla nastolatków (ale również dorosłych) “Od Ż do A. Żałoba, życie i ja”, wydanego przez Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku. Wraz z Hospicjum w Bramkach prowadzi warsztaty dla dzieci i młodzieży szkolnej związane z oswajaniem tematu chorób terminalnych, śmierci, straty i działalności hospicjów. 

Jej książka “Tkaczka Chmur” (wyd. Albus, 2021; ilustracje: Marianna Sztyma) została nagrodzona w plebiscycie blogerów Lokomotywa oraz zdobyła Nagrodę Literacką M. St. Warszawy. Ukazały się jej adaptacje teatralne w Polsce i Czechach, została też wydana w Szwecji i Chinach. Druga książka pt. “Między Światem a Zaświatem” (wyd. Albus; ilustracje: Nika Jaworowska-Duchlińska), to laureatka plebiscytu Lokomotywa w 2023 roku, w kategorii “Od A do Z”. W 2024 ukazał się jej trzeci zbiór baśni, pt.: “Między Ziemią a Niebem” (wyd. Albus, ilustracje: Nika Jaworowska-Duchlińska).

fot. Bartek Żurawski

Mateusz Szemraj – muzyk multiinstrumentalista, a przede wszystkim lutnista, gitarzysta i cymbalista. Specjalizuje się w grze na archaicznych instrumentach bliskowschodnich, takich jak na przykład oud, rubab czy saz. Od dwudziestu lat, jako zawodowy muzyk współpracuje z różnymi artystami i współtworzy wiele zespołów z nurtu muzyki tradycyjnej, etno-folk, orientalnej, żydowskiej oraz etno-jazzowej i improwizowanej, choć porusza się sprawnie również w innych nurtach muzycznych.Wśród zespołów, z którymi współpracuje są między innymi: Lomi Lomi, Mosaik, Wielbłądy, Milo Ensemble, Karolina Cicha i Spółka, Hamdam, a także artyści i twórcy tacy jak Adeb Chamoun, Phillip Bracken, Dariush Rasouli, Karolina Skrzyńska, Katarzyna Jackowska-Enemuo, Rasm Al Mashan, Mateusz Pospieszalski. Wykonuje również muzykę teatralną, m. in. w teatrach Dramatycznym, Polskim, Ateneum, Collegium Nobilium, Teatrze 6 piętro. 

Koncertuje w Polsce, w wielu krajach europejskich, a także na świecie, m.in. w Pakistanie, Indiach, Chinach.

Ma na koncie kilkadziesiąt wydawnictw płytowych z różnymi artystami, nagrania do wielu produkcji filmowych i seriali oraz udział w festiwalach takich jak m.in. Opener, Męskie Granie, Skrzyżowanie Kultur, Ethnoport, Globaltica, Off Festival i innych. 

fot. Justyna Żądło 

– ilustratorka i projektantka graficzna. Ukończyła wrocławską ASP oraz odbyła stypendium w Knoxville w USA. Mieszka i tworzy we Wrocławiu. Specjalizuje się w projektowaniu książek, identyfikacji wizualnych i wydarzeń artystycznych. Zilustrowała 9 tomów „Kociej szajki” autorstwa Agaty Romaniuk, tworzy również ilustracje prasowe i współpracuje z wieloma polskimi markami, jak NOO.MA, Kazar, Mojave, Vogue.

– rysowniczka, ilustratorka i twórczyni filmów animowanych. Studiowała animację na Uniwersytecie Artystycznym Poznań i Kunsthochschule für Medien Köln. Jej filmy animowane ilustracje były pokazywane i nagradzane na międzynarodowych wystawach i festiwalach. Laureatka, razem z Wandą Hagedorn, Nagrody Literackiej M. St Warszawy w kategorii komiks. Współpracowała, między innymi, z : BBC, Ermenegildo Zegna, Boiler Room, Southbank Centre, Häagen-Dazs, Muzeum Polin. Ilustrowała m.in. „Łobuziary” Sylwii Chutnik.

– pracę dyplomową poświęcił rozwiązywaniu sytuacji kryzysowych pomiędzy ludźmi i wilkami. Doktorant w Międzydziedzinowej Szkole Doktorskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie realizuje projekt dotyczący opracowania i wdrażania dobrych praktyk wykorzystania wilków i rysi leczonych w ośrodkach rehabilitacji dzikich zwierząt w ochronie ich populacji w środowisku naturalnym. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia dla Natury „Wilk”, gdzie prowadzi monitoring wilków, rysi i niedźwiedzi oraz edukację przyrodniczą. Wiedzą o dużych drapieżnikach dzieli się podczas cyklicznych warsztatów w Beskidzie Żywieckim oraz seminariów dla studentów uczelni brytyjskich. Autor artykułów naukowych i ekspertyz z zakresu teriologii i ornitologii. Współautor komiksu popularnonaukowego „Wilki – historie prawdziwe”.

– dziennikarka „Tygodnika Powszechnego”. Autorka biografii m.in. Kory, Jerzego Vetulaniego i Danuty Szaflarskiej. Znana z wyjątkowej wrażliwości i uważności. Namówiła Wojciecha Manna na rozmowę inną niż wszystkie – nie tylko skrzącą się dowcipem i pełną anegdot, ale też nieoczekiwanych osobistych wyznań i przejmujących wspomnień.

– urodzony w 1983 roku w Kielcach, pisarz, reżyser, autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych, dramaturg, adaptator i twórca słuchowisk radiowych. Absolwent dramaturgii na Wydziale Reżyserii Dramatu Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, obecnie wykładowca AST. Studiował polonistykę (specjalność wiedza o kulturze) na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. Laureat Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2014) i jej czterokrotny finalista, laureat Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza (2022) i Olśnień Onetu (2024), nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia (2022) i Paszportu Polityki (2023).

Jako prozaik zadebiutował książką Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję, która została uznana za jedną z najciekawszych książek 2021 roku, otrzymała Nagrodę Krakowa Miasta Literatury UNESCO, Pióro Roku Debiut literacki 2021 i ArtRage Award, nominowana do Odkryć Empiku, Nagrody Literackiej Gdynia i Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza (wyróżniona rezydencją w Vence), znalazła się także w finałowej piątce europejskiej nagrody Prix Grand Continent. 

Spektakl na podstawie Jak nie zabiłem…, w adaptacji i reżyserii Pakuły, został okrzyknięty najważniejszym spektaklem ostatnich sezonów, zdobył do tej pory dwadzieścia pięć nagród – zespołowych i indywidualnych.

fot. Dawid Kozłowski

– absolwentka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz studiów podyplomowych z rachunkowości. Od 2020 r. prowadzi stronę internetową www.swiatspotkan.pl, gdzie zamieszcza zapisy rozmów z osobami takimi jak Katarzyna Karpowicz, Agata Tuszyńska, Justyna Dąbrowska, Joanna Heidtman, Marcin Kydryński czy Mikołaj Grynberg. Jej pierwsza książka „To nie nasza wina”(2023) to zapis jedenastu rozmów z dorosłymi wychowankami domów dziecka. Kolejną książkę „Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali” (2024) napisała wspólnie z dr Halszką Witkowską. Zebrała w niej trzynaście opowieści o bólu, żalu i gniewie, a przede wszystkim poczuciu winy tych, którzy zostali po śmierci samobójczej bliskiej osoby. Współautorka, z Rafałem Tadrą, albumu z fotografią przyrodniczą „Poezja barw Lubelszczyzny” (2024).

Wierzy w moc słowa oraz sens podejmowania trudnych, ważnych społecznie tematów, a największe zainteresowanie wzbudza w niej człowiek. Lubi literaturę faktu – szczególnie, gdy towarzyszy jej kawa na łonie natury – i wędrówki z aparatem fotograficznym w ręku.

Artysta wizualny i fotograf związany z Warszawą. Studiował nauki polityczne i socjologię w Paryżu i Londynie. Jego praca koncentruje się na projektach dokumentalnych, które badają zbiorowe wspomnienia i nadzieje związane z architekturą modernistyczną. Druga strona jego twórczości koncentruje się na fotografii konceptualnej i kładzie nacisk na gry umysłowe, jednocześnie prezentując atrakcyjne, zmysłowe obrazy, a nawet instalacje. Grospierre został nagrodzony Złotym Lwem na 11. Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (wraz z Kobasem Laksą), za wystawę Hotel Polonia w Pawilonie Polskim.

– literaturoznawca, eseista, profesor w Instytucie Polonistyki Uniwersytetu Śląskiego, rektor Uniwersytetu Śląskiego. Członek jury Nagrody Literackiej Nike w latach 2012-2015. Stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”, felietonista „Polityki”. W 2010 roku otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii „Eseistyka” za książkę „Ciała Sienkiewicza. Studia o płci i przemocy”. W 2016 jego książka „Dobrze się myśli literaturą” została uhonorowana Śląskim Wawrzynem Literackim. W 2017 r. otrzymał Nagrodę im. Kazimierza Wyki za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej. Ostatnio opublikował książkę „Czytać, dużo czytać” (2023) oraz opracował wspólnie z Tadeuszem Bujnickim i Jerzym Axerem edycję „Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza w serii Biblioteka Narodowa (2024). Niedługo ukaże się tam „Potop” opatrzony jego wstępem.

– doktor nauk socjologicznych, członek Sekcji Socjologii Środowiska Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na społecznych uwarunkowaniach ochrony przyrody, w szczególności na ochronie dużych ssaków drapieżnych oraz udziale społeczności lokalnych w zarządzaniu zasobami środowiska. Współautor publikacji naukowych w krajowych i międzynarodowych czasopismach, takich jak: „Ecology & Society”, „Ecosystem Services”, „Environmental Science & Policy”, „Forest Policy” oraz „Ekonomia i Środowisko”. Uczestnik międzynarodowych programów edukacyjnych „The European Campus of Excellence” na University of Helsinki, Politechnice Federalnej w Zurychu (ETH) i University of St. Gallen. W działalności na rzecz zrównoważonego rozwoju, jego głównym polem specjalizacji jest Cel Zrównoważonego Rozwoju ONZ nr 15  - ochrona zrównoważonych ekosystemów lądowych i różnorodności biologicznej.

Aktywny członek Stowarzyszenia „Z Szarym za Płotem”, działającego na rzecz ochrony wilków i budowania dobrego sąsiedztwa z tym gatunkiem. Posiada doświadczenie w pracy w organach administracji samorządu terytorialnego oraz wieloletnie doświadczenie w pracach w międzynarodowych i krajowych przyrodniczych organizacjach pozarządowych.

– dr., komunikolożka, medioznawczyni. Adiunktka Uniwersytetu SWPS, współtwórczyni Central European Digital Media Observatory, wiceprzewodnicząca Komisji Medioznawczej Polskiej Akademii Umiejętności, asesorka European Fact-Checking Standards Network, członkini rady programowej Rady Reklamy. Ekspertka Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz autorka Standardu ds. Etycznej i Odpowiedzialnej Komunikacji w Biznesie. Strateżka komunikacji biznesowej i medialnej: projektuje i wdraża rozwiązania z komunikacji wewnętrznej, zewnętrznej oraz wizerunku. Wspiera organizacje w obszarze PR i CSR. Autorka publikacji naukowych oraz producentka programów z obszaru biznesu i komunikacji.

Country Director, Google Cloud Poland Sp. z o.o. 

Liderka w branży nowych technologii. Od ponad dziesięciu lat rozwija Google Cloud w Polsce współtworząc jedno z największych centrów kompetencji technologicznych w Europie. Jest również niezależnym członkiem Rad Nadzorczych banku Pekao SA i InPost. 

Jedna z założycielek Digital University oraz Stowarzyszenia LiderSHE w Polsce. 

Feministka i aktywistka społeczna. Jako instagramowa @mama_pracuje_bo_lubi motywuje do łączenia macierzyństwa z rozwojem osobistym. Mama trójki dzieci aktywnie działa na rzecz większej obecności kobiet w przestrzeni publicznej. 

Absolwentka kilku uczelni w Polsce i USA. Współautorka i wykładowczyni programów edukacyjnych. 

Magda jest przekonana, że te dwa czynniki mogą zmieniać świat na lepsze: postęp technologiczny i więcej kobiet na stanowiskach decyzyjnych.

Helena Lindskog (Stawska) – osoba pełna życia, zainteresowana i otwarta na poznawanie i zrozumienie różnych kultur oraz odkrywanie nieznanych miejsc, dzieł literackich, czy przeżyć kulinarnych.

Mgr. inż. elektroniki, doktor i profesor ekonomiki przemysłu oraz licencjat nauk humanistycznych. W firmie Ericsson Helena odpowiadała za marketing i szkolenie na wszystkich rynkach świata, dając prezentacje po szwedzku, angielsku, francusku, rosyjsku i po polsku. W szwedzkiej administracji państwowej była dyrektorem technicznym, sekretarzem kilku komisji rządowych i reprezentantem Szwecji w Europejskiej Komisji i organizacjach standaryzacji IT i telekomunikacji.

Autorka książki „Biedni i bogaci w czasie – nowe klasy społeczeństwa”, ma na swoim koncie wiele artykułów, kronik i referatów.

Zamieszkała od 1970 roku w Sztokholmie.

– filozof (dr hab.), tłumacz (m.in. Rozmyślania Marka Aureliusza), wykładowca akademicki, pracuje na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, dziennikarz naukowy. Zajmuje się filozofią starożytną, filozofią Wschodu i etyką ekologiczną. Stypendysta Fundacji z Brzezia Lanckorońskich i Fundacji Kościuszkowskiej. Autor m.in. „Dzika Dzikusa” i „Świni Malwiny” (wyd. Agora dla Dzieci). Jego najnowsza książka nosi tytuł „Najmądrzejszy. Biografia Sokratesa” (Wyd. Agora, 2025).

fot. Paweł Masłowski

Fotograf, twórca wideo oraz projektant graficzny. Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Wrocławskim i mediację sztuki na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od 2016 roku konsekwentnie rozwija autorski sposób dokumentacji przestrzeni, wydarzeń muzycznych, festiwali filmowych i wystaw. Tworzy na pograniczu reportażu i kreacji. Równolegle realizuje artystyczne i komercyjne projekty fotograficzne, graficzne oraz filmowe. Na stałe związany z Wrocławską Fundacją Filmową oraz Zakwas Studio. Współpracuje z artystami, instytucjami kultury, organizacjami pozarządowymi oraz społecznościami lokalnymi. Ponadto zajmuje się projektami fotograficznymi, które oscylują wokół etnografii wizualnej, relacji przestrzennych i pamięci krajobrazu. Współautor książki Nikt nie woła, każdy pamięta. Filmowy Dolny Śląsk (2022).

(ur. 1988 w Pradze) to czeski poeta i tłumacz. Jest autorem trzech tomów poezji, w tym Reál i Země slunce. Jego twórczość łączy w sobie elementy polityczne i osobiste, często odwołując się do obrazów dystopijnych, duchowości oraz krytyki społecznej. Laureat nagrody Dresdner Lyrikpreis, jego wiersze zostały przetłumaczone na kilka języków. Mieszka w Pradze.

fot. Martina Wildová

Jan Baron – poeta, redaktor, piechur, doktor nauk humanistycznych. Autor tomów Korektav(2010), Układ scalony (2015), Psińco (2020) i Wszyscy jesteśmy głupcy (2025). Laureat Nagrody Kościelskich (2021) za Psińco. Książka ta była nominowana do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2021) i Nagrody Poetyckiej im. Kazimierza Hoffmana KOS (2021). Współredaktor serii Wydawnictwa Biblioteki Śląskiej w Katowicach: przekładowej (Bibliotheca Translata) i poetyckiej (Ut Pictura Bibliotheca).

fot. Dawid Markiewicz

Dziennikarz, animator kultury, wykładowca Warszawskiej Szkoły Filmowej. Współzałożyciel i prezes Wrocławskiej Fundacji Filmowej. Był dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych „Okiem Młodych” i Festiwalu Filmowego SPEKTRUM. Współtwórca projektów: Polish Cinema for Beginners, MIASTOmovie, Kinematograf Wrocławski, Spółdzielnia Kinowa Ołbin i Dolnośląskie Spacery Filmowe. Publikował w mediach internetowych i drukowanych. Laureat wielu nagród, wyróżnień i stypendiów. Współautor książki Nikt nie woła, każdy pamięta. Filmowy Dolny Śląsk (2022). Mieszka we Wrocławiu.

(ur. 1989 roku w Jaworznie) – pisze wiersze i fotografuje, absolwent Krakowskich Szkół Artystycznych. Laureat ogólnopolskich konkursów literackich, między innymi: XXX Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Rafała Wojaczka (2022), VI OKP im. Zygmunta Krukowskiego (2020) oraz 5. Konkursu Biura Literackiego na Wiersze i Opowiadania Doraźne (2022). Autor debiutanckiego tomu „Ćwiczenia na długich czasach” (Instytut Mikołowski 2023). Publikował w czasopismach literackich: „Helikopter”, „Kontent”, „Poezja Dzisiaj”, „Strona Czynna”, „Afront” oraz w antologii „Romantyczność 2022” (Biuro Literackie 2022). Mieszka i pracuje w Krakowie. Prywatnie tata Mieszka, opiekun dwóch kotów – Triss i Wilhelma – oraz psa Jaskiera.

– poeta, redaktor, autor tekstów o literaturze, tłumacz. Z wykształcenia filozof. Jego tom poetycki „Po domu” z 2021 roku nominowano do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej i Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius”. Jest laureatem Stypendium im. Albrechta Lemppa za rok 2023. W kwietniu 2025 ukazał się jego nowy zbiór poetycki „Reprezentacja zwierząt”. Pracuje w Wydawnictwie Filtry, gdzie zajmuje się literaturą polską, i prowadzi zajęcia ze sztuki pisania na poznańskiej polonistyce. Mieszka w Poznaniu.

fot. Elżbieta Lempp

– profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, dziennikarz, redaktor wydawnictw medialnych, publicystycznych i naukowych. W latach 1999-2020 pracownik Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, obecnie dziekan Wydziału Prawa i Komunikacji Społecznej SWPS we Wrocławiu. Od 2020 członek Polskiej Komisji Akredytacyjnej, w kadencji 2024-2027 Komitetu nauk o Komunikacji Społecznej i Mediach Polskiej Akademii Nauk. Zainteresowania badawcze: język propagandy i perswazja językowa; skuteczność w komunikowaniu; współczesny polski reportaż dziennikarski; tanatologia; antropologia komunikacji; edukacja medialna. Napisał m.in.: Przez klasztorną kratę. Studia z antropologii komunikacji zakonnej, Warszawa 2019; z s. Małgorzatą Borkowską OSB, Porozmawiajmy jak Borkowska z Borkowskim, Kraków-Tyniec 2019; Ostatnie lato Pilc. Podręcznik praktycznego pisania reportażu, Wrocław 2012; Świt wolnego słowa. Język propagandy politycznej 1981-1995, Wrocław 2003. Zredagował m.in.: Reportaże wartościowe. Młode pióra o tym, co ważne, red. z W. Sitarzem i K. Sobierajską, Kraków 2018; Reportaż bez granic? Teksty, warsztat reportera, zjawiska medialne, Wrocław 2010.

Agnieszka Tomaszewicz – architektka, profesorka na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, autorka wielu publikacji poświęconych historii i teorii architektury i urbanistyki XIX i XX wieku, w tym książek Wrocławskie wille i osiedla willowe w dobie historyzmu i Wrocławski dom czynszowy 1808-1918. Współautorka monografii Architekci i „paragraf aryjski”. Przypadek SARP-u (1934–1939). Zastępczyni Redaktorki Naczelnej czasopisma naukowego „Architectus”, ekspertka Komisji Europejskiej w programie Nowego Europejskiego Bauhausu. Członkini Dolnośląskiej Izby Architektów.

Joanna Majczyk – architektka, adiunktka na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Bada architekturę XX-wieku, jej twórców i twórczynie oraz relacje między architekturą a sztuką i polityką. Autorka m.in. monografii Miasta, migracje, modernizmy. Architektura Andrzeja Frydeckiego, a wraz z Agnieszką Tomaszewicz książki Architekci i „paragraf aryjski”. Przypadek SARP-u (1934–1939). Członkini Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP).

– absolwentka Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dziennikarka, biografka, autorka kilku książek, w tym świetnie przyjętej przez krytyczki i krytyków Rodziewicz-ówny. Gorącej duszy (Wydawnictwo Literackie, 2023) oraz wywiadu rzeki z Pierwszą Damą RP Jolantą Kwaśniewską. Przez lata związana z Onetem, przeprowadziła dziesiątki wywiadów. Jest laureatką Nagrody Dziennikarzy Małopolski w kategorii Wywiad i finalistką nagrody Grand Press, także w kategorii Wywiad. Pracuje nad biografią Stefanii Grodzieńskiej, która ukaże się na początku 2026 roku w wydawnictwie Marginesy. Urodziła się w 1985 roku w Tarnowskich Górach, mieszka w Warszawie.

Zdjęcie: fot. Marek Zimakiewicz.

– jest finalistą Nagrody Literackiej Nike za rok 2020. To autor książek: Odcienie (1988), Apokryfy i fragmenty (1994), Martwa natura (1998), Imiona własne (2000), Podróż na zachód, podróż na wschód (2010), Grünberg (2012), Zaświaty  (2020).

Drukuje swoje teksty na łamach „Gazety Wyborczej”, „Tygodnika Powszechnego”, „Twórczości”, „Odry”, „Tygodnika Powszechnego”, „Pro Libris”, publikował również w poznańskim „Czasie Kultury”. 

Laureat Nagrody Promocyjnej w Konkursie Literackim im. Georga Trakla, Konkursie Literackim Młodych Twórców Tygodnika Powszechnego i wielu innych. Czterokrotny laureat Lubuskiego Wawrzynu Literackiego. Laureat Nagrody Kulturalnej Marszałka Województwa Lubuskiego. W roku 2022 był rezydentem Fundacji Wisławy Szymborskiej.  

Należy do poznańskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

fot. Ewa Dyszlewicz

(ur. 1977) – wydał jedenaście książek poetyckich (ostatnio mniejsza o ludzi) i dwie eseistyczne (o filmowaniu prozy Hrabala i o rzekach, których nie ma). Mieszka pod Łodzią.

fot. Monika Marlicka-Robert

– badaczka XX-wiecznej diarystyki ludowej, poetka i krytyczka. Doktorantka ostatniego roku Szkoły Doktorskiej Nauk o Języku i Literaturze UAM. Laureatka Studenckiego Nobla w kategorii literatura i dziennikarstwo. Członkini redakcji naukowej kwartalnika „Czas Kultury”. Autorka książek storytelling (Biuro Literackie, 2021) oraz żertwy (Biuro Literackie, 2024). 

fot. Adrian Wykrota

– poetka, prozaiczka. Autorka dziewięciu tomów poetyckich i zbioru opowiadań. Wyróżniona w II edycji Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego Złoty Środek Poezji w 2006 r. za książkę „Człap story”, laureatka Grand Prix XV OKP Malowanie Słowem w 2010 r. (wydanie tomu „Proszę nie płakać”). W 2011r. nominowana do Nagrody Literackiej NIKE za książkę „Jeszcze się tu pokręcę” i do nagrody głównej XI Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. W 2015 r. ukazał się debiut prozarorski – zbiór opowiadań „Gniazdozbiór” oraz tom „Gustaw znikąd”. Kolejne książki poetyckie: „Jakie to życie jest krępujące”(2016) , „Trzeci migdał” (2018), „Uwaga, obiekt monitorowany” (2020) – nominacja do Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej w 2021 r. “Kup mi las” (2021). 2024 - “Poza zasięgiem” jest dziewiątym tomem poetyckim autorki, nominowanym w tym roku do nagrody im. Kazimierza Hoffmana KOS. W 2025 roku ukaże się dziesiąty tom  - “Krajobraz wewnętrzny z ograniczoną pojemnością”. Jej  wiersze przetłumaczone zostały na język angielski, włoski, rosyjski, ukraiński, rumuński i portugalski. Mirka Szychowiak mieszka w Księżycach pod Wrocławiem.

– pisarka, literaturoznawczyni, krytyczka. Autorka książek prozatorskich: Elizje (2017), po drugiej stronie siebie (2019), Strefa zgniotu (2022), Wczoraj byłaś zła na zielono (2024), książki eseistycznej  Idiomy. Eseje (2023)  oraz książek akademickich: Stanisław Brzozowski wobec Cypriana Norwida (2012), Lektura jako spotkanie. Brzozowski – tekst – metoda (2017).  Sporządziła kilka wyborów poezji (nie tylko najnowszej). Felietonistka i współpracowniczka "Tygodnika Powszechnego".

Poetka. Autorka tomów wierszy haka! (Biuro Literackie 2021), PARANOIA BEBOP (KONTENT 2022), otwarte światy (wydawnictwo Katalog Press 2024) oraz książki Funky Forest poematu pozoru (Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi 2024).

Redaktorka kwartalnika KONTENT, w którym  prowadzi autorski cykl SKŁADAM OGIEŃ.

Dwukrotna laureatka Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, laureatka XIV edycji Połowu oraz ogólnopolskich konkursów poetyckich. Publikowała m. in. w Dwutygodniku, Twórczości, Znaku, 8. Arkuszu Odry, Stonerze Polskim, Zakładzie Magazynie, Wizjach, Iglicy, Trytytce i KONTENCIE.

Tłumaczy z języka portugalskiego, a jej wiersze tłumaczone były na ukraiński, hiszpański, duński i łotewski.

– (ur. 1994 w Krakowie) literaturoznawczyni, krytyczka literacka, doktor literatury angielskiej. Specjalizuje się w literaturze Anglo-Amerykańskiego modernizmu, krytyce porównawczej i przekładoznawstwie oraz krytyce feministycznej i literaturze queerowej. Publikowała na łamach magazynu „MINT”, „Dwutygodnika”, „Kultury Liberalnej”, „ArtPapieru”, „Popmoderny”, „The Oxford Review of Books” czy „The Modernist Review”.  Absolwentka studiów doktorskich z literatury angielskiej i krytyki porównawczej na Uniwersytecie Oksfordzkim, studiów magisterskich z literatury porównawczej na Uniwersytecie w Cambridge oraz psychologii na Uniwersytecie St. Andrews. W ostatnich latach, w ramach stypendium doktoranckiego, skupiała się na badaniu brytyjskiej sceny krytycznoliterackiej lat 60. XX wieku i jej związku z zimnowojennymi narracjami o napływie (i wpływie) poezji z Europy Wschodniej. Powoli opuszcza mury akademii na rzecz poszukiwania pracy w sektorze organizacji międzynarodowych wydarzeń literackich, marketingu kultury i dyplomacji kulturalnej. Poza literaturą zajmuje ją kolarstwo, fotografia, raz na czas uczenie kitesurfingu. Lubi sznaucery i inne teriery, zupę Pho, Cate Blanchett oraz lody o smaku mięta z czekoladą.

fot. Joanna Pawłowska

– urodziła się w 1980 w Kielcach, gdzie ukończyła szkołę średnią. Studiowała Wiedzę o Teatrze na warszawskiej AT, historię sztuki na UW oraz reżyserię dramatu na krakowskiej PWST (obecnie AST). Jako reżyserka funkcjonuje zarówno w teatrach instytucjonalnych jak i w nurcie niezależnym  pozyskując środki, pisząc teksty, tworząc scenografię (czasem noszoną na własnych plecach i własnoręcznie montowaną), a w razie potrzeby wychodząc na scenę. Bywa dramatopisarką i tłumaczką. Jej debiutem literackim był poemat sceniczny Reggae (miesięcznik Dialog, luty 2022). Od 2017 jest mamą autystycznej Mii. Mieszka w Warszawie, w biegu, na Grochowie, na macie do jogi.

fot. Maja Zając

– urodzona w 1989 roku w Koszalinie, później związana też z Warszawą, Belfastem i Trójmiastem. Większość życia zawodowego poświęciła przekładaniu literatury – tłumaczyła m.in. Sylvię Plath, Annę Burns, Bernardine Evaristo, Johna Maxwella Coetzeego i Sebastiana Barry’ego. Laureatka Poznańskiej Nagrody Literackiej, nominowana do Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska za Twórczość Translatorską im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego i do Nagrody Translatorskiej im. Sophie Castille. Jej debiutancka książka poetycka czwarte wymieranie ukazała się w 2025 roku w wydawnictwie Warstwy.

– ornitolog, przyrodnik, zarówno na scenie jak i poza nią, autor tekstów, basista i wokalista w Kapeli Bożków, w podstawówce minął się z Jarem Cimrmanem w korytarzu Broumowskiego klasztoru, piewca organizmów roślinnych i zwierzęcych, bakterii, śluzowców oraz innych niezdefiniowanych poprawnie form życia i bytowania.

– urodziła się w 1979 roku w Warszawie, poetka, artystka, wykładowczyni. Współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie. Autorka książek poetyckich: Absyda (2024). Abrasz (2022), Ostańce (2020),Stelle (2018), Pascha (2016), Łęgi (2015),Podpłomyki (2012), Modrzewiowe korony (2010), Biała książka (2009), Rozmówki włoskie (2007) i książek teoretycznych o sztuce: Mała książka o rysunku (2013), Nasze Zakopane (2024).

– poetka, powieściopisarka, felietonistka. Zadebiutowała jako nastolatka w „Życiu Literackim”; w 1977 opublikowała pierwszy tomik wierszy „List do królika doświadczalnego”, który wzbudził duże zainteresowanie krytyków i czytelników. Jest autorką licznych książek poetyckich oraz prozy powieściowo-eseistycznej, książek dla dzieci, szkiców biograficznych i tekstów felietonowych, które przez siedemnaście lat ukazywały się w miesięczniku „Zwierciadło”. 

Laureatka wielu nagród, m.in. Nagrody Reymonta,  Gryfii, Warszawskiej Nagrody Literackiej. Nominowana do Nagrody Literackiej Nike za tom poetycki „Świetlisty cudzoziemiec” oraz książkę prozatorską „Pasja według św. Hanki”. Jej  przejmująca i szeroko dyskutowana „Mała  zagłada” znalazła się w finale Nagrody Europy Środkowej Angelus. 

Wiersze i prozę Anny Janko przetłumaczono m.in. na język  niemiecki, francuski, angielski, czeski.

Mieszkała w różnych miastach, ostatnio w  Warszawie i Wrocławiu. Jej mężem był nieżyjący już poeta Maciej Cisło.

fot. Małgorzata Pułka

– kierownik zespołu programowego i pr we Wrocławskim Domu Literatury, wykładowca na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Koordynator Międzynarodowego Festiwalu Poezji Silesius, pracuje m.in. przy Festiwalu Góry Literatury czy Międzynarodowym Festiwalu Kryminału. Sekretarz redakcji „Notatnika Literackiego”. Technik telekomunikacji, kibic NBA. Prowadzi spotkania, tworzy podcasty. Mieszka we Wrocławiu i Krotoszynie.

fot. Kasia Janusik

– kulturoznawczyni, krytyczka literacka, absolwentka Instytutu Kultury Polskiej UW. Prowadzi bloga "Kurzojady", jako recenzentka wewnętrzna współpracuje z wydawnictwami WAB, Znak i Czarne, jej teksty ukazują się regularnie w Dwutygodniku, w magazynie “Książki” i na łamach Gazety Wyborczej.  Twórczyni komiksów - jej prace znajdują się w zbiorach muzeum Polin oraz Centrum Komiksu i Narracji Interaktywnej w Łodzi. Pracuje nad książką o literaturze młodzieżowej PRL-u.

— krytyczka literacka, redaktorka i dziennikarka, w przeszłości literaturoznawczyni związana z Uniwersytetem Jagiellońskim. W pracy nad literaturą skupia się głównie na prozie współczesnej, rynku książki i życiu literackim. Niespieszny wędrowiec po kulturalno-społecznych i literacko-filozoficznych pograniczach. Interesuje się także kinem, Bałkanami i fotografią. Od blisko dziesięciu lat związana z mediami. Przeprowadzała wywiady m.in. z Georgim Gospodinowem, Serhijem Żadanem, Jasmilą Žbanić, Joanną Kuciel-Frydryszak, Andrzejem Stasiukiem, Mikołajem Grynbergiem, Julem Łyskawą, Cate Blanchett i Jakubem Józefem Orlińskim. Jeśli nie czyta, spaceruje po lesie z psem albo trawi przeczytane na rowerze. Prywatnie w trakcie pracy nad debiutem literackim.

– językoznawczyni, antropolożka społeczna, tłumaczka, stypendystka University of St Andrews (2010–2016), European Mind & Life Summer Research Institute (2015, 2016) i European Varela Awards (2015). Prowadziła badania naukowe wśród diaspory tybetańskiej w Himalajach, jako tłumaczka i naukowczyni pracowała w Belgii, Wielkiej Brytanii, Indiach, a obecnie w Polsce. Tłumaczka książek i artykułów naukowych z dziedziny antropologii społecznej i kulturowej, historii, historii sztuki, sztuki, tekstów o tematyce społecznej oraz powieści. Pracuje w Centrum Badań Migracyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, jest członkinią Fundacji Olgi Tokarczuk i Rady Programowej Akademickiego Centrum Badań Ex-Centrum Olgi Tokarczuk, Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury oraz Stowarzyszenia Centrum Łucznictwa Tradycyjnego we Wrocławiu.

Krum Angelov Krumov, ur. 1981. Tłumacz literacki, polonista, tłumacz przysięgły języka bułgarskiego w Polsce. Absolwent Uniwersytetu im. Paisja Chilendarskiego w Płowdiwie i Uniwersytetu Łódzkiego. Były korespondent Bułgarskiego Radia Narodowego w Polsce dla programu Artefir, współtwórca pierwszego bułgarskiego festiwalu w Łodzi „Dni Bułgarii w Łodzi”. Autor książki podróżniczej w języku bułgarskim pt. „Dookoła Islandii w 14 dni”. Tłumaczy poezję i prozę z bułgarskiego na polski i z polskiego na bułgarski. Obecnie lektor języka bułgarskiego na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Mieszka w Łodzi.

– tłumaczy, organizuje, pisze. Asystentka Olgi Tokarczuk i koordynatorka Fundacji Olgi Tokarczuk. Tłumaczenia, własne teksty i wywiady publikowała w „Twórczości”, „Odrze”, „Nowej Polszy” i na portalu „Rozstaje.Art”. Była tłumaczką szamana syberyjskiego, współpracowała z dokumentalnym Teatrem Na Faktach.

fot. Rafał Komorowski

– poetka, literaturoznawczyni, publicystka, kuratorka. Jej teksty ukazywały się między innymi na łamach „Krytyki Politycznej”, „Vogue”, miesięcznika „Znak” i „Tygodnika Powszechnego”. Redaktorka „Notatnika Literackiego”. Autorka dwóch książek poetyckich – „112” (wydawnictwo papierwdole) i „Ostatni i pierwszy kajman” (Wydawnictwo J). Dwukrotnie nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia. Jej książki zostały przetłumaczone na ukraiński i serbski. Wiersze publikowała między innymi w „Wysokich Obcasach” i „Dwutygodniku”. W tym roku nakładem wydawnictwa ArtRage ukaże się zbiór jej opowiadań pod tytułem „Rzeczy robione specjalnie”. Mieszka we Wrocławiu.

fot. Emilia Oksentowicz

– absolwentka filologii angielskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, redaktorka, tłumaczka, menedżerka kultury. Przekładała m.in. Iana McEwana, Zeldę Fitzgerald, Hanifa Kureishiego, Zadie Smith, Paula Austera i J.M. Coetzee’ego. Od 2014 roku koordynuje projekty literackie we Wrocławiu – m.in. w ramach Europejskiej Stolicy Kultury i Miasta Literatury UNESCO. Zastępczyni dyrektora Wrocławskiego Domu Literatury, działkowiczka, dziewiarka.

fot. Piotr Pflegel

– dziennikarka z ponad 30-letnim stażem w mediach. Obecnie pracuje w TVP, do której powróciła po ośmiu latach przerwy. Prowadzi programy i wywiady przede wszystkim o tematyce politycznej, krajowej i zagranicznej. Była korespondentką TVP w USA i Polskiego Radia w Ameryce Łacińskiej. W latach 2016-2024 pracowała w Gazecie Wyborczej, a pierwsze zawodowe doświadczenie zdobywała w radiowej Trójce w 1992 roku.

– dr nauk hum., kulturoznawczymi-folklorystka, wykładowczyni, członkini Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego i Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, a także koordynatorka i realizatorka projektów związanych tożsamością kulturową. Autorka kilku publikacji zwartych, m.in.:  Dziedzictwo kulturowe Gór Sowich, Wałbrzych, 2014, Dziedzictwo kulturowe Wałbrzyskiego. Wierzenia, zwyczaje i obrzędy rodzinne, Wrocław, 2011, Zatrzymać w pamięci, Wałbrzych, 2011, Powojenny Wałbrzych. Miasto kultur, Wałbrzych, 2009 oraz licznych artykułów nt. tożsamości kulturowej mieszkańców Dolnego Śląska, w tym m.in. do Nowej Kroniki Wałbrzyskiej. W 2023 r. wydała książkę obyczajową ,,Przystanek”.

Artystka i kuratorka. Od wielu lat tworzy projekty artystyczne prezentowane w galeriach i przestrzeniach sztuki. Inicjatorka i producentka wystawy Po deszczu, która ma swoją premierę na Festiwalu Góry Literatury 2025. Założeniem jej twórczości jest poszukiwanie piękna i równowagi. 

Artystka fryzur, hair expert, Dyrektor Artystyczna Pracowni Born To Create oraz przestrzeni Space of Creation, producentka. Laureatka medalu Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz tytułów takich jak „Designer of the Year” i „Personality of the Year” przyznawanych przez Intercoiffure Paris. Jej twórczość była prezentowana między innymi w londyńskiej galerii Barbican Centre, a także podczas dwóch edycji prestiżowego wydarzenia NOISE London, w ramach Los Angeles Fashion Film Festival i Berlin Fashion Film Festival, jak również na autorskich pokazach w Nowym Jorku, Paryżu i Warszawie, podczas tygodni mody w Lizbonie, Londynie, Berlinie i Warszawie oraz w topowych magazynach, takich jak Vogue Italia, Vogue Polska, Harper’s Bazaar, ELLE czy L’Officiel. Zaprojektowała peruki do wielu wspaniałych wydarzeń scenicznych Opery Narodowej, Teatru Muzycznego ROMA, Teatru Polskiego oraz Teatru Dramatycznego, jak również do performance’ów m.in. w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki, w Centrum Sztuki Współczesnej Zamku Ujazdowskim, na Zamku Królewskim na Wawelu oraz w Zamku Sarny w ramach festiwalu Góry Literatury. W Górach Bardzkich, blisko źródła swoich korzeni, prowadzi Leśną Ostoję Sztuki – niezwykłe miejsce artystycznych wydarzeń i spotkań ludzi kultury. Co roku, z okazji Ogólnopolskiej Nocy Muzeów, w swoich Pracowniach organizuje spotkania artystów i performerów, jak również wystawy, które często goszczą potem na festiwalu Góry Literatury. Podczas tegorocznej edycji Nocy Muzeów zaprezentuje film artystyczny pod tytułem „Po Deszczu” realizowany przy współpracy reżyserskiej Kacpra Gocławskiego. Film ten stanowi projekt skupiający artystów różnych dziedzin i zrealizowany został na podstawie poruszającego manifestu Agnieszki Szpili. Wraz z filmem zaprezentowane zostaną eksponaty muzealne udostępnione przez Teatr Muzyczny ROMA: wyjątkowe, lśniące peruki zaprojektowane do musicali „Aida”, „Deszczowa Piosenka” i „We Will Rock You”. 

fot. Iza Grzybowska

Wraz z Jagą Hupało, kuratorka wystawy Po deszczu, w ramach pasma sztuki Festiwalu Góry Literatury 2025.

Artystka wizualna. Tworzy instalacje site-specific i działania performatywne. Eksploruje tematy związane z przyrodą i izolacją. Równolegle organizuje wydarzenia kulturalne. Jest kuratorką wystaw i projektów artystycznych, w tym m.in. wystawy pt. „Pokój Gościnny”, która odbyła się w ramach Festiwalu Góry Literatury 2021. 

Współpracuje z galeriami i instytucjami sztuki m.in. Centrum Sztuki WRO (przy Międzynarodowym Biennale Sztuki Mediów WRO), Centrum Nauki Kopernik (jako kuratorka wystaw i pokazów wizualnych na Festiwalach Przemiany), Fundacją Sztuk Wizualnych (wspierając działania Miesiąca Fotografii w Krakowie). Od 2009 związana zawodowo z Polsko-Japońską Akademią Technik Komputerowych w Warszawie.

https://annaklimczak.pl/

Obserwuję schematy myślenia narzucane przez człowieka naturze. W sercu obiektów umieszczam komunikaty wizualne, które są wskazówkami do interpretacji. W taki sposób powstają moje obserwatoria.

Anna Klimczak

– rocznik 79, człowiek, kobieta, mama, aktorka Wrocławskiego Teatru Pantomimy, trenerka ciała – nieustannie rozwija autorską formę treningu – "POLAtes". Absolwentka Łódzkiej Szkoły Baletowej, zakochana w Łodzi i jej wielokulturowych korzeniach.

Z urodzenia i z wyboru Wrocławianka. Pasjonatka Dolnego Śląska, zafascynowana przyrodą, krajobrazem, architekturą, a przede wszystkim historią regionu. Tożsamością miejsca. W ostatnim czasie, szczególnie interesuje się okresem po 1945 roku – przesiedleniami, migracjami i powojennym losem tych ziem.

Wrażliwa na człowieka i jego naturę. Ciekawa złożoności relacji międzyludzkich. Propagatorka idei nauki i rozwoju przez całe życie. Wierzy w przyzwoitość, uważność i moc słów.

Ewa Ciepielewska (1960). Mieszka i pracuje w Krakowie. Ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Była współzałożycielką wrocławskiej Grupy LUXUS. W latach 1994–95 współpracowała przy wydawaniu krakowskiego magazynu Piątek Wieczorem i uczestniczyła w dziejących się wokół niego wydarzeniach artystycznych. Od 1984 r. wystawia indywidualnie i podejmuje samodzielne przedsięwzięcia artystyczne i ekologiczne. W latach 1995–1996 w dwuosobowym zespole Niebieskie Pantery (Panterras azzurras) współtworzyła Lotny Festiwal poza Murami. Od 1997 r. realizuje projekt artystyczny VOLANS. Współczesna Sztuka w 1000 sztuk, którego jest współautorką. Uczestniczy w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą, jest autorką wystaw indywidualnych, akcji plenerowych, murali i społecznie zaangażowanych happeningów. Od lat 80. współorganizuje również wystawy i wydarzenia związane z Nowym Rokiem Księżycowym.

Od 2008 roku w maju odbywa wyprawy drewnianą łodzią z Krakowa do Gdańska w ramach Królewskiego Flisu na Wiśle. Od 2015 organizuje na pływającym po Wiśle Galarze Solnym międzynarodową rezydencję artystyczną, która po dołączeniu do projektu Agnieszki Brzeżańskiej przybrała nazwę FLOW/Przepływ.

(ur. 1990 w Tuchowie) – jego praktyka artystyczna opiera się na działaniach w krajobrazie. Jego prace to najczęściej dyskretne, proste gesty i interakcje z przyrodą, takie jak gładzenie mchu, kory, śniegu, wchodzenie na drzewa, poszukiwanie odległości pomiędzy dwoma drzewami odpowiadającej długości jego ciała. Artysta tworzy podczas wędrówek po lasach, łąkach i wzgórzach w Tuchowie, gdzie mieszka. Miejsca te są zarówno tłem dla jego działań, jak i materiałem tymczasowych instalacji oraz źródłem rekwizytów używanych w performansach.

Absolwent Wydziału Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, od czasu obrony doktoratu w 2018 roku związany z Katedrą Zjawisk Sztuki Intermediów na tej uczelni. Laureat m.in. 14. edycji konkursu Artystyczna Podróż Hestii, Grand Prix V Salonu Wiosennego zorganizowanego przez BWA w Tarnowie oraz X edycji Spojrzeń konkursu organizowanego przez Zachętę – Narodową Galerię Sztuki.

W 2025 roku będzie wystawiał w Pawilonie Polskim podczas 19. Biennale Architektury w Wenecji wraz z Aleksandrą Kędziorek (kuratorka), Katarzyną Przezwańską (artystka) oraz Maciejem Siudą (architekt).

Fot. Maciej Landsberg

– ur. 1972 w Gdańsku. Studiowała na ASP w Gdańsku i Warszawie w Pracowni Malarstwa prof. Stefana Gierowskiego oraz na Tokyo National University of Fine Art and Music w ramach Stypendium Rządu Japońskiego. Jej twórczość obejmuje malarstwo, rysunek, fotografię, film i ceramikę. Brzeżańska sięga przy tym po różne rejestry wiedzy, od fizyki i filozofii po marginalizowane przez nowoczesną naukę systemy poznania, takie jak alchemia, parapsychologia, ezoteryka, wiedza tubylcza czy tradycje matriarchalne. W 2024 Agnieszka Brzeżanska została wyróżniona Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie: Sztuki wizualne.

Współpracuje z galerią BWA Warszawa i NANZUKA w Tokio. Prace w kolekcjach, m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacja Sztuki Polskiej ING, Galeria Arsenał w Białymstoku, NOMUS, Gdańsk, RISD Museum, Rhode Island.

Twórczość Agnieszki Kalinowskiej określić można mianem miernika stanu współczesnego
społeczeństwa. W swoich pracach artystka analizuje mechanizmy rządzące światem i
funkcjonującymi w nim jednostkami ludzkimi. W centrum jej zainteresowań znajduje się człowiek zawieszony, wraz ze swoimi emocjami, w aktualnej sytuacji geopolitycznej. Analizując teraźniejsze „tu i teraz” artystka swojej refleksji nadaje kształt uniwersalny ujawniając odwieczne wzory porządkujące jednostkową rzeczywistość. Jedną z interesujących ją społecznych emocji jest stan ciągłego braku poczucia bezpieczeństwa i utopijne próby podejmowane w celu oswojenia tego lęku. Jej prace analizują problemy związane z wyznaczaniem i zabezpieczeniem terytorium, polityką, która kultywuje atawistyczne rytuały władzy, dając jednostkom złudne poczucie ochrony.
Ważnym elementem twórczość Agnieszki Kalinowskiej jest proces powstawania prac. Wideo są często efektem społecznego eksperymentu. W rzeźbach artystka sięga po materiały „biedne”, surowe – szary papier, słomę, sznurek, a ostatnio również gałęzie okorowane przez dzikie zwierzęta. Stosuje technikę wyplatania kojarzącą się ze sztuką ludową. Jej obrazy wykonane są naiwną, ale też rygorystyczną w swoich ograniczeniach, techniką wyklejania kawałkami słomy.

Prace artystki są emocjonalnym wyzwaniem dla odbiorcy. Kalinowska analizuje problemy
spychane na margines, ujawnia podświadome lęki. Użyte media dopełniają się wzajemnie,
żadne nie dominuje, wspólnie tworzą wielowątkową narracje gotową do odczytania przez
wyobraźnię widza.

Tekst: Agnieszka Kulazińska

Pisarka, ekofeministka, kulturoznawczyni, aktywistka. W swoich książkach i tekstach zajmuje się głównie tematami związanymi swksualnością oraz z dyskryminacją. Ekofeminizm i walka o wyrównanie szans Osobom z niepełnsprawnościami to główne  wątki, którym poświęca uwagę. W swojej pierwszej książce “Łebki od Szpilki” Szpila opowiadała o niepełnosprawnych córkach, w drugiej o Polakach z uwzględnieniem i ujęciem w oryginalny sposób problemu antysemityzmu, rasizmu i homofobii oraz LGBTQ, w trzeciej zaś – “Heksach” o dyskryminacji kobiet i paleniu ich na stosach w procesach o czarostwo. Pisarka traktuje swoje książki jak projekty społeczno-polityczno-kulturowe, uważając pisanie książek  dla samego czytania za anachroniczne i niestosowne w świecie, któremu grozi katastrofa klimatyczna i w którym dochodzi do ludobójstwa na różnym tle, także tym mniejszościowym. W najnowszej książce – „Octopussy” – Szpila nawołuje do poszerzania pola wyobraźni, bo, jak twierdzi, nadszedł czas, w którym należy oddać głos innym, niż człowiek, formom życia. Formom wypchniętym poza kulturę. Tylko w ten sposób, zdaniem Szpili, uda się ten świat uratować albo znacznie opóźnić jego koniec.

fot. Karpati, Zarewicz

Niezależna artystka sztuk wizualnych, graficzka, pedagog, prof. ASP w Warszawie.

W swojej twórczości podejmuje problem relacji międzyludzkich, zależności człowieka od przestrzeni oraz jego kondycji w czasach chaosu i masowej konsumpcji. Refleksję intelektualną zawiera najczęściej w cyklach, bez ograniczeń co do medium czy techniki. Zrealizowała szereg warsztatów wystaw indywidualnych i zbiorowych, w tym międzynarodowych.

Od 2010 roku prowadzi Pracownię Rysunku w Katedrze Mody warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych i współpracuje z Instytutem Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

Rożnowska ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu uzyskując dyplom z wyróżnieniem w zakresie malarstwa w pracowni prof. Wł. Dudkowiaka. Od 2002 do 2009 była związana zawodowo z Instytutem Wzornictwa Politechniki Koszalińskiej.

Otrzymała stypendium rektorskie na VSVU w Bratysławie (1997–1998).

Zrealizowała szereg warsztatów artystycznych związanych z rysunkiem, m. in. na Universidad de Granada, Minami -oguni, Ubuyama-mura, ASO w Japonii oraz Malta Festiwal w Poznaniu, Kids Design Space we Wrocławiu, Obecność Galerii Działań w szkołach – Warszawa.

Otrzymała grant artystyczny Artist in residency w Japonii, Artist in ASO (2015) oraz rezydencję Emily Harvey Fundation w Wenecji (2024).

agnieszkaroznowska.com

Artystka kochająca naturę i czerpiąca z niej inspirację w swoich pracach. Jej portfolio obejmuje własnoręcznie zaprojektowane i uszyte kimona, a także sukienki, chusty i akcesoria wykonywane na drutach i szydełku. Zainspirowane kulturą Dalekiego Wschodu kimona o prostych formach przełamanych jedynie zaokrągleniem rękawów to odwołanie z jednej strony do bezpośredniości i surowości natury, z drugiej zaś do jej łagodności. Kimona te prezentowane były w Muzeum Geologicznym w Warszawie, jak również podczas festiwali Góry Literatury. Jej najnowsza kolekcja zrealizowanych na szydełku chust o nazwie „Dziergane Kałuże” nawiązuje do żywiołu wody w kontekście jej eteryczności, zmienności i rozmigotanej nietrwałości. Prezentowana będzie podczas tegorocznej Nocy Muzeów w ramach projektu „Po Deszczu”, w niekonwencjonalny i kreatywny sposób ilustrując rozedrganie kałuż czy delikatną wielobarwność tęczy.

Ukończyła malarstwo na Uniwersytecie im. Jana Długosza w Częstochowie, gdzie w 2022 roku uzyskała tytuł doktora sztuki. Obecnie wykłada oraz prowadzi badania w Instytucie Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

Jej praktyka artystyczna i badawcza koncentruje się na związku pomiędzy medytacją, technikami oddechowymi a kondycją fizyczno-emocjonalną człowieka. Od kilku lat analizuje, czy sam komunikat wizualny wystarcza, by wspierać proces medytacji, oraz w jaki sposób temperament odbiorcy wpływa na estetyczne przeżycie dzieła. W swojej pracy dąży do stworzenia narzędzia wizualnego obniżającego poziom lęku u widza. W 2019 roku została uhonorowana międzynarodową nagrodą Amazing Women. W 2016 roku wzięła udział w wystawie pokonkursowej w BWA Bydgoszcz, a w 2015 – w Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”. Jej twórczość balansuje na styku tradycyjnych technik malarskich i najnowszych technologii, co powoduje, że bywa w konflikcie wewnętrznym.

fot. Łukasz Niewiadomski

Studentka wzornictwa i stylistka fryzur o kreatywnym zacięciu. Łączy rozwój osobisty i pasję do tworzenia w różnych aspektach. Jej fascynacja prehistorycznymi istotami przełożyła się na stworzenie serii wzorów dinozaurów, które zostały umieszczone na kimonach roślinnych uszytych przez Annę Hupało-Sikorską. Antonia posiada własne, bardzo indywidualne spojrzenie na sztukę i modę. W przedsięwzięciu, które zaprezentowane zostanie podczas Nocy Muzeów, pełni rolę Art Directora. To jednak nie wszystko – sama stanęła też po obu stronach obiektywu, wcielając się zarówno w modelkę, jak i w fotografkę dokumentującą realizację filmu artystycznego „Po Deszczu” w ramach projektu o tej samej nazwie. Już 17 maja Antonia zaprezentuje fotosy z filmu. 

(ur. 1952) eksploruje przestrzenie malarskie, rzeźbiarskie, sztukę instalacji, video oraz performance. Jej droga twórcza i formalne poszukiwania mają źródło w sztuce figuratywnej eksplorowanej poprzez abstrakcyjne formy, których zwieńczeniem jest stworzenie indywidualnego języka artystycznej wypowiedzi w postaci wielowątkowego, rozbudowanego cyklu Wytyczanie obrazu. Wiodące aspekty twórczości Bożenny Biskupskiej to problematyka upływającego czasu, anektowanie, organizowanie i wytyczanie przestrzeni. W osobistym alfabecie dominuje linia, znak i ślad. Artystka eksperymentuje z materią rzeźbiarsko-malarską wykorzystując m.in. beton, folię negatywową, czy olej lniany równocześnie korzysta z nowych technologii, które dają jej możliwość przetwarzania przestrzeni w Budowlę Możliwą zawierającą w sobie proces immersyjności.

Wystawiała swoje prace m.in.: na XLI Biennale Sztuki w Wenecji (1984), na XIV Międzynarodowym Biennale Małych Rzeźb w Brązie w Padwie (1986), na A Women’s View w Waszyngtonie (World Bank 1995), Nord Artw Budesdorf (2000), Forma i Kolor w Chicago (Forum+ Gallery 2003), Art First w Bolonii (2006) czy na SIEGesIKONen/Icons of Victory – transFORM w Berlinie (2009), W Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (2003), w Galerii Zachęta, Warszawa (1986), w Królikarni, Muzeum X. Dunikowskiego, Warszawa (2002), Bożenna Biskupska. Artystka i Budowla Możliwa, Muzeum Narodowe we Wrocławiu (2024), Śladem Jednonogiego, Galeria Wallspace, Warszawa (2024), Gabinet Możliwości, Międzynarodowe Laboratorium Kultury, Sokołowsko (2025). Otrzymała I nagrodę na Międzynarodowym Biennale Miniatury Tkackiej (1984 Savaria Museum, Węgry) oraz nagrodę I stopnia im. Stanisława Wyspiańskiego za malarstwo i rzeźbę (1984), w tym samym roku została stypendystką Ministra Kultury i Sztuki, a w 2018 roku otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy. W 2004 roku wraz z Zygmuntem Rytką i Zuzanną Fogtt założyła Fundację Sztuki Współczesnej In Situ, której celem jest odbudowa dawnego sanatorium doktora Brehmera w Sokołowsku oraz tworzenie w nim Międzynarodowego Laboratorium Kultury.

Dzieła Bożenny Biskupskiej znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Państwowego Muzeum Oświęcim-Brzezinka, Muzeum Narodowego w Kielcach, Muzeum Narodowego Szczecin, Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, Historyczno-Etnograficznego Muzeum w Chojnicach, Muzeum Środkowego Nadodrza w Świdnicy, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, Galerii Studio w Warszawie, Galerii SBWA w Warszawie, BWA w Opolu, Towarzystwo Sztuk Pięknych Zachęta Szczecin i Wrocław, Muzeum w Szombathely (Węgry), Uniwersytetu Humboldta w Berlinie, Muzeum Polskiego w Chicago, Międzynarodowego Funduszu Walutowego w Waszyngtonie, Banku Pekao S.A. NFOŚiGW w Warszawie, Kokusai Koeki Co. w Tokio, Galerii Wymiany w Łodzi oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.

Artystka wizualna i aktywistka ekologiczna. 

Ukończyła malarstwo na ASP w Krakowie. Absolwentka podyplomowych studiów kuratorskich na UJ w Krakowie. 

 Łączy sztukę i aktywizm, dbając o sens i skuteczność swoich działań. Wspólnie z ekspertami z różnych dziedzin organizuje protesty kreowane, jako happeningi i dzieła sztuki w przestrzeni publicznej, zamieniając trudny język specjalistów zajmujących się ochroną środowiska na język sztuki. 

Założycielka i liderka kolektywu Siostry Rzeki. Autorka strony wizualnej happeningów Sióstr Rzek miedzy innymi: płynąca kobieca husaria „Odsiecz dla Warty” Kolekcja spódnic celebrujących wezbranie, „Protest Krów” w obronie wioski Myscowa przed przesiedleniem czy „Strażniczki bioróżnorodności doliny Wisłoki”, jako protest przeciwko budowie sztucznego zbiornika Kąty Myscowa. Autorka szeregu happeningów w obronie Wisły przed budową zapory w Siarzewie. Reżyserka i producentka filmu dokumentalnego „Siostry Rzeki”. Tabliczki z imionami rzek wymyślone przez Cecylię Malik stały się symbolem obrony rzek dla aktywistów z całej Polski – coraz częściej używane przez aktywistów w Europie.

 Pierwszy protest w obronie rzeki, „Warkocze Białki”, wymyśliła i zorganizowała wspólnie z galerią Bunkier Sztuki w 2013 r. Rzeki stały się jej miłością i pasją. Należy do Koalicji Ratujmy Rzeki od początku jej istnienia. 

Autorka wielu projektów artystycznych, do ważniejszych należą: „365 drzew” „6 rzek”, „Raj na Plantach”, „Suknie Łąkowe”, autorka filmu dokumentalnego „Raj na ziemi”.

 Współtwórczyni akcji „Modraszek Kolektyw” obronie krakowskiego Zakrzówka przed zabudową, „Chciwość Miasta” – w obronie modernistycznego hotelu Cracovia przed wyburzeniem, oraz cyklicznej imprezy na Wiśle Wodna Masa Krytyczna.

 W 2017 r. zainicjowała akcję „Matki Polki na wyrębie” przeciwko „lex Szyszko”.

Współzałożycielka stowarzyszenia CSW Wiewiórka. Zaangażowana w obronę społeczności artystów i społeczników tworzących „Skład Solny” w Krakowie. 

Laureatka wielu nagród, m.in. Człowieka Polskiej Ekologii za rok 2017 i Nagrody Katarzyny Kobro w 2019.

fot. Michał Ramus

– artystka dźwiękowa, kompozytorka i performerka. Prowadzi warsztaty i spacery inspirowane różnymi szkołami ekologii akustycznej, wspólny nasłuch traktując jako formę rytuału, wymiany i uzdrawiania.

W swojej twórczości bada biopolitykę głosu i jego rolę jako pomostu między sferą prywatną a publiczną. Używając fal radiowych, rozszerzonych technik wokalnych, nagrań terenowych oraz elektroniki, tworzy audiosferę działaniach performatywnych i instalacji. 

Współpracowała m.in. z eksperymentalnym studiem WORM w Rotterdamie i interdyscyplinarną platformą Q-O2 w Brukseli. Jej praktyki znajdują się w zbiorze “Going Out - Walking, Listening, Soundmaking” pod redakcją Eleny Bierny oraz “Empowering Aesthetics” wydanej w tym roku przez Bloomsbury. Jest współzałożycielką warszawskiego radia społecznościowego Radio Kapitał, gdzie tworzy poetyckie słuchowiska, interwencje dźwiękowe oraz DJ sety hołdując przekonaniu, że taniec jest formą oporu. Mieszka w Sokołowsku.

https://secondaryarchive.org/artists/edka-jarzab/

Projektantka, założycielka Fundacji Form i Kształtów oraz Studia Zoochitecture, wykładowczyni School of Form.

Prowadzi procesy projektowe dotyczące przestrzeni i jej użytkowników. Prowadzi badania w sposób performatywny. Projektuje interaktywne obiekty służące do katalizowania energii wybranej społeczności, a następnie pracuje z nimi na rzecz trwałych przekształceń przestrzeni. Tworzy place zabaw razem z dziećmi, podwórka wraz z mieszkańcami. Zajmuje się edukacją w procesie – angażuje interdyscyplinarne grupy studentów w bieżące działania terenowe tak, żeby później realizowali niezależne projekty odnosząc się do doświadczeń nabytych w praktycznym działaniu.

Efekty jej prac prezentowane były na całym świecie. Wspólnie z dziećmi stworzyła plac zabaw w Madrycie w postaci 120-metrowego węża, w wyniku 10-letniego procesu wspólnie z mieszkańcami doprowadziła do przemiany jednego z wrocławskich podwórek w Podwórka im. Wszystkich Mieszkańców, a także jego trwałej rewitalizacji. W procesie ważną postacią był jeż przybierający różne formy, który to połączył losy bohaterów procesu z Jerzym Garą - założycielem Ośrodka Rehabilitacji Jeży w Kłodzku…

http://izarutkowska.com/

https://www.instagram.com/izarutkowska_zoochitecture/

Jadwiga Sawicka to polska artystka wizualna, urodzona w 1959 roku. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Tworzy malarstwo, fotografię, obiekty oraz instalacje tekstowe, również w przestrzeni publicznej. Jest także kuratorką i pracuje na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego. W 2013 roku otrzymała Nagrodę im. Jana Cybisa, a w 2017 – Nagrodę Katarzyny Kobro. W swojej twórczości Sawicka wykorzystuje słowa i frazy malowane na abstrakcyjnych tłach, tworząc rodzaj wizualnych transparentów. Jej prace poruszają kwestie języka, płci, kulturowych stereotypów oraz społecznych napięć, często odnosząc się do relacji między tym, co uznawane za „kobiece” i „męskie”. Dzięki zestawianiu pozornie bliskich, lecz znaczeniowo odległych pojęć, artystka komentuje współczesną rzeczywistość społeczną, w której dyskurs religijny i kulturowy wpływa na postrzeganie ciała i tożsamości.

fot. Marek Horwat

Artysta wizualny, założyciel i lider grupy artystycznej Czułość. Kurator wielu wystaw, autor sześciu książek, organizator wydarzeń kulturalnych (koncertów, debat, spotkań autorskich).

Czułość, założona w 2010 roku w Warszawie, była kolektywem artystycznym skupiającym twórców zajmujących się współczesną fotografią. Projekt ten stał się istotną częścią działalności Zamoyskiego i wyjątkowym zjawiskiem na polskiej scenie artystycznej.

Wyróżniała się niezależnością i buntowniczym charakterem – balansując między galerią komercyjną, NGO, klubem postpunkowym i przestrzenią artystów. Z czasem Czułość zyskała międzynarodowy zasięg, współpracując z artystami z Europy i Azji.

To właśnie tam Zamoyski zaprezentował swoje pierwsze indywidualne wystawy, zanim jego prace trafiły do uznanych instytucji na świecie.

(1945) – studiował  malarstwo w PWSSP w Poznaniu, w latach 1981–1987 rektor tej uczelni. Inicjator międzynarodowej sieci artystycznej NET-u (wspólnie z Andrzejem Kostołowskim), założyciel Galerii Akumulatory 2 w Poznaniu (1972–1991), artysta związany z konceptualizmem, autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych oraz tekstów teoretycznych, uczestnik wielu wystaw zbiorowych w Polsce, Europie, Ameryce Północnej i Południowej oraz Australii. Wykładał w Statens Kunstakademi  w Oslo, Rijksakademie  w Amsterdamie, Academii without Walls w Lusace oraz na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Fotograf dokumentalista, absolwent Instytutu Twórczej Fotografii (Opawa, Czechy) i Instytutu Historii Sztuki (Uniwersytet Warszawski). Stypendysta Ministerstwa Kultury i Nauki. Fotografuje głównie przestrzeń i ludzkie twarze. Zrealizował cykle fotograficzne m.in.: “Nowa Warszawa”, “Saska Dwa”. Jego prace znajdują się w zbiorach muzelanych.

Joanna Concejo ukończyła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu w 1998 roku. Mieszka we Francji. W 2013 roku, za ilustracje do opowieści Marka Bieńczyka pt. Książę w cukierni (wydawnictwo Format) otrzymała nagrodę Polskiej Sekcji IBBY w kategorii Najlepsza Książka Roku. Natomiast wizualne dzieło literackie pt. Zgubiona dusza, które stworzyła wspólnie z Olgą Tokarczuk, otrzymało w 2018 roku wyróżnienie na Targach Książki dla Dzieci w Bolonii. Joanna Concejo od wielu lat współpracuje z Olgą Tokarczuk. Stworzyła okładki do wielu książek noblistki, m.in. Czuły Narrator (Wydawnictwo Literackie 2020), Podróż ludzi Księgi (Wydawnictwo Literackie 2019), Opowiadania bizarne (Wydawnictwo Literackie 2018), czy Ostatnie historie (Wydawnictwo Literackie/Oficyna Literacka Noir sur Blanc 2005). Twórczość Joanny Concejo, to połączenie kameralnego świata przyrody i wyobraźni.

Absolwent Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu (film eksperymentalny). Członek kolektywu Przełaj/Pracownia Ducha Miasta. Trzon jego twórczości stanowią praktyki somatyczne, performatywne oraz sztuka wizualna. Bada przenoszenie zagadnień nowego materializmu i posthumanizmu w obszar sztuki, ruchu i pracy z ciałem. W swoich działaniach skupia się na aktywnej partycypacji uczestników z uwzględnieniem istot pozaludzkich.

– historyczka sztuki, projektantka wnętrz i wystaw, producentka i koordynatorka projektów kulturalno-artystycznych (m.in. Potańcówki Pląs x ASP), współtwórczyni dwóch edycji projektu “Bliżej sztuki”, przez sześć lat związana ze Stowarzyszeniem Przyjaciele MNW i projektem “Spragnieni Piękna”; pracowała przy wielu aukcjach charytatywnych na rzecz Muzeum Narodowego w Warszawie , od trzech lat współpracuje z Warsaw Gallery Weekend i Hotel Warszawa Art Fair. Wiceprezeska Fundacji Slow Flow.

KORUS ART / Katarzyna Korus – notka skrócona:

Katarzyna Korus, absolwentka Szkoły Sztuk Wizualnych w Katowicach i Uniwersytetu Jana Długosza w Częstochowie, dyplom z malarstwa uzyskała w 2000 r. Tworzy malarstwo, działania performatywne, konceptualne, projektuje wnętrza i przedmioty. Praktykowała grafikę i zdobywała doświadczenie w Chelsea College of Art and Design. Jej credo to „tworzenie funkcjonalnego piękna”.

Brała udział w ponad 100 wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Ambasadzie RP w Londynie, Luwrze, na Times Square. Jej prace wystawiano obok dzieł takich artystów jak Dali, Mitoraj czy Beksiński. Współpracuje z galeriami w Nowym Jorku, Londynie, Berlinie, Wiedniu i Rzymie. Jej dzieła znajdują się w kolekcjach prywatnych na całym świecie.

Twórczość Katarzyny Korus to transmedialne połączenie tradycji i nowych mediów, z wykorzystaniem złota, szkła, kamieni szlachetnych i reliefu. Jest także wynalazczynią z patentem artystycznym. Jej prace zyskują coraz większą wartość na rynku sztuki.

Katarzyna Sobocka – fotografka, projektantka i twórczyni biżuterii. Od ponad 20 lat mieszka na Dolnym Śląsku, gdzie w otoczeniu natury rozwija swoją twórczość, czerpiąc inspirację z pierwotnych form i symboliki. Prowadzi permakulturowy ogród, zajmuje się także tańcem i malarstwem intuicyjnym.

Jest autorką marki biżuterii „Kazani”. Jej prace prezentowano na wystawach indywidualnych („Uwikłane w miedzi”, „Podróż na Księżyc”, „Niewypowiedziane”) oraz zbiorowych, m.in. podczas festiwalu „Dwa Brzegi”, w ICE Kraków czy Muzeum Bursztynu. Biżuterię Sobockiej można było zobaczyć również na scenie („We Will Rock You”) i pokazach mody.

Współpracuje z ośrodkami kultury, NGO-sami i prywatnymi klientami. Była współzałożycielką Fundacji „Sztukupuku”. Jej prace to połączenie sztuki, natury i duchowości.

PJATK; Event managerka. Pracuje w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych. Zajmuje się inicjowaniem i koordynacją wydarzeń, a także odpowiada za komunikację i budowanie relacji. Poza profesjonalnymi obowiązkami - improwizatorka teatralna i edukatorka.

Ogrodnik i fotograf, urodzony w 1973. Publikował m.in. w czasopismach: „Didaskalia”, „Teatr”, „Dialog” „Ogrody”. Uczestniczył w wielu projektach i wystawach fotograficznych, na przykład: Photo Project – pierwszy dzień w Unii Europejskiej, Zrób zdjęcie swojego życia 8.30/15. Samodzielne wystawy: Krzesło. Projekt inspirowany Kantorowską koncepcją przedmiotu zdegradowanego, biednego, porzuconego. (Galeria Lokator, 2007), Zielnik Wyspiańskiego (Muzeum Narodowe w Krakowie, 2007) oraz Ta siła, która tętni w ramionach drzew (Dom Norymberski w Krakowie, 2024). Prezentował swoje prace w projektach organizowanych przez Jagę Hupało: Noc Hupały 2022, Persistance (Festiwal Góry Literatury 2022), Green Art (Noc Muzeów 2023) oraz Sztuka Natury – Natura Sztuki (Festiwal Góry Literatury 2023).

Mieszka z rodziną pod Wieliczką w domu z gliny otoczonym ogrodem i sadem brzoskwiniowym. Przyroda, jej piękno i ochrona są częstymi tematami jego prac. W cyklu Hortus iudaeorum dokumentuje ślady kultury żydowskiej. 

– ur. 7 lipca 1966 r. w Łodzi. Studia w ASP (PWSSP) we Wrocławiu
dyplom w roku 1991 w pracowni rzeźby prof. Leona Podsiadłego. Studia Podyplomowe „Przygotowanie do zawodu nauczyciela” Uniwersytet Wrocławski 2012–2014. Zajmuje się rzeźbą, malarstwem i projektowaniem mebli. Prowadzi pracownię rzeźby i pracownię snycerstwa w Autorskich Liceach Artystycznych i Akademickich ALA we Wrocławiu.

fot. Szymon Szcześniak

Ukończył studia magisterskie na Wydziale Scenografii ASP w Warszawie, obecnie student reżyserii w Szkole Filmowej im. K. Kieślowskiego. Scenograf i producent animacji teatralnych współpracujący z czołowymi twórcami polskiego teatru. Od 2021 roku jako grafik  i art director współpracuje ze studiem Platige Image.

Scenografka filmowa i teatralna – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Na co dzień pracuje przy produkcjach multimedialnych, tworząc scenografie z wykorzystaniem wirtualnych przestrzeni, środowisk 3D i ekranów LED. W swoich projektach artystycznych bada ciało jako obiekt – jego strukturę, przemijanie i śmierć, korzystając z własnych doświadczeń zdobytych w ratownictwie medycznym. Technologie traktuje jako narzędzie do rozszerzania granic rzeczywistości i tworzenia nowych doświadczeń w odbiorze przestrzeni.

Małgorzata Gurowska to artystka wizualna, kuratorka, wykładowczyni i autorka książek, która tworzy z myślą o uwzględnieniu perspektywy innych gatunków. Działa na przecięciu sztuki, aktywizmu i nauki. W swoich pracach porusza kwestie polityczne i społeczne, poszukując bardziej sprawiedliwych i opartych o empatię scenariuszy. Interesuje ją łączenie różnych perspektyw, osób, dziedzin. Autorka i współautorka książek, m.in. ZOEpolis. Budując wspólnotę ludzko-nie-ludzką (Warszawa 2020); Mandragora – klasyfikcje (Warszawa 2020); Lokomotywa/IDEOLO (Warszawa 2013, Londyn 2015). 

W latach 2015-2020 brała udział w projekcie Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki na Wydziale Filozofii i Socjologii UW zatytułowanym Kartografie obcości, inności i w(y)kluczenia. Perspektywa filozofii i sztuki współczesnej. W ramach tego projektu tworzyła, we współpracy z przedstawicielkami nauk humanistycznych, wypowiedzi i działania na pograniczu sztuki i nauki skupione przede wszystkim wokół refleksji posthumanistycznej i nowego materializmu. 

Jej prace pokazywane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i na świecie, m.in. MYCOsystem na XXII Triennale di Milano Broken Nature: Design Takes on Human Survival (2019), Wiek półcienia w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2020). Współtwórczyni (razem z Agatą Szydłowską) długofalowego projektu ZOEpolis dotyczącego wspólnot międzygatunkowych, obejmującego wystawy oraz badania artystyczne. Profesorka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, prowadząca Pracownię Rysunku Interdyscyplinarnego na Wydziale Rzeźby.

fot. Krzysztof Dubiel

Mariusz Przygoda – Urodzony w 1959 roku w Opolu. Artysta fotografik, operator filmowy. Dyplom artysty fotografika uzyskał w roku 1987.

Zajmuje się fotografią artystyczną, dokumentalną i reklamową. Skupia się na tworzeniu prac z sentymentalną narracją, autentyczną w przedstawieniu tematu, przy zachowaniu  czystej i prostej estetyki. Fotograficzne prace Mariusza Przygody utrwalają ulotne chwile, fragmenty tego, co tajemnicze, ukradkowe lub tajne, dalekie od spektakularności. Fotografia uliczna to świat, w którym porusza się na co dzień. Jego opis fotograficzny często prowadzi nas na bardziej introspekcyjne ścieżki otaczającego nas świata.

Podróżuje w tematy postindustrialne, które dokumentuje wręcz namiętnie. Te klimaty są dla niego często tylko tłem do artystycznych wizji. Jego fotografia to zarówno klasyczne czarno-białe, jak i surrealistyczne konceptualne prace. W nieustannym ruchu, nieprzerwanie w podróży. W drodze…

Jest twórcą autorskiej galerii fotografii „LOFT GALLERY” w Opolu, którą założył w 2014 roku w przestrzeni postindustrialnej, dawnej cementowni „Silesia”. Ma na koncie kilkanaście wystaw zbiorowych i indywidualnych oraz  wiele publikacji, filmów dokumentalnych, reportaży. Nagradzany na konkursach w Polsce i za granicą.

– polska fotografka mody i still life’ów, art directorka oraz pasjonatka fotografii analogowej. Po latach pracy w korporacjach zdecydowała się porzucić świat agencji na rzecz własnej twórczej drogi. Ukończyła fotografię na University of the Arts London.

W swoich pracach łączy sensualność, miękkość i emocjonalną głębię. Styl ten został doceniony m.in. nominacją do tytułu Fotografa Roku w prestiżowym plebiscycie Elle Style Awards 2023.

Jej zdjęcia publikowały takie tytuły jak Vogue Polska, Vogue Czechoslovakia, Elle Ukraine, Elle Indonesia, L’Officiel Italia, K-Mag i Jazz Forum. Współpracowała również z polskimi artystkami, m.in. Pauliną Przybysz, Anną Karwan, Pauli Romą i Polą Rise.

– krakowska artystka, wyrosła z puławskich korzeni. Tworzy głównie rzeźby i instalacje, wcześniej autorka wyjątkowych batików. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Form Przemysłowych. Stypendystka w Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze oraz l’École des beaux-arts de Toulouse.

Inspiruje się zwykle głęboko i wielopoziomowo odczuwaną naturą, co można dostrzec w większości rzeźb, obrazów i realizowanych projektów. Laureatka wielu konkursów wzorniczych. W projektach artystycznych często łączy rzeźbę, instalacje, obraz z muzyką i mappingiem. Chętnie dzieli się twórczymi emocjami, pobudzając kreatywność odbiorcy. Dzieła Marthy Mulawy są także szeroko doceniane i wykorzystywane w sztuce użytkowej. Swoje prace prezentowała na ponad sześćdziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jej prace trafiły do kolekcji prywatnych w kraju i za granicą. 

Artystka łączy sztukę z głęboką refleksją egzystencjalną, poszukując w niej mistycznego dialogu, który wykracza poza codzienną rzeczywistość. Jej dzieła są wyrazem poszukiwania sacrum, harmonii i sensu istnienia w połączeniu z naturą. Wierzy w moc natury jako medycyny dla współczesnego człowieka i dąży do tworzenia sztuki, która leczy, dotyka serca i ducha, przynosząc głębię życia. 

https://marthamulawa.pl/

jest reżyserem i scenarzystą filmów animowanych oraz animatorem. Ukończył Szkołę Filmową w Łodzi na kierunku animacja. Jest również autorem teledysków i wizualizacji koncertowych. Jego filmy były emitowane w telewizji oraz pokazywane i nagradzane na festiwalach, m.in. w Stuttgarcie, Seulu i Hiroszimie. Jego wcześniejsze filmy krótkometrażowe „The Hunt” i „The Visit” były prezentowane na ponad 40 festiwalach na całym świecie. Interesuje się różnorodnymi formami animacji 2D oraz możliwościami języka tego medium którego uczy na PJATK.

Monika Osiecka, urodzona w Mediolanie, dzieciństwo spędziła we Włoszech i Teheranie. Studiowała orientalistykę i italianistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1981–1986), a następnie rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Grzegorza Kowalskiego, tzw. „Kowalni” (1988–1994). W latach 1992–1996 kształciła się w zakresie technologii rzeźby w marmurze we włoskich ośrodkach Carrara, Lago d'Iseo i Volterra, a w 1998 odbyła półroczne stypendium rządu włoskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Carrarze. Doskonaliła warsztat w renomowanych włoskich laboratoriach rzeźbiarskich (m.in. Laboratorio da Nicoli) oraz podczas stażu odlewniczego we Francji (2009).

W 2011 opublikowała album „Fragmenty Lustra” (wyd. Słowo/Obraz Terytoria). W 2014 zrealizowała pomnik „Alas Pacis” upamiętniający Bitwę pod Falaise, odsłonięty w Mont-Ormel. W tym samym roku została odznaczona medalem płk. Bronisława Gembarzewskiego, a w 2015 – Krzyżem Komandorii Missio Reconciliationis. W 2019 zaprojektowała rzeźbę nagrobną Kory Jackowskiej na Powązkach Wojskowych. W 2021 zrealizowała pomnik „Kobietom Powstania Warszawskiego” na pl. Krasińskich w Warszawie. W latach 2022–2023 zaangażowała się w nauczanie języka polskiego uchodźców z Ukrainy w Fundacji Joanny Radziwiłł.

Brała udział w licznych międzynarodowych sympozjach rzeźbiarskich m.in. w Szwajcarii, Francji, Belgii, Niemczech, Estonii, Rumunii i we Włoszech (Sardynia). Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych, muzeach i przestrzeni publicznej, a wywiady z nią publikowały media w Polsce i za granicą. Mieszka i tworzy w Warszawie.

- artystka multimedialna i wykładowczyni związana z Polsko-Japońską Akademią Technik Komputerowych, gdzie prowadzi zajęcia Technologie Nowych Mediów oraz asystuje w Pracowni Multimediów. Specjalizuje się w sztuce multimedialnej, łącząc technologię z artystyczną ekspresją. Tworzy wizualizacje, instalacje oraz animacje w czasie rzeczywistym, które były prezentowane w planetariach, na wystawach, wydarzeniach muzycznych oraz w spektaklach teatralnych. W swojej twórczości chętnie sięga również po fotografię jako medium refleksji nad relacją człowieka ze współczesnym światem. Interesuje ją zacieranie granic między przestrzenią fizyczną a cyfrową i eksplorowanie nowych form narracji wizualnej.

fot. Anna Klimczak

dr hab. Ewa Satalecka, Profesor PJATK

W 1984 roku otrzymała dyplom Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2005, przedstawiając instalację typograficzną dramatu Sarah Cane „Crave” i Witolda Szalonka „1+1+1+1” obroniła pracę doktorską na ASP w Katowicach i otrzymała habilitację warszawaskiej ASP w 2012 (“Air” do wiersza e.e. cummingsa i muzyki Stanisława Bromboszcza. Obecnie pełni funkcję dziekana wydziału sztuki Nowych Mediów, pracując na stanowisku profesora w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie.

Jest organizatorką i kuratorem licznych wystaw, warsztatów, wykładów i międzynarodowych konferencji poświęconych zagadnieniom projektowania graficznego i komunikacji wizualnej (2011 nagroda STGU dla „Odpowiedzialne projektowanie Graficzne”, w 2017 nominacja do nagrody za organizację światowego kongresu typograficznego ATypI w Warszawie, za Najlepsze Wydarzenie Projektowe Roku w Polsce); 2012 wyróżnienie STGU dla warsztatów „Ala ma pióro”, 2013–2018 MOTYF – Międzynarodowy Studencki Festiwal Ruchomej Typografii, 2014 Think(in)visual communication, 2016 Laughter, 2018 Thresholds. Jest honorową ambasadorką kongresów w Polsce.

Wykłada gościnnie na uczelniach zagranicznych w tym: Aalto University, Helsinki; MMU Manchester; Rhode Island School of Design, Providence (USA); Carnegie Mellon University, Pittsburgh (USA); MIT, MassArt, Boston (USA). Jest także autorką artykułów poświęconych projektowaniu graficznemu w magazynie „2+3D” i redaktorką wydawnictw poświęconych typografii „Lapikon” i „Fajrant” (nagrodzony certyfikatem Type Directors Club 2012) oraz „Gyubal Wahazar” (TDC Certificate of Excelence 2018 i wyróżnienie PTWK). Jest współautorką książki „Podaj dalej. Dizajn, nauczanie, życie. Krzysztof Lenk w rozmowie z Ewą Satalecką”.

Od wielu lat tworzy scenografię do spektakli teatralnych i koncertów muzycznych. Współpracowała m. in. z Teatrem Korez projektując dekoracje i kostiumy do „Ballad Kochanków i Morderców” wg Nicka Cave’a, „Cholonka” wg Janoscha (spektakl nagrodzony złotą maską) i „KOMETA czyli ten okrutny wiek XX wg Jaromira Nohavicy” (złota maska za scenografię), Dla Teatru Aktora i Lalki „Ateneum” w Katowicach do „Tezeusza i Ariadny” (złota maska za scenografię). Dla Teatru Śląskiego im. St. Wyspiańskiego projektowała scenografie do spektakli w reż. R. Talarczycka „Underground” i „Piąta Strona Świata” wg Kazimierza Kutza oraz „Historii Żołnierza” wg Igora Strawińskiego. Projektowała typograficzne instalacje multimedialne do esejów scenicznych T. Sławka i B. Mizerskiego, koncertów scenicznych Kwartetu Śląskiego, a także do serialu filmowego „Szopienice”. Współpracowała z Teatrem Polskim w Bielsku-Białej i Teatrem „Gry i Ludzie” w Katowicach. Jest autorką typograficznych instalacji teatralnych „Crave” Sarah Kane i „Air” E.E. Cummingsa z muzyką Stanisława Bromboszcza, pokazywanych w Tetrze Korez i na scenie NOSPR w Katowicach oraz instalacji „Meduza”, prezentowanej w Muzeum Fotografii w Krakowie. Zajmowała się projektowaniem identyfikacji graficznej spektakli premierowych dla Teatru Rozrywki w Chorzowie, festiwali muzycznych NOSPR, Kwartetu Śląskiego i Akademii Muzycznej w Katowicach. Jest reprezentantką Polski na Międzynarodowym Forum ATypI.

Jej prace dotyczące ruchomej typografii w przestrzeni teatralnej pokazywane były w 2008 na międzynarodowym sympozjum „Liguid Page” w Tate Britain w Londynie i stanowią element międzynarodowej kolekcji i wystawy Moving Type Exhibition prezentowanej w Gutenberg Museum w Mainz w 2011, a obecnie podróżującej po Europie. Dokumentacja instalacji „Air” została zaprezentowana również na wystawie Pinselstrich vs. Megapixel Medien- /Kunst aus Warschau w Dreznie 2013.

PJATK

Wierzę, że edukacja zmienia świat! Od lat zajmuję się tworzeniem zwinnych modeli edukacyjnych, które dostosowane są do zmieniającego się świata i zmieniających potrzeb. Jestem pomysłodawcą i współtwórcą największej szkoły artystycznej w Polsce - BROADWAY MUSICAL SCHOOL. Mam ogromną przyjemność być współwydawcą i redaktorem jedynych w Polsce podręczników kształcenia artystycznego.

Od ponad 10 lat tworzę programy studiów podyplomowych i MBA odpowiadające na wyzwania rynku w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych. Uwielbiam obserwować potrzeby świata i wyzwania, z jakim się zmierza oraz dostosowywać do nich właściwe modele edukacyjne, które mogą być odpowiedzią i rozwiązaniem na nie. 

Wiem, jak bardzo dyscyplina jest potrzebna w rozwoju i prowadzeniu własnego biznesu oraz pracy twórczej i operacyjnej nad projektami, dlatego też regularnie uprawiam sport i od ponad roku realizuję swój plan, który zakłada 50% dni treningowych w miesiącu! Last but not least - uwielbiam być mamą moich dzieci!

POLA DWURNIK – artystka wizualna, malarka, autorka, wydawczyni i redaktorka książek artystycznych urodzona w 1979 roku w Warszawie. Główne obszary jej działalności artystycznej to malarstwo olejne, rysunek i kolaż. 

Obrazy i rysunki Poli Dwurnik były pokazywane na wystawach zbiorowych i solowych m.in. w Harkawik Gallery w Nowym Jorku, Daniel Benjamin Gallery w Londynie, Kunsthaus Baselland w Bazylei, Galerie Ausstellungsraum Klingental w Bazylei, HAU2 w Berlinie, Narodowym Muzeum Sztuki XXI wieku MAXXI w Rzymie, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie, Muzeum Warszawy, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie, Trafostacji Sztuki w Szczecinie, Galeriach BWA w Tarnowie, Kaliszu, Jeleniej Górze, Zielonej Górze i Nowym Sączu, Galerii Arsenał w Białymstoku i wielu innych.

Prace Poli Dwurnik znajdują się w publicznych kolekcjach The Bunker Artspace w West Palm Beach, Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie, Muzeum Współczesnego Wrocław, POLIN w Warszawie, Muzeum Warszawy, Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej, MCSW Elektrownia w Radomiu, Pałacu Schoena w Sosnowcu, Krupa Art Foundation we Wrocławiu, Fabryki Norblina w Warszawie oraz w kolekcjach prywatnych na całym świecie. 

Pola Dwurnik mieszka i pracuje w Warszawie. 

W chwili obecnej współpracuje z Krupa Gallery (Wrocław, Londyn) i Harkawik Gallery (NYC, LA).

fot. Daniel Ożga

Na co dzień związany z grupą Księżyc, a od święta z formacją Za Siódmą Górą. Koncertuje to tu, to tam, w bliskich i bardziej odległych lokalizacjach, włączając kraje zamorskie i inne kontynenty. Muzyk, kompozytor, artysta audio-wizualny. Jest autorem instalacji dźwiękowych (m.in. do wystaw M.Gomulickiego „Swimming Lessons”, „New Adventures of Little Mary” w CSW, oraz do retrospektywy „Zdarzenia. Zdzisław Jurkiewicz.” w Fundacji Arton w Warszawie), kompozycji dedykowanych konkretnej przestrzeni (soundscape „Music for the Airport", Katowice, „5th Element" dla B&O, Warszawa), muzyki do spektakli, pokazów mody (Arkadius shows na New York Fashion Week, London Fashion Week i Paris Fashion Week) oraz performatywnych rekonstrukcji („Bar Mleczny", Lille). Komponuje również na potrzeby filmu („Limeryki alfabetyczne”, „Global Prosperity”, „W ostatniej chwili”), teatru oraz projektów multimedialnych.

W 2024 współpracował z Jagą Hupało przy projekcie „Kruche Piękno”, tworząc z Markiem Ołdakiem muzykę towarzyszącą prezentacji rzeźb W.Siudmaka, oraz oprawę muzyczną i ścieżkę dźwiękową dla wystawy prac fotograficznych i impresji filmowej pod tym samym tytułem („Kruche Piękno”). 

Miłośnik analogów, grzybów i Johna Cage'a.

fot. Aleksandra Burska

– ur. 1983 r. we Florencji. Autorka interdyscyplinarnych projektów artystycznych, psychoanalityczka lacanowska prowadząca prywatną praktykę w Warszawie. W 2008 r. ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie z wyróżnieniem rektorskim. Od 2022 r. doktor psychopatologii i psychoanalizy Sorbonne Université de Paris VII Denis Diderot.

Autorka interdyscyplinarnych prac performatywnych pokazywanych w Polsce, Japonii, we Francji I w Maroku. Współautorka koncepcji, dramaturgii i tekstów przedstawień teatralnych („Performance Project 10012004 : Elizabeth” oraz „Performance Project 09102009: Pan” wraz z Klaudiuszem Ślusarczykiem), w których również występowała. Jej projekty łączące fotografie i choreografię pokazywane były w Polsce, Japonii i we Francji, otrzymywała wsparcie od Instytutu Adama Mickiewicza (2016, 2023).

W 2022 r. obroniła doktorat na temat „Granic piękna” (Les limites du beau – de la question ésthetique à son enjeu ethique dans la psychanalyse – „Granice piękna – od kwestii estetycznej do jej etycznej stawki w psychoanalizie) Université de Paris VII Denis Diderot. Współzałożycielka działającego od 2010 r. stowarzyszenia Forum Polskie Pola Lacanowskiego, afiliowanego przy międzynarodowej organizacji IF-EPFCL (Internationale de Forums – Ecole de Psychanalyse des Forums du Champ Lacanien) zrzeszającej członków na całym świecie. Prelegentka na arenie międzynarodowej, współpracująca z lacanistami w Chinach, Francji, Libanie, Rumunii, Turcji, USA.

– jest artystą multimedialnym, twórcą z obszaru nowych technologii, muzykiem i performerem. Jego prace poruszają tematykę interakcji sztuki i nowych technologii. Tworzy wciągające, interaktywne doświadczenia, w których łączy immersyjne systemy wizualne, projektowanie dźwięku i ideologie nowych mediów. Jest twórcą teatralnych działań performatywnych i instalacji w czasie rzeczywistym. Obecnie jest wykładowcą w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych na Wydziale Sztuki Nowych Mediów. W ramach pasma sztuki na festiwalu Góry Literatury, wspólnie z artystką Anną Klimczak stworzył obiekt interaktywny Fractured-Reflection, który jest prezentowany w ramach wystawy Po deszczu.

– artystka amatorka. Maluje od wielu lat. Zawsze traktuje swoje prace jako obrazy oddające ogrom i bogactwo wewnętrznych światów. Bibliotekoznawczyni i anglistka. Mieszka w Wałbrzychu.

Tomáš Džadoň jest rzeźbiarzem, wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Džadoň jest artystą neokonceptualnym. Stał się znany ze swoich reinterpretacji architektury. Są to „projekty budowlane”, które relatywizują przyzwyczajone widoki socjalistycznych osiedli mieszkaniowych. Dla kogoś urodzonego w 1981 roku modernizm socjalistyczny to już historia. On sam urodził się w blokowisku, a dla artystów ta architektura to już silna tradycja. Konsekwentnie pracuje z lokalnym kontekstem regionalnym swojej rodzinnej Słowacji. Często łączy też elementy architektury prefabrykowanej z ludową tradycją słowackich domów drewnianych.

Fizyk doświadczalny, na co dzień zajmujący się optyką kwantową. Techniczne umiejętności łączy z działaniami artystycznymi, współtworząc interdyscyplinarne projekty. Eksperymentuję na styku natury i technologii, badając granice ludzkiej percepcji oraz poszukując nowych form wyrazu poprzez dźwięk, obraz i interakcję. Współpracuje z artystami przy tworzeniu projektów multimedialnych. W ramach pasma sztuki na festiwalu Góry Literatury, współpracował z artystami: Anną Klimczak i Sefa Sagir’em przy tworzeniu obiektu interaktywnego Fractured-Reflection, który jest prezentowany w ramach wystawy Po deszczu.

– malarz poruszający się na granicy ekspresji i konceptu, gdzie abstrakcja staje się realistyczna, a realizm ulega abstrakcji. Jego credo twórcze opiera się na przekonaniu, że obraz powinien wyprzedzać myśl – czasem subtelnie, czasem brutalnie. Autor 22 (lub 23, zależnie od definicji) wystaw indywidualnych. Jego twórczość to gra napięć między kontrolą a instynktem, dowód na to, że malarstwo nie musi wybierać między strukturą a swobodą, by pozostać precyzyjne i autentyczne. 

– poetka, której twórczość opisuje proces jej duchowego przebudzenia. Jej wiersze są jak lustro, w którym odbija się podróż w głąb siebie, poszukiwanie sensu i połączenia z tym, co nieuchwytne. Słowa stały się zapisem transformacji jej życia, ale też odkrywania nowych wymiarów rzeczywistości.

Jej utwory to nie tylko zapis emocji, ale także próba uchwycenia ulotnych chwil, w których dotyka wieczności. To poezja, która rodzi się z przepływu w ciszy i w zachwycie, to głos intuicji. 

Tworzy, by dzielić się tym, co odkryła w procesie przebudzenia – pięknem prostoty, mocą akceptacji, głębią miłości, by dać głos tym, którzy czują podobnie. W każdym wersie kryje się jej cząstka, a może i Twoja?

poezja: https://www.instagram.com/gosia_krawczyk_poetka/

Jestem artystką wizualną specjalizującą się w sztuce nowych mediów. Moje działania koncentrują się na badaniu relacji pomiędzy światem cyfrowym a światem zewnętrznym oraz odbiorcami. Tworzę wizualizacje oraz animacje generowane w czasie rzeczywistym, łącząc technologię z doświadczeniem zmysłowym. Inspirację czerpię przede wszystkim z natury, a osobiste przeżycia i emocje stanowią fundament mojej twórczości.

Brałam udział w wielu projektach artystycznych, wystawach i warsztatach poświęconych nowym mediom. Mam doświadczenie zarówno w tworzeniu wizualizacji do spektakli teatralnych, jak i oprawy wizualnej wydarzeń muzycznych jako VJ-ka. Prowadzę również zajęcia z Technologii Nowych Mediów na Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych.

– artystka wizualna, malarka, członkini kolektywu Siostry Rzeki. Ukończyła malarstwo na ASP w Krakowie, dyplom obroniła w 2001 roku. Laureatka wielu nagród, twórczyni i uczestniczka wystaw w Polsce i za granicą.

W swoim malarstwie od lat podejmuje temat wody, czasu oraz relacji człowieka z naturą. Cykl „Samorozpuszczenie”, w którym przedstawiała kąpiące się postaci, jeziora i rzeki, był owocem wieloletnich obserwacji i bliskości z wodą. Poszukując wyrazu dla swojej fascynacji, zmieniała język malarski — od fotorealizmu po abstrakcję. Zrealizowała również serie poświęcone pszczołom, alpinizmowi i słońcu.

W 2021 roku przeprowadziła się nad ukochany ocean — Morze Bałtyckie, do Sopotu, który odtąd stał się głównym tematem jej twórczości oraz przedmiotem zainteresowania badawczego w kontekście ekosystemu.

W happeningach kolektywu Siostry Rzeki, powołanego przez Cecylię Malik, uczestniczy od samego początku, czyli od 2018 roku. Zaangażowana przede wszystkim w działania artystyczne wspierające akcje ekologiczne — była inicjatorką i współorganizatorką aukcji sztuki: „ODRAtujmy Odrę” (2022) oraz „Siostry Rzeki dla Lądka-Zdroju” (2024), z których dochód przeznaczony został na pomoc powodzianom w ramach zbiórek Koalicji Ratujmy Rzeki.

W kolektywie występuje jako Siostra Rzeka Swelinia — od imienia ukochanego potoku na granicy Sopotu i Gdyni. Jest również inicjatorką współpracy Sióstr Rzek z naukowcami z Instytutu Oceanologii PAN w Sopocie.

Za pomocą swoich obrazów pragnie zatrzymać naturę w jej najpiękniejszych przejawach. Uważa, że zachwyt jest pierwszą zasadą ekologii.

fot. Natalia Derewicz-Patoka