(ur. 1962)

– wybitna pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury „za wyobraźnię narracyjną, która w połączeniu z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia”. Najnowszymi książkami Olgi są Empuzjon (2022) oraz Pan Wyrazisty (2023), powieść graficzna stworzona razem z Joanną Concejo.

fot. Karpati & Zarewicz ZAiKS

(ur. 1926 w Druskiennikach jako Mosze Turbowicz) – historyk, dziennikarz i działacz społeczny pochodzenia żydowskiego, były więzień obozu Auschwitz-Birkenau i KL Buchenwald. 

Miał czternaście lat, kiedy trafił do łódzkiego getta, gdzie działał w podziemnej organizacji Lewica Związkowa. Jednym z ostatnich transportów w 1944 r. został wywieziony do obozu Auschwitz-Birkenau. Tam Niemcy zamordowali jego ojca i brata.

W 1945 r. przeżył dwa marsze śmierci: w styczniu – z Auschwitz do Buchenwaldu, w kwietniu – z Buchenwaldu do Theresienstadt, gdzie 8 maja w stanie bliskim agonii doczekał wyzwolenia przez Armię Czerwoną.

Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał na Dolnym Śląsku. Pełnił funkcję przewodniczącego gminnych struktur Związku Walki Młodych w Mieroszowie, a następnie kierował zarządem powiatowym tej organizacji w Wałbrzychu. W listopadzie 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, w której m.in. był członkiem egzekutywy Komitetu Powiatowego w Wałbrzychu, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1946 do 1949 studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim, równocześnie będąc prelegentem Wydziału Propagandy KW PPR we Wrocławiu, a następnie członkiem egzekutywy Komitetu Międzyuczelnianego PZPR. Był również korespondentem „Trybuny Dolnośląskiej”. Od 1946 do 1949 pracował w Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk we Wrocławiu, a równocześnie był m.in. pełnomocnikiem PPR ds. wyborów w powiecie trzebnickim, a także przewodniczącym komisji w referendum ludowym. W 1949 r. przeniósł się do Warszawy. Był słuchaczem Szkoły Partyjnej przy KC PZPR w Warszawie, pracował jako instruktor, a później starszy instruktor w Wydziale Prasy i Wydawnictw, a następnie Wydziale Propagandy i Agitacji Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1958 roku kierował działem historycznym tygodnika „Polityka”. 

Napisał, opracował i zredagował kilkanaście książek, m.in. Lumumba i jego kraj, Operacja „Terminal”, Byli wówczas dziećmi, Ruch Pokoju. Ludzie, fakty, Losy żydowskie. Świadectwo żywych, Polish Witnesses to the Shoah, Sztuka w miejscach śmierci. Europejskie pomniki ofiar hitleryzmu (wraz z Haliną Taborską), Co ofiary wiedziały o swoim losie.

W marcu 1965 uczestniczył w zorganizowanym przez Martina Luthera Kinga marszu przeciwko segregacji rasowej na południu USA z Selmy do Montgomery.

Otrzymał tytuł honorowego obywatela miasta stołecznego Warszawy, między innymi za wieloletni wysiłek prowadzący do powstania na Muranowie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, oraz wysokie odznaczenia Polski, Francji, Niemiec, Finlandii, Luksemburga, Austrii. Od początku pełni funkcję przewodniczącego Rady Muzeum POLIN. Zasiada we władzach: Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, Stowarzyszenia Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej, Rady Domu Konferencji w Wannsee – Miejsca Pamięci i Edukacji Historycznej w Berlinie. Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezydenta Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego, a w 2021 r. został wybrany jego prezydentem.

Podczas obchodów 75. rocznicy wyzwolenia Auschwitz, wygłosił przemówienie, w którym zaapelował, by ludzie nie byli obojętni na kłamstwa historyczne i dyskryminowanie mniejszości. Przypomniał słowa prezydenta Austrii Aleksandra van der Bellena, który w rozmowie z nim powiedział, że Auschwitz „nie spadło z nieba”. Zwracał uwagę, że III Rzesza w swojej polityce potrafiła spełnić żądania robotnicze, przezwyciężyć bezrobocie, a także odwołać się do poczucia godności narodowej, a jednocześnie „władza ta sprawiła, że ludzi powoli ogarnęła znieczulica, obojętność, i przestali reagować na zło”. Zaapelował: „Jeśli będziecie obojętni, jakieś Auschwitz spadnie wam z nieba”.

(ur. 1938) – reżyser, scenarzysta, producent i aktor filmowy, poeta, malarz. Uważany za nonkonformistę i przedstawiciela trzeciej fali polskiego kina.

Jego ojciec, aresztowany za działalność konspiracyjną w Armii Krajowej, zginął w 1943 roku w obozie koncentracyjnym w Flossenbürgu. W wieku 11 lat wyjechał wraz z matką do Pragi, gdzie pracowała ona jako attaché kulturalny. Uczył się trzy lata w tamtejszym gimnazjum, poznając między innymi Miloša Formana, Václava Havla i Ivana Passera. Studiował polonistykę i etnografię na Uniwersytecie Warszawskim, ukończył również studia na Wydziale Reżyserii PWSTiF w Łodzi, gdzie jego opiekunem artystycznym był Andrzej Munk. Pod jego opieką nakręcił pierwsze etiudy: Oko wykol, Erotyk oraz Pieniądze albo życie.

Jako poeta debiutował w 1957 wierszem Moje rundy drukowanym w „Nowej Kulturze”. Ma w swoim dorobku kilka tomików poezji i sztuki teatralne.

Karierę filmową rozpoczął jako scenarzysta do filmów Niewinni czarodzieje Andrzeja Wajdy oraz Nóż w wodzie Romana Polańskiego.

Rozgłos zdobył tetralogią złożoną z czterech filmów nakręconych w Polsce (Rysopis, Walkower, Bariera, Ręce do góry), w których eksperymentował z formą i ukazywał stan ducha polskiej młodzieży lat 60. XX wieku. Ze względu na krytykę czasów stalinizmu w Rękach do góry (zatrzymanych przez cenzurę komunistyczną) musiał emigrować z Polski. W Wielkiej Brytanii zasłynął filmami takimi jak Na samym dnie, Wrzask oraz Fucha (nagroda w Cannnes za scenariusz).

Po kilku niezbyt dobrze przyjętych przez krytykę filmach pozostawał nieaktywny jako reżyser aż do 2008 roku. Wrócił do Polski, gdzie nakręcił cenione przez krytyków filmy Cztery noce z Anną i Essential Killing, z czego ten ostatni zapewnił mu Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. W 2015 roku zrealizował 11 minut,  a siedem lat później IO, koprodukcję polsko-włoską o losach bezbronnego osiołka szykanowanego przez ludzi. Film był hołdem dla twórczości Roberta Bressona i przyniósł reżyserowi nominację do Oscara w kategorii Najlepszy film nieanglojęzyczny. 

Od początku kariery filmowej udzielał się także jako aktor, występując we własnych filmach oraz u innych reżyserów, m.in. Andrzeja Wajdy, Jana Łomnickiego, Volkera Schlöndorffa, Tima Burtona, Davida Cronenberga. W 2023 roku wystąpił też w teledysku Dawida Podsiadły. 

Od lat 70. XX wieku zajmuje się również malarstwem. Pierwsza profesjonalna wystawa jego twórczości została otwarta w 1998 roku w Los Angeles. W Polsce jego obrazy pierwszy raz zostały wystawione w 2002 roku w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. 

Laureat prestiżowych nagród, między innymi Złotego Niedźwiedzia za belgijski film Start, Nagrody Specjalnej Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes za Wrzask (1978) i IO (2022) oraz Nagrody Specjalnej Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji za Latarniowiec. W 2016 roku uhonorowany Złotym Lwem w Wenecji za całokształt twórczości. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Sztuki i Literatury (Francja).

Ciekawe spotkanie rocku, folku i country zorganizowane przez dwóch muzyków, którzy na pierwszy rzut oka pochodzą z dwóch różnych światów – Adama „Nergala” Darskiego i Johna Portera. To, co niezaprzeczalnie ich łączy, to gitarowe brzmiania, które na scenie sprawdzają sie od 2016 roku, bo to wtedy powstał Me and That Man.

fot. Grzegorz Golebiowski

— intrygujące kobiece głosy połączone w pieśniach z Dolnego Śląska, na którym przecięły się ich życiowe szlaki. Przy wtórze rozmaitego instrumentarium: harmonium, liry korbowej, bębnów obręczowych, skrzypiec, altówki i instrumentów perkusyjnych przywracają pieśni naszych przodków na grunt współczesnych miast. Na scenie oryginalnie łączą swe aranżacje z tradycyjnym ludowym materiałem.

fot. Wojciech Nekanda Trepka

(ur. 1971) – piosenkarka, kompozytorka, pisarka. Laureatka Paszportów „Polityki”, Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wielokrotna nagrodzona Fryderykami. 

W latach 1992–2017 wokalistka zespołu rockowego Hey, z którym wydała 11 albumów studyjnych: Fire (1993), Ho! (1994), ? (1995), Karma (1997), Hey (1999), sic! (2001), Music Music (2003), Echosystem (2005), Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy! (2009), Do rycerzy, do szlachty, do mieszczan (2012) i Błysk (2016).

Nagrała 8 albumów solowych: puk.puk (1996), Milena (1998), Sushi (2000), UniSexBlues (2007), Osiecka (2008), 8 (2011), Basta (2018) i Degrengolada (2023). Za sprzedaż solowych albumów odebrała jedną podwójnie platynową płytę, jedną platynową i cztery złote.

fot. Piotr Porebski

(ur. 1966) – wokalistka i kompozytorka, z wykształcenia bohemistka. Zaczęła śpiewać jako nastolatka, inspirowała się Tomem Waitsem, Talking Heads, Niną Hagen i Frankiem Zappą. W 1989 roku nagrała płytę z awangardowym zespołem Ya Honza. Później rozpoczęła karierę solową. Wydała płyty: „Mało zdolna szansonistka" (1992), „Tylko kobieta” (1994), „Andergrant” (1996), „Hormon” (1999), „Blizna” (2001). Na kompilacji „The best of” z 2003 roku znalazł się zaśpiewany w duecie z Kasią Nosowską utwór „Kochana”, który szturmem zdobył szczyty list przebojów. Komponowała muzykę dla teatru, m.in. spektakli „Szyc” wg Hanocha Levina w Teatrze Barakah w Krakowie (2010) i „Monsters. Pieśni morderczyń” w Teatrze Rampa w Warszawie (2012). W 2014 wypuściła autorski książek „Rzeźba dnia”, następnie wydała też płyty z muzyką akustyczną i z piosenkami Agnieszki Osieckiej. Większość jej płyt uzyskało status złotych, wielokrotnie były nominowane i nagradzane, przeważnie za indywidualność artystyczną. Występowała na legendarnym festiwalu w Jarocinie w 1989 roku, na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, Przystanku Woodstock, ale też w kameralnych klubowych i teatralnych przestrzeniach. Jej muzyka jest trudna do jednoznacznego określenia, skupiona na emocjach, jest tam rock, poruszające teksty, elementy etniczne, czasem mocna sekcja rytmiczna, czasem dynamiczny głos z samym basem, ale też ironia i głos biały.

fot. Sylwia Makris

(ur. 1991) – wiolonczelistka i kompozytorka. Urodzona w muzycznej rodzinie, zaczęła grać na instrumentach w wieku siedmiu lat, szybko związała się z wiolonczelą. Absolwentka dwóch prestiżowych uczelni muzycznych: Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Piotra Hausenplasa oraz Hochschule für Musik w Detmold w Niemczech w klasie prof. Alexandra Geberta. Lauretka wielu konkursów muzyki solowej i kameralnej, brała udział w międzynarodowych kursach mistrzowskich i festiwalach muzycznych, była stypendystką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. Była członkinią Junge Deutsche Philharmonie, w 2017 roku została pierwszą wiolonczelistką Neue Philharmonie Berlin. W 2018 roku dołączyła do Szczecińskiej Orkiestry Symfonicznej jako wiolonczelistka solo. Występowała w wielu prestiżowych salach koncertowych w Polsce i za granicą, m.in. w Niemczech, Libanie, Serbii, Austrii, Turcji, Portugalii, Wielkiej Brytanii i wielu innych.
Oscyluje między muzyką klasyczną a współczesną, miksując muzykę filharmoniczną z bardziej alternatywnymi podejściami. Od wielu lat współpracuje z pianistką Hanią Rani. W 2015 roku ukazał się ich wspólny album „Biała Flaga”, na którym znalazły się aranżacje muzyki Grzegorza Ciechowskiego, a w 2021 roku płyta „Inner Symphonies” wydana przez Deutsche Grammophon. Współpracowała również z Hiorem Chronikiem grając m.in. na festiwalu Eurosonic w Groningen w Holandii. Jej debiutancki solowy album „Dreamscapes” ukazał się na początku 2023 roku.

fot. Łucja Stefaniuk

Kazik Staszewski (ur. 1963 r.) – polski muzyk, wokalista i poeta. W 1979 r. założył zespół punkowy POLAND, dwa lata później powstał Novelty Poland, a w 1982 r. Kult. W 1991 r. Kazik rozpoczął karierę solową. W tym samym roku wydał album „Spalam się”. Potem ukazały się „Spalaj się!”, „Oddalenie” i „12 groszy”, z tytułowym utworem, który zdobył niesamowitą popularność. Inny utwór z tej płyty, „Sztos”, został wykorzystany w filmie Olafa Lubaszenki o tym samym tytule. Na wydanym w 2000 r. albumie „Melassa” znalazły się nagrane z Edytą Bartosiewicz „Cztery pokoje”. Zreinterpretował utwory Toma Waitsa i Kurta Weilla. Kazik Staszewski współpracował ponadto z zespołami: Mazoll, El Doopa i Yugoton. Stworzył projekt Kazik Na Żywo. Kazik i jego grupa Kult wystąpili razem z zespołem No Smoking Emira Kusturicy. Staszewski jest laureatem wielu nagród, m.in. Paszportu Polityki, Fryderyków.

– zespół muzyczny grający zróżnicowaną muzykę, opierającą się głównie na połączeniu rocka z folkiem różnych kultur i dużej ilości improwizacji, włączający także elementy współczesnych gatunków muzycznych, takich jak drum and bass, hip-hop czy nu jazz. Założony w 1985 roku, nazwa pochodzi od inicjałów jej lidera Wojciecha Waglewskiego. 

Obecnie w Voo Voo grają Wojciech Waglewski (gitara, śpiew – autor tekstów, kompozytor, aranżer, lider zespołu), Mateusz Pospieszalski (saksofony, flet, klarnet basowy, instrumenty klawiszowe, akordeon, śpiew – kompozytor, aranżer), Karim Martusewicz (kontrabas, gitara basowa – kompozytor, aranżer), Michał Bryndal (perkusja). Wydali ponad 20 albumów studyjnych i kilkanaście koncertowych. Ostatnia płyta Premiera ukazała się w 2022 roku i otrzymała nominację do Fryderyka w kategorii „Płyta roku”.

fot. Jacek Poremba

Chain Smokers – projekt muzyczno-literacki, oparty na połączeniu muzyki improwizowanej i polskiej poezji współczesnej; dotąd znany głównie ze współpracy z wybitnym poetą i tłumaczem – Andrzejem Sosnowskim, z którym w 2007 roku grupa wydała multimedialną płytę Trackless oraz w 2011 płytę Dr Caligari resetuje świat. Ideą zespołu jest zbliżanie wartości muzyki i tekstu poetyckiego, wzajemne przenikanie się rytmiki wiersza i muzyki. Koncerty mają charakter jednorazowego wydarzenia, podróży dźwięków i towarzyszącego im poetyckiego słowa.

Trzecia płyta Chain Smokers Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi charakteryzuje instrumentalna improwizacja muzyków (Patryk Zakrocki, Mateusz Rybicki, Zbyszek Kozera) podążająca za naturalnym tempem i rytmiką wierszy Andrzeja Sosnowskiego, do którego recytacji przygotowana została przestrzeń muzyczna. Tak więc to wiersz ustawia tu podstawy rytmiki, klimat, tempo

– zespół rockowy założony w 2008 roku z inicjatywy aktora i wokalisty Arkadiusza Jakubika. Skład uzupełniają Paweł Derentowicz (gitara), Mario Matysek (gitara basowa), Radek Kupis (klawisze) i Jan Prościński (perkusja).

Wydali cztery albumy studyjne, ostatnią, Strach XXI wieku, w 2021 roku. Teledyski do piosenek Drą Misio wyreżyserowali m.in. Wojciech Smarzowski, Wojciech Skonieczny, Piotr Domalewski i Łukasz Palkowski. Piąty album gruby ukaże się jesienią tego roku.

fot. Rafał Komorowski

(ur. 1944) – właśc. Henryk Jan Peszek; aktor filmowy i teatralny, reżyser, pedagog. 

Ukończył krakowską PWST w 1966, w tym samym roku debiutował na deskach Teatru Polskiego we Wrocławiu. W następnych latach pracował m.in. w łódzkim Teatrze Nowym i krakowskim Starym Teatrze, a w ostatnich latach regularnie pojawiał się na scenach warszawskich (Teatr Narodowy i Teatr Rozmaitości). W latach 1964 - 1998 był członkiem awangardowego Zespołu MW 2. W swoim dorobku ma role u najsłynniejszych polskich reżyserów teatralnych: Jerzego Krasowskiego, Henryka Tomaszewskiego, Kazimierza Dejmka, Mikołaja Grabowskiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Jerzego Jarockiego, Krystiana Lupy, Michała Zadary, Grzegorza Jarzyny, Jana Klaty i Cezarego Tomaszewskiego.

Profesor krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego.

Laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza, przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr”, za sezon 1986/1987, za rolę w Scenariuszu dla trzech aktorów Bogusława Schaeffera w Teatrze STU w Krakowie oraz za rolę Jakuba w przedstawieniu Republika marzeń Brunona Schulza w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Tworzy autorskie spektakle w kraju i za granicą, m.in. w Japonii, gdzie powstał spektakl według Sanatorium pod Klepsydrą Schulza.

W filmie debiutował już w 1969 w Znakach na drodze, jednak regularnie na ekranach kinowych zaczął się pojawiać dopiero na początku lat 80. Zagrał w kilkudziesięciu polskich filmach, m.in. w: Był jazz Falka, Trójkącie bermudzkim Wójcika, Ferdydurke Skolimowskiego, Śmierci jak kromka chleba Kutza, Łabędzim śpiewie Glińskiego, Ucieczce z kina „Wolność” Marczewskiego i Darmozjadzie polskim Wylężałka.

fot. Max Pflegel

Maciej Stuhr (ur. 1975) – aktor, reżyser i scenarzysta filmowy i teatralny, felietonista, konferansjer, artysta kabaretowy, psycholog, wykładowca akademicki.

Ukończył Wydział Aktorski krakowskiej PWST. W czasie studiów był współzałożycielem kabaretu „Po żarcie”. Na scenie debiutował jeszcze w okresie studiów, zagrał Raskolnikowa w kameralnej Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego, zrealizowanej przez Bogdana Cioska w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Współpracował z reżyserem Andrzejem Domalikiem, u którego zagrał w spektaklach opierających się na rosyjskim literackim kanonie. Wystąpił też w spektaklach Piotra Cieślaka, Macieja Wojtyszko, Krzysztofa Warlikowskiego. 

W latach 2004–2008 był aktorem warszawskiego Teatru Dramatycznego. Od 2008 roku jest w zespole Nowego Teatru w Warszawie pod kierownictwem Krzysztofa Warlikowskiego. 

Po raz pierwszy wystąpił przed kamerą w 1988 roku w serialu Dekalog Krzysztofa Kieślowskiego. W 1991 roku zagrał główną rolę dziecięcą w Dzieciach wojny Krzysztofa Rogulskiego. Następnie zagrał m.in. Aleksa w Fuksie Macieja Dutkiewicza, Kubę Brennera w Chłopaki nie płaczą Olafa Lubaszenki (2000) i Kubę w kolejnej komedii Lubaszenki Poranek kojota (2001). Wizerunek młodych, bezpretensjonalnych chłopaków udało mu się przełamać kolejnymi rolami - adepta szkoły policyjnej w kryminalnym serialu "Glina" Władysława Pasikowskiego oraz kamerzysty Mateusza w Weselu filmie Wojciecha Smarzowskiego. Kolejne role filmowe aktora to m.in. Chwastek we Francuskim numerze Roberta Wichrowskiego, Sebastian Tretyn w Testosteronie Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza i działonowy Sapieżyński w Operacji Dunaj Jacka Głomba (2009). Zagrał również w Winie truskawkowym na podstawie prozy Andrzeja Stasiuka, w wielokrotnie nagradzanym filmie Małgorzaty Szumowskiej 33 sceny z życia (za rolę Piotra otrzymał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego), w głośnym filmie Władysława Pasikowskiego Pokłosie (nagrodzony Polską Nagrodą Filmową), w nagradzanej Obławie Marcina Kryształowicza, w Drogówce Wojciecha Smarzowskiego i Excentrykach albo po słonecznej stronie ulicy Janusza Majewskiego. W Obywatelu Jerzego Stuhra zagrał razem ze swoim ojcem. Był też gwiazdą popularnych komedii romantycznych w reżyserii Listy do M., Planeta singli. Wystąpił w nagrodzonym Orłami serialu Belfer oraz serialu Szadź. Ostatnio wzbudził uznanie rolą alkoholika w filmie Powrót do tamtych dni (2021) Konrada Aksinowicza oraz prawnika Huberta w Fucking Bornholm Anny Kazejak (2022). 

W Teatrze Telewizji debiutował jako osiemnastolatek. Wystąpił w spektaklach  Roberta Glińskiego, Agnieszki Glińskiej, Janusza Kijowskiego, Witolda Adamka, Marii Zmarz-Koczanowicz, Piotra Tomaszuka. 

Udziela się charytatywnie, angażuje się w sprawy społeczne, m.in. pomoc zwierzętom, kampanię poświęconą edukacji seksualnej, Kampanię Przeciw Homofobii. Został dawcą szpiku kostnego. Wraz z żoną Katarzyną Stuhr-Błażejewską zaangażował się w pomoc uchodźcom ukrywającym się w lasach na granicy polsko-białoruskiej.

(ur. 1967 w Nowej Rudzie) – aktor filmowy i teatralny. 

Ukończył technikum budowlane w Legnicy, jest absolwentem Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu PWST w Krakowie. W profesjonalnym teatrze zadebiutował w 1991 w adaptacji scenicznej Ani z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montgomery w reżyserii Jana Szurmieja w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Był etatowym aktorem Teatru Polskiego w Poznaniu i Teatru Rozmaitości w Warszawie. Wystąpił m.in. w adaptacji Edmonda Davida Mameta (1996) autorstwa Lecha Raczaka, Hamlecie Williama Shakespeare’a (1999) i Bachanatkach Eurypidesa (2001) w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. Współpracował z Teatrem Montownia, Teatrem Narodowym, występował także w produkcjach Teatru Telewizji. 

W produkcjach filmowych debiutował na początku lat 90. Zagrał główne role w filmach Świadek koronny i Wszystko będzie dobrze, za które otrzymał nagrodę dla najlepszego pierwszoplanowego aktora na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 2007 roku. W kolejnych latach zagrał w nagradzanych i nominowanych do różnych nagród produkcjach: Ile waży koń trojański?, Lejdis, Dom zły, Różyczka i Pod Mocnym Aniołem.W 2011 został obsadzony jako główny bohater W ciemności Agnieszki Holland, filmu nominowanego do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. W 2013 zagrał Lecha Wałęsę w filmie Wałęsa. Człowiek z nadziei Andrzeja Wajdy, a w 2021 Czesława Kiszczaka w produkcji Żeby nie było śladów Jana P. Matuszyńskiego.

Czterokrotny laureat Polskiej Nagrody Filmowej.

fot. Max Pflegel

(ur. 1943 r. w Sankt Valentin) – poeta pokolenia 1968, zwanego przez krytykę literacką Nową Falą. Jeden z prekursorów niezależnego ruchu wydawniczego. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych związany w ruchem opozycji demokratycznej w Polsce. Sygnatariusz Listu 59 (1975). Objęty zakazem druku w 1976–1980; od tego czasu (do 1989) publikował swoje książki tylko w drugim obiegu oraz w wydawnictwach emigracyjnych. Brał udział w pracach redakcyjnych pierwszego polskiego niezależnego kwartalnika literackiego „Zapis”. W latach 1982–1988 współredagował w Poznaniu podziemne pismo członków i sympatyków Solidarności „Obserwator Wielkopolski”. W tym czasie organizował też pokazy malarstwa i grafiki w domowej galerii bez miejsca. Współzałożyciel Wydawnictwa a5 (1988), od 1991 roku redaguje serię poetycką „Biblioteka Poetycka Wydawnictwa a5”. W kwietniu 1998 przeprowadził się z Poznania do Krakowa.

Debiutował w 1968 r. arkuszem poetyckim „Pęd pogoni, pęd ucieczki”, aczkolwiek za właściwy debiut uważa wydany rok później „Akt urodzenia”.

Tłumaczy poetów języka niemieckiego, głównie Nelly Sachs (Rozżarzone zagadki , 2006) i Paula Celana (zredagował dwujęzyczne wydanie Utworów wybranych tego poety, opublikowane w latach 1998, 2003 przez Wydawnictwo Literackie), a także Bertolta Brechta i Rainera Kunze, których wybory wierszy opublikował w Niezależnej Oficynie Wydawniczej NOWA.

Przygotowuje do druku osobistą antologię współczesnej poezji niemieckiego obszaru językowego.

Laureat m.in. niezależnej Nagrody Poetów (1975), Nagrody im. Kościelskich (1976), Nagrody Fundacji Jurzykowskiego (1989) i Nagrody Friedricha Gundolfa (2000). Stypendysta DAAD (Berliner Künstlerprogramm) w Berlinie (1993). Członek-korespondent Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i Saskiej Akademii Sztuk w Dreźnie.

Ryszard Krynicki jest laureatem Międzynarodowej Nagrody Poetyckiej in. Zbigniewa Herberta (2015) oraz Nagrody Silesius za całokształt twórczości (2021).

– laureatka prestiżowych nagród, m.in. Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody im. Hermana Hessego. Autorka bestsellerów tłumaczonych na wiele języków, w tym zekranizowanego „Ciemno, prawie noc” i „Gorzko, gorzko”, które doceniły setki tysięcy czytelników. Wielbicielka japońskiej kultury, podróżniczka mieszkająca w Podkowie Leśnej, w Domu pod Ptakiem Nakręcaczem, w towarzystwie ukochanych psów i kotów.

fot. Maga Hueckel

– uczony, kosmolog, filozof i teolog, który w matematycznych równaniach teorii naukowych potrafi dostrzec dzieła sztuki, a wielkich fizyków uważa za genialnych artystów, tworzących swe kompozycje z liczb i matematycznych formuł, a nie z kamienia, brązu, słów, barw czy dźwięków. Sam w swoich licznych książkach i artykułach naukowych z powodzeniem odnajduje się w obu rolach: naukowca-artysty i pisarza-uczonego.

Jest autorem kilkuset artykułów naukowych i blisko siedemdziesięciu książek, m.in. „Filozofia przypadku. Kosmiczna fuga z preludium i codą” (CCPress 2012), „Ważniejsze niż Wszechświat” (CCPress 2018), Nieskończenie wiele Wszechświatów. Od Einsteina do nieskończoności (CCPress 2021), Szkice z filozofii głupoty (wraz z Bartoszem Brożkiem i Jerzym Stelmachem, CCPress 2021).

Laureat nagrody J. Templetona, członek Papieskiej Akademii Nauk, Obserwatorium Watykańskiego, European Society for the Study of Science and Theology, The Center for Theology and the Natural Sciences, European Physical Society, International Astronomical Union, International Society for General Relativity and Gravitation, International Society for Science and Religion, Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Astronomicznego i Towarzystwa Teologicznego. Kawaler Orderu Orła Białego i Krzyża Komandorskiego Odrodzenia Polski.

Dyrektor i założyciel Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych w Krakowie.

Fot.: Adam Walanus

– pisarka, ekofeministka, kulturoznawczyni, aktywistka. W swoich ksiażkach i tekstach zajmuje się głównie tematami związanymi z osobami dyskryminowanymi – w tym z mniejszościami, z głównym uwzględnieniem osób z niepełnosprawnościami. Ekofeminizm i niepełnsprawność to główne wątki, którym poświęca uwagę. W swojej pierwszej książce „Łebki od Szpilki” Szpila opowiadała o niepełnosprawnych córkach, w drugiej o Polakach z uwzględnieniem i ujęciem w oryginalny sposób problemu antysemityzmu, rasizmu i homofobii oraz LGBTQ, w trzeciej zaś – „Heksach” o dyskryminacji kobiet i paleniu ich na stosach w procesach o czarostwo. Pisarka traktuje swoje książki jak projekty społeczno-polityczno-kulturowe, uważając pisanie książek dla samego czytania za anachroniczne i niestosowne w świecie, któremu grozi katastrofa klimatyczna i w którym dochodzi do ludobójstwa na różnym tle, także tym mniejszościowym.

fot. Kinga Karpati&Daniel Zarewicz

– pisarka, poetka, tłumaczka, wykładowczyni Instytutu Anglistyk i współzałożycielka Centrum Humanistyki środowiskowej na Uniwersytecie Warszawskim, w swojej twórczości wybija na pierwszy plan relacje między ludźmi a pozaludzką przyrodą i podkreśla światotwórczą siłę literatury. Autorka zbiorów opowiadań Poranek Marii (Biuro Literackie, 2010) i Bliskie kraje (Marginesy, 2016), oraz powieści Biała Ofelia (Biuro Literackie, 2013), Nieważkość (Marginesy, 2015, nominacja do nagrody literackiej Nike) i Pod słońcem (Wydawnictwo Literackie, 2020, nominacja do Nagrody Literackiej m. st. Warszawy i nagrody im. Wiesława Kazaneckiego). Opublikowała sześć tomów wierszy. Za ostatni – Psalmy (Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza, 2017) – otrzymała Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej. Publikuje także eseje i artykuły, jest felietonistką „Przekroju” i „Polityki”.  W 2019 roku ukazał się zredagowany przez nią zbiór wywiadów: Inne możliwości – o poezji ekologii i polityce. Rozmowy z amerykańskimi poetami (WN Katedra, 2019). Jej teksty i przekłady ukazywały się między innymi w „Literaturze na świecie”, „Dwutygodniku”, „Tygodniku Powszechnym” i „Piśmie”. Utwory Julii Fiedorczuk przetłumaczono na ponad 20 języków, w tym walijski, japoński i gruziński. W lipcu ukaże się jej nowa powieść, Dom Oriona (Wydawnictwo Literackie).

fot. Albert Zawada / Wydawnictwo Literackie

(ur. 1963 r.) – prozaiczka, krytyczka literacka, publicystka, aktywistka, felietonistka, profesorka literaturoznawstwa, pracuje w Instytucie Literatury i Nowych Mediów w Uniwersytecie Szczecińskim. Członkini Rady Doskonałości Naukowej i Komitetu Nauk o Literaturze  PAN. Jurorka Nike i Poznańskiej Nagrody Literackiej. Autorka esejów: Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie; Parafrazy i reinterpretacje. Wykłady z teorii i praktyki czytania; Rewindykacje. Kobieta czytająca dzisiaj. Zbiorów wierszy: Miłość i 39/41; opowiadań Smaki i dotyki. Powieści: Bambino, Ku słońcu, Na krótko, W powietrzu; Pięćdziesiątka zbioru felietonów Blogotony; książki autobiograficznej Umarł mi. Notatnik żałoby. W 2019 roku ukazała się jej powieść Kroniki oporu i miłości nawiązująca do wydarzeń politycznych ostatnich lat, a w roku 2020 – zbiór szkiców Odmrażanie. Literatura w potrzebie, związany z tematyką akademickiego nauczania pisarstwa oraz pandemii. Najnowszą powieść Późne życie publikuje w jej sześćdziesiąte urodziny wydawnictwo Drzazgi. Tytuł oznacza jednak nie tyle etap w życiu, ile moment, w którym znaleźliśmy się na Ziemi. Felietonistka „Dużego Formatu”.

(ur. 1957 w Warszawie)

– profesor Uniwersytetu Warszawskiego, pracuje w Zakładzie Etyki Instytutu Filozofii UW, zajmuje się historią idei etycznych, etyką stosowaną, filozofią polityczną i problematyką kobiecą. Jest autorką wielu książek, m.in.: „Idea godności w historii i etyce” (1993), „Indywidualizm i jego krytycy. Współczesne spory między liberałami, komunitarianami i feministkami na temat podmiotu, wspólnoty i płci” (2003), „Kobiety i władza” (2009), „Etyka dla myślących (2010)”, „O gender i innych potworach” (2014), „Obcy, inny, wykluczony” (2020). Obecnie pracuje nad książką poświęconą moralności życia publicznego.

(ur. w 1940 r.) – filozof, prawnik, oba kierunki ukończył w UJ, em. profesor filozofii UJ, profesor w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, członek PAN, PAU, Międzynarodowego Instytutu Filozofii w Paryżu, Brazylijskiej Akademii Filozoficznej, Academia Europea, dr hc Uniwersytetu Łódzkiego, laureat Nagrody (zwanej „polskim Noblem”) Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych (2013 r.) Zajmuje się logiką, epistemologią, filozofią prawa i historią filozofii, zwłaszcza polskiej myśli analitycznej. Opublikował 36 (10 w językach obcych) książek i 950 artykułów (425 w językach obcych).   

– najpopularniejsza autorka powieści kryminalnych w Polsce. Jest autorką serii kryminalnej z Hubertem Meyerem (Sprawa Niny Frank, Tylko martwi nie kłamią, Florystka, Nikt nie musi wiedzieć, Klatka dla niewinnych, Balwierz, Zimna sprawa, Kobieta w walizce, Urodzony morderca), tetralogii z profilerką Saszą Załuską (Pochłaniacz, Okularnik, Lampiony i Czerwony Pająk), a także powieści kryminalnych inspirowanych prawdziwymi zdarzeniami Miłość leczy rany i Miłość czyni dobrym. Pisarka ma w dorobku również dokumenty kryminalne: Polskie morderczynie oraz Zbrodnia niedoskonała i Motyw ukryty napisane wspólnie z Bogdanem Lachem.  Bohaterem nowej serii kryminalnej jest detektyw Jakub Sobieski (O włos, Ze złości, Do cna). Do tej pory książki Katarzyny Bondy sprzedały się w Polsce w nakładzie trzech milionów egzemplarzy. Są wydawane w 17 krajach. Prawa do edycji zagranicznych zakupiły największe wydawnictwa na świecie, m.in. Hodder & Stoughton i Random House. Na podstawie Lampionów powstał serial Żywioły Saszy emitowany przez stację TVN. Prawa do adaptacji książki dokumentalnej Polskie morderczynie zakupiła Nordic Entertainment Group – serial fabularny będzie emitowany w Viaplay w 2023 roku.

fot. Marta Machej

 (ur. 1966) – reporter, felietonista, pisarz. 

Oprócz Hanny Krall najczęściej przekładany z żyjących polskich reporterów; jego książki zostały wydane w 21 krajach. Za Gottland zdobył Europejską Nagrodę Literacką 2009, a w Polsce Nike Czytelników. Zdobywca tytułu Dziennikarz Roku 2013 w konkursie Grand Press. Debiutował w wieku 16 lat w tygodniku „Na przełaj”. W latach 90. znany z prowadzenia talk show „Na każdy temat”. Czechofil, autor kilku bestsellerowych książek o Czechach (Gottland, Zrób sobie raj, Laska nebeska). Autor monumentalnej, trzytomowej antologii polskiego reportażu XX wieku 100/XX. Za książkę reporterską Nie ma zdobył literacką nagrodę Nike, oraz Nike czytelników. Laureat nagrody Nike 25-lecia.

Prowadzi autorskie zajęcia w Polskiej Szkole Reportażu. Prezes Fundacji Instytut Reportażu, która prowadzi księgarnio-kawiarnię Wrzenie świata oraz wydawnictwo książkowe Dowody na Istnienie.

fot. Max Pflegel

(ur. 1960) – prozaik i eseista. Urodził się w Warszawie, od lat mieszka w Beskidzie Niskim. Autor książek Mury Hebronu, Dukla, Opowieści galicyjskie, Dziewięć, Jadąc do Babadag, Taksim, Dziennik pisany później, Grochów, Nie ma ekspresów przy żółtych drogach, Wschód, Osiołkiem, Kroniki beskidzkie i światowe i innych. 

Laureat wielu nagród, m.in. Nagrody Literackiej Nike (2005), Nagrody Literackiej Gdynia (2010), Nagrody Nowa Kultura Nowej Europy im. Stanisława Vincenza (2011), Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie literatury (2011), Nagrody Literackiej m. st. Warszawy (2015),  Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej (2016),  Nagrody im. Nicolasa Bouviera (2018) oraz nagrody Orzeł Stulecia (2021). Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie języki europejskie, a także na koreański.

Jego ostatnia książka, Przewóz, ukazała się w 2021 roku. Rozgrywa się nad nienazwaną rzeką na Podlasiu w 1941 roku, stanowiącą granicę pomiędzy terenami zajętymi przez Niemców i Sowietów. Powieść była nominowana m.in. do Nike i Angelusa.

fot. Max Pflegel

(ur. 1965)

– prezes zarządu Fundacji im. Stefana Batorego. Zawodowo dziennikarz, publicysta i pisarz, publicysta tygodnika „Polityka”, zajmuje się tematyką cywilizacyjną oraz relacjami między nauką i techniką a polityką, gospodarką, kulturą, życiem społecznym. Autor wielu książek, w tym „Zatrutej studni” nominowanej do Nagrody Literackiej Nike w 2003 roku. W 2020 r. wydał „W Polsce, czyli wszędzie. Rzecz o upadku i przyszłości świata”. Kurator programu „Miasto przyszłości/Laboratorium Wrocław” podczas Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Współorganizator Kongresu Kultury w 2016 r. Wraz z Irkiem Grinem kurator projektu Ex-centrum zainicjowanego przez Olgę Tokarczuk. Wykłada w Collegium Civitas i Graduate School for Social Research Polskiej Akademii Nauk. Członek Polskiego PEN-Clubu. Członek European Council on Foreign Relations. Prowadzi blog „Antymatrix”.

– doktor habilitowany nauk prawnych, Dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu SWPS w Warszawie, doradca krajowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych. W latach 2015–2021 Rzecznik Praw Obywatelskich. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył również studia LL.M. z zakresu prawa konstytucyjnego porównawczego w Central European University w Budapeszcie. Od lat zaangażowany w działania na rzecz praw człowieka. Współpracował z licznymi organizacjami pozarządowymi, m.in. Fundacją Panoptykon, ClientEarth Polska i Stowarzyszeniem im. prof. Zbigniewa Hołdy. W latach 2010 – 2015 wiceprezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Był także członkiem Obywatelskiego Forum Legislacji działającego przy Fundacji Batorego. W latach 2014–2015 członek Rady Dyrektorów Funduszu ONZ na rzecz Ofiar Tortur. Autor wielu publikacji naukowych, w szczególności z zakresu praw człowieka. Felietonista „Gazety Wyborczej” i „Polityki” autor audycji „Prawy Adam” w Newonce Radio.

W 2018 roku został uhonorowany Nagrodą Rafto za obronę praw mniejszości i niezależności sądów w Polsce. Rok później otrzymał też Nagrodę Praworządności (Rule of Law Award), przyznaną przez World Justice Project. W 2020 roku został odznaczony francuskim Orderem Legii Honorowej w randze kawalera. W tym samym roku laureat nagrody specjalnej Korony Równości, przyznawanej przez Kampanię Przeciw Homofobii oraz nagrody Fundacji im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego.

– poetka i botaniczka. W pracy naukowej bada ruchy roślin, ich mechanikę, aerodynamikę i anatomię. Artystka wideo. Autorka trzech książek poetyckich (Atomy, minimum, Piach) i jednej eseistycznej, Patyki, badyle. Felietonistka „Dwutygodnika”. Mieszka w Wołominie.

fot. HZ

(ur. 1982 r.) – pisarz i fotograf. Autor wielu cykli reporterskich oraz książek, m.in. Miedzianka. Historia znikania, Wanna z kolumnadą, 13 pięter, Miasto Archipelag, Źle urodzone. Stypendysta Narodowego Centrum Kultury, Fundacji „Herodot” im. Ryszarda Kapuścińskiego i Miasta Stołecznego Warszawy. Nominowany do najważniejszych nagród literackich w Polsce. Jego książki tłumaczone są na angielski, niemiecki, rosyjski, czeski i węgierski, a w przygotowaniu jest także tłumaczenie na chiński. Współpracuje z Instytutem Reportażu w Warszawie, współtwórca festiwalu literackiego MiedziankaFest i Miedzianka po drodze. W marcu 2023 roku nakładem wydawnictwa Karakter ukazała się jego najnowsza książka Mein Gott, jak pięknie.

fot. Adam Lach

(ur. w 1980 r. w Gdańsku) – poeta, prozaik, tłumacz. Wydał m.in. dziesięć tomów poetyckich, przekłady (Larkin, James, Verdins, Fitzgerald, White, Coetzee), pięć powieści (Lala, Saturn, Matka Makryna, Krivoklat, Ale z naszymi umarłymi) i kilka tomów krótszych próz, a wspólnie z mężem, Piotrem Tarczyńskim – serię kryminałów o profesorowej Szczupaczyńskiej (pod pseudonimem Maryla Szymiczkowa). Laureat m.in. Nagrody Kościelskich (2005) i Paszportu Polityki (2006), był pięciokrotnie nominowany do nagrody Nike, trzykrotnie do Angelusa, raz do Nagrody Szymborskiej. Prowadzi bloga www.tajnydetektyw.blogspot.com i portal z kolekcją starej fotografii www.awers-rewers.pl. Mieszka w Berlinie.

– studiowała 5 lat w szkole filmowej, by na ostatnim roku ostatecznie i nieodwracalnie zająć się obrazem nieruchomym. Rysuje ilustracje prasowe, książkowe i cykle autorskie. Jest autorką Psich Sucharków, minikomiksów o psach i ich opiekunach, które wydaje w formie książek i kalendarzy. Jest opiekunką dużego pudla, z którym przemierza podłódzkie ziemie niczyje (albo czyjeś, zależy, gdzie pójdzie). Zainteresowania – paleontologia, botanika, internet, polityka.

Napisała dwie książki, ma pomysł na dwie kolejne.

– filozofka, absolwentka Wydziału Filozofii i Socjologii UW, stypendystka Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Włoskiej i The Kościuszko Foundation, visiting scholar w Princeton University. Wykładowczyni Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autorka książek Rzemiosło formowania. Luigiego Pareysona estetyka formatywności, Doświadczenie estetyczne i wspólnota spektaklu, tłumaczka tekstów włoskich filozofów (Pareyson, Vattimo, Eugenio Barba i in.). Stała współpracowniczka „Kultury liberalnej”, „Szkła kontaktowego” w TVN24. Prowadzi poranne audycje w Radiu Nowy Świat. W Akademii Sztuk Pięknych prowadzi zajęcia z historii filozofii, estetyki i filozofii kultury z elementami antropologii. Pod jej kierunkiem powstało w tej uczelni kilkadziesiąt znakomitych teoretycznych prac dyplomowych i licencjackich.

– adiunktka na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka książek naukowych Stanisław Brzozowski wobec Cypriana Norwida (2012) oraz Lektura jako spotkanie. Brzozowski – tekst – metoda (2017), a także tomów prozatorskich Elizje (2017), po drugiej stronie siebie (2019), Strefa zgniotu (2022) i książki eseistycznej Idiomy(2023). Współredaktorka antologii poezji najnowszej Poeci i poetki przekraczają granice (2011), redaktorka wyborów poezji mniej współczesnej (m.in. Cypriana Norwida, Anny Świrszczyńskiej, Henryki Łazowertówny). Felietonistka „Tygodnika Powszechnego”, członkini kapituły Nagrody Literackiej Gdynia.

fot. Mirosław Kaźmierczak

– pisarka, prawniczka. Autorka opowiadań, dramatów i powieści. Za Mapę (Nisza 2019) i Czarnego hetmana (Nisza 2022) otrzymała kilka prestiżowych nagród. Na Górach Literatury debiutuje powieścią dla młodszych czytelników pt. Srebrny smok (Agora dla dzieci 2023). Przygotowuje kolejną powieść dla dorosłych pt. Balbina (Warstwy, jesień 2023). Mieszka w Krakowie.

fot. Max Pflegel

– zawodowo zajmuje się szeroko pojętą filozofią, oraz dźwiękiem. Jest dziennikarką, pisze książki z pogranicza gatunków (osiem wydanych, reszta czeka na „swój czas”), tworzy i publikuje też piosenki. Czasem wykłada na uczelniach, czasem prowadzi warsztaty; nieustannie łączy nieoczywiste nauki o myśli ludzkiej z oczywistymi ścieżkami dedukcyjnymi. Tworzy offowy kanał podkastowy „Dziennik Zmian”, w międzyczasie moderuje spotkania z artystami, pisarzami, podróżnikami, a najbardziej regularnie – prowadzi muzyczne programy w Polskim Radiu Białystok, felietonowo zaś współpracuje z internetowym Radiem Danielka, oraz Radiem Klang. Więcej: www.milkamalzahn.pl

– dziennikarka, reporterka, pisarka. Studiowała dziennikarstwo i amerykanistykę.

Pisała reportaże dla „Gazety Wyborczej”, w latach 1999–2014 pracowała w „Polityce”. Zajmowała się sprawami społecznymi, zwłaszcza polityką wobec dysfunkcyjnych rodzin i ochroną dzieci. Pisała także reportaże zagraniczne, m.in. o ataku na WTC, o palestyńskiej Intifadzie i gwałtownym kryzysie w londyńskim City.

Autorka książek Londyńczycy, Angole, Nowy Jork zbuntowany, Milionerka, Był sobie chłopczyk oraz Greenpoint. Współautorka książek Głosy i Władcy strachu (napisanych wspólnie z Dionisiosem Sturisem), 1968 (z Cezarym Łazarewi­czem)., Jak się starzeć bez godności (z Magdaleną Grzebałkowską). 

Trzykrotna laureatka nagrody Grand Press, laure­atka Nagrody Gryfia, nagrody dla najlepszej książki roku przyznawanej w ramach Festi­walu Reportażu w Lublinie oraz nagrody MediaTory. Otrzymała również nominacje do Nagrody Nike, Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz” i Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego.

fot. Albert Zawada / Agencja Gazeta

(ur. 1957 w Radomiu)

– pisarz, tłumacz, działacz Solidarności, więziony w latach 1982–1984. Po uwolnieniu wyemigrował do Szwecji. Doświadczenia emigracyjne były tematem jego debiutanckiej powieści pt. „Schwedenkräuter” (1995). Trzykrotnie zdobył nominację do Nagrody Literackiej Nike: w 1997 roku za opowiadające o działalności opozycyjnej „Szkice historyczne”, w 2000 roku za zbiór opowiadań „Na lądach i morzach” oraz w 2007 za „Powrót Aleksandra”, opowieść o powrocie emigranta do kraju. Ostatni tytuł przyniósł mu również Nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego. W 2015 otrzymał Poznańską Nagrodę Literacką im. Adama Mickiewicza. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wykładał w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

fot.: Tomasz Leśniowski

(ur. 1960 w Nowej Rudzie)

– poeta, prozaik, krytyk literacki, autor sztuk teatralnych. Założyciel Noworudzkiego Klubu Literackiego „Ogma”. Laureat nagrody im. Marka Jodłowskiego (1994), nagrody im. Barbary Sadowskiej (1997), nagrody im. Ryszarda Milczewskiego-Bruno (1999). Nominowany do Nagrody Literackiej Nike za zbiór krytyk literackich „Rozproszone głosy. Notatki krytyka” (2007). Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Karol Maliszewski jest autorem nazwy festiwalu Góry Literatury i jego ojcem-założycielem.

fot.: Joanna Maliszewska

– poeta, kompozytor, laureat Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus w 2022 roku. Urodzony 9 czerwca 1971 w Kostrzynie nad Odrą. Autor kilku książek poetycki oraz prozy.

fot. Agnieszka Braun

– absolwentka Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Po studiach wyjechała do Hiszpanii. Tam powstał pierwszy tom serii Rodzina Monet. Przesiadywanie z laptopem, czarną kawą i czekoladowym croissantem w jednej z barcelońskich kawiarni stało się wtedy jej rytuałem. Pisanie kontynuowała w Wiedniu, który niedawno zamieniła na Warszawę. Weronika została nominowana do Bestsellerów Empiku 2022 o  zdobyła tytuł „Pisarki Roku”. Jej debiutancka książka Rodzina Monet. Skarb wygrała w plebiscycie Lubimy Czytać na Książkę Roku 2022 (kategoria literatura młodzieżowa). Uwielbia podróże, wymiany kulturowo-językowe i kuchnię wegetariańską.

Fot. Rafał Maslow

– skończyła filologię angielską na jednej z poznańskich uczelni. Kocha języki obce prawie tak bardzo, jak książki i swoje koty. Wydawania książek nigdy nie było w jej planach. Nie było w nich nawet pisania, bo chociaż książki kocha od dziecka, nawet nie podejrzewała, że potrafiłaby sama jakąś napisać. Teraz to pasja, bez której nie wyobraża sobie życia, i jedna z nielicznych, która nie padła ofiarą jej słomianego zapału. Inspirację znajduje wszędzie, ale jej głównym źródłem zawsze będzie dla niej muzyka.

vel P.S. HERYTIERA (ur. 2001 r.) – autorka książek z kategorii New Adult. Zaczęła publikować swoje utwory w 2016 roku na platformie Wattpad, posługując się pseudonimami „Pizgacz” oraz P.S. Herytiera. Na Wattpadzie jako pierwsza w Polsce zebrała ponad 115 tysięcy obserwujących. Jeszcze przed maturą podpisała z wydawnictwem beYA umowę na wydanie trylogii HELL. Jej pierwszą częścią jest Start a Fire. Runda pierwsza, która osiągnęła 15 milionów odsłon na Wattpadzie. W 2023 roku za Start a Fire. Runda pierwsza Katarzyna Barlińska otrzymała nagrodę Bestseller Empiku w kategorii Young Adult. Autorka pochodzi z Chełma, aktualnie mieszka w Warszawie. Jest zakochana w swoim psie i we Wrocławiu.

(ur. 1944) – historyczka i krytyczka sztuki, kuratorka wystaw, pisarka, organizatorka polskiego życia artystycznego. Przez wiele lat prowadziła badania naukowe w Instytucie SztukiPAN (1973-1986), kierowała Narodową Galerią Sztuki Zachęta (1993-2001). Jest współzałożycielką niezależnej Fundacji Egit (1986), Ośrodka Sztuki Współczesnej Fundacji Batorego (1992) i Fundacji Instytut Promocji Sztuki (1998). Ma w swoim dorobku wiele tekstów o sztuce, publikowanych w kilkunastu językach. Była kuratorką licznych wystaw promujących polską sztukę w kraju i za granicą (w tym na biennale w Wenecji i Săo Paulo), a także wystaw problemowych od Niemiec i Rosji po USA i Koreę Południową. Wyjątkowym zainteresowaniem polskiej publiczności cieszyły się jej ekspozycje: Gdzie jest brat twój Abel, 1995, Szare w kolorze 1956–1970 (2000) oraz Warszawa–Moskwa/Moskwa–Warszawa 1900–2000 (2004–2005), a także wystawy międzynarodowe: Obok. Polska-Niemcy. 1000 lat historii w sztuce (Berlin, 2011), Postęp i higiena (Zachęta, Warszawa, 2014), Perspektywa wieku dojrzewania (Muzeum Śląskie, Katowice 2018, OM Museum, Wilno 2021). Autorka powieści Proszę bardzo (2009; 2021), książki Sztuka w Polsce 1945–2005 (2005), zbioru esejów Przeciąg (2009) i Rozrzut (2023) szkiców o artystach polskich Zbliżenia (2020), dzienników: Berlińska depresja (2017) i Lista (2019), książki poświęconej postaci Haralda Szeemanna From Poland with Love (2019; 2021) oraz książki kucharskiej Kuchnia towarzyska i uczuciowa (2022). Prowadzi (z Anną Wacławik-Orpik) cykliczną audycję Andymateria w radiu Tok FM oraz dział kultury w miesięczniku „Vogue”.

(ur. 1972) – dziennikarz, działacz na rzecz ochrony przyrody, autor książek i artykułów o tematyce przyrodniczej. Mieszka w Teremiskach w Puszczy Białowieskiej. Związany z „Gazetą Wyborczą” od początku jej istnienia. 

W 2006 roku zainicjował zbieranie podpisów pod petycją w sprawie obrony Doliny Rospudy, za cykl artykułów na ten temat otrzymał w 2007 roku Nagrodę im. Andrzeja Woyciechowskiego za najlepszy materiał dziennikarski, który wpłynął istotnie na życie Polaków. Jest również laureatem Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za tekst specjalistyczny (1998), otrzymał ponadto wyróżnienie Bohatera Europy przyznawane co roku przez amerykański tygodnik „Time” za obronę środowiska naturalnego (2005).

Autor książek: (Za)piski Wajraka, Kuna za kaloryferem, czyli nasze przygody ze zwierzętami – wraz z żoną Nurią Selvą Fernandez,  Wielka księga prawdziwych tropicieli, To zwierzę mnie bierze, Zwierzaki Wajraka i Wilki, Na północ. Jak pokochałem Arktykę; serii przyrodniczych komiksów dla dzieci Umarły Las, Nieumarły Las i Zew Padliny oraz nowej serii Detektyw Wróbel –  wspólnie z  ilustratorem Tomaszem Samojlikiem.

(ur. 1955) – polski pisarz, aktor, operator, reżyser, scenarzysta filmowy, fotograf i tłumacz. Ukończył studia na wydziale operatorskim łódzkiej PWSFTviT. Debiutował w roku 2004 powieścią Według niej, którą opublikował pod pseudonimem Maciej Nawariak. Jego druga książka Solfatara (2015), której akcja rozgrywa się w siedemnastowiecznych Włoszech i Francji, zdobyła nagrodę im. W. Gombrowicza oraz znalazła się wśród finalistów Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. W 2019 opublikował powieść Deutsch dla średnio zaawansowanych, w 2021 reportaż Beatlesi w Polsce o fanach legendarnego zespołu. W 2023 roku ukazała się jego powieść Segretario o awanturniczych losach dwojga cudzoziemców w wielokulturowym Krakowie końca XV wieku.

– twórczyni internetowa, tłumaczka audiowizualna. W internecie tworzy pod nazwą Catus Geekus, a w swoich social mediach zajmuje się mówieniem o tłumaczeniach, popkulturze, literaturze popularnej i obserwacją rynku wydawniczego. Współprowadzi podcast literacki „Czytu Czytu”. Niegdyś youtuberka, dziś instagramerka, udostępnia treści również na TikToku oraz okazjonalnie publikuje teksty w „Krytyce Politycznej”.

– autorka bloga Zwierz Popkulturalny. Socjolożka, dziennikarka i blogerka. Na blogu zajmuje się krytyką popkultury. Prowadzi też podcasty: „ZVZ” o społeczeństwie i kulturze, „Czytu Czytu” o literaturze, a także „Wtem, piosenka” o filmowych musicalach. Autorka książek min. „Oscary. Sekrety największej nagrody filmowej” i „Seriale. Do następnego odcinka”.

(ur. 1982 r.) – kulturoznawczyni, pracownica muzeum, radykalna feministka i bardzo radykalna działkowiczka. Prowadzi książkowy fanpage Kurzojady. Jako recenzentka współpracuje z magazynem „Książki”, Empikiem oraz wydawnictwami – Czarne i Filtry.

fot. Max Pflegel

– jest profesorem na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się teoretyczną fizyką cząstek elementarnych i teorią grawitacji. Współpracował z twórcą teorii strun Gabriele Veneziano z CERN w Genewie, gdzie wiele lat był profesorem wizytującym, współpracuje z laureatem Nagrody Nobla Rogerem Penrosem z Oxfordu i Hermannem Nicolai z Instytutu Maxa Plancka w Poczdamie. Jest rzecznikiem eksperymentu OSQAR w CERN-ie.

(ur. 1962) – pisarz, dziennikarz internetowego Radia Nowy Świat, nauczyciel w prywatnym Autorskim Liceum Ogólnokształcącym nr 42 w Warszawie, członek redakcji kwartalnika „Więź”. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, był wykładowcą na uczelni, redaktorem w TVP i radiowej Trójce. Laureat Nagrody Kościelskich za powieść Wielościan (2001) a Nagrody im. Józefa Tischnera za zbiór esejów Co Bóg zrobił szympansom? (2016). Opublikował poza tym m.in. powieści Apokryf Agłai, Tak to ten, Sen sów, książkę eseistyczną Ach oraz napisaną wespół z Barbarą Młynarską opowieść biograficzną Życie nie tylko snem, a ostatnio książkę pt. Fizyk w jaskini światów. Profesor Krzysztof Meissner / rozmawia Jerzy Sosnowski.

– dziennikarz, w latach 2000-2016 związany z Programem III Polskiego Radia, od 2016 z "Gazetą Wyborczą". Współpracuje z Radiem Nowy Świat, gdzie prowadzi audycje "Czytał Michał Nogaś" i "Muzyka do czytania". Autor książki "Z niejednej półki. Wywiady".

Fot.: Max Pflegel

– reporter, autor kilku książek: Schodów się nie pali, Wściekły pies, Eli, Eli, Jakbyś kamień jadła, Dzisiaj narysujemy śmierć, Pianie kogutów, płacz psów. Najnowsza Historia na śmierć i życie – w Wydawnictwie Literackim ukazuje się w czerwcu 2023 roku.  

fot. Michał Fiałkowski

(ur. 1969) – dziennikarz, publicysta, pisarz, nauczyciel, działacz związkowy.

W latach 1997–2021 pracował w „Gazecie Wyborczej”, nadal współpracuje z jej reporterskim magazynem „Duży Format”. W latach 2011–2021 był przewodniczącym związku zawodowego w Agora S.A., działającego w ramach NSZZ „Solidarność.

Autor wielu książek podróżniczych, fantastycznych i publicystycznych, w tym biografii Stanisława Lema Lem. Życie nie z tej ziemi oraz Paula Barana Człowiek, który wymyślił internet. Jego ostatnia książka, Kopernik. Rewolucje (2022) to  nie tylko biografia astronoma, ale też brawurowa opowieść o naukowym przewrocie wszechczasów 

Prowadzi blog Ekskursje w dyskursie (ekskursje.pl). Od 2020 pracuje jako nauczyciel chemii w jednym z warszawskich liceów.

fot. Max Pflegel

(ur. 1975 we Wrocławiu) – poeta, prozaik, muzyk i fotograf, a także reżyser i aktor w filmach offowych. W 2011 debiutował prozą – zbiór krótkich opowiadań „Psy pociągowe” otrzymał nominację do Nagrody Literackiej Gdynia. W 2014 wyszła jego pierwsza powieść „Pod słońce było”. W 2019 roku Zawada stworzył zabawną i wzruszającą książkę, poruszającą ważne społecznie tematy „Rozdeptałem czarnego kota przez przypadek”, która znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike (2020). Wydana w 2021 powieść „Zbyt wiele zim minęło, żeby była wiosna”uznana została za jedną z 10 najlepszych książek 2021 wg redakcji pisma „Kziążki. Magazyn do czytania”. Od 1997 roku Filip Zawada wydał 6 tomów poezji („System jedynkowy”, „Bóg Aldehyd”, „Snajper”, „Świetne sowy”, „Trzy ścieżki nad jedną rzeką sumują się” oraz „Nie wiem, jak nazywają się te kwiaty”), za które otrzymał m.in. nominacje do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius.

Grał w zespołach Saksofonowe ptaki, AGD oraz Pustki, z tym ostatnim nagrał płyty „8 Ohm” i „DO MI NO”. Współtworzył muzykę do sztuk Przemysława Wojcieszka, a także napisał muzykę do przedstawienia muzycznego „Pozytywka”, do spektaklu „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”, „Czystka” oraz „Kobieta i życie” (premiera miała miejsce z końcem 2021 we Wrocławskim Teatrze Współczesnym). Skomponował także muzykę do filmów „Knives out” oraz „Dziewczyna z szafy”. Jest współautorem kilku produkcji filmowych. Obecnie gra w jednoosobowym zespole „ITOITO”, w 2021 z okazji obchodów Roku Tadeusza Różewicza ukazała się płyta „i milczeć i śpiewać. Piosenki z wierszy Tadeusza Różewicza”, na której także wystąpił. W 2014 zdobył Puchar Polski i Mistrzostwo Polski w łucznictwie Field.

fot. Max Pflegel

 – ilustratorka, artystka wizualna, prezeska Fundacji Kulturoholizm. Ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Za działalność artystyczną zaangażowaną w obronę równości płci i praw kobiet została wyróżniona nagrodą Okulary Równości 2015, przyznawaną przez Fundację im. I. Jarugi-Nowackiej. Laureatka nagrody „O!lśnienia” roku 2017 w kategorii: sztuka. Wraz z Agnieszką Graff wydała w 2015 r. książkę Memy i grafy. Dżender, kasa i seks, a w ubiegłym roku ukazał się jej komiks Dromaderki, oraz  książka 150 Twarzy Marty Frej. Najbardziej popularne prace to obrazy z podpisami ilustrujące współczesne życie kobiet w Polsce. Prace, które przybrały formę obrazów, były wystawiane w różnych galeriach w całej Polsce.

fot. Marta Lityńska

(ur. 1966) – pisarka, dziennikarka, regionalistka, dokumentalistka, autorka książek, programów radiowych, podróżniczka. Z wykształcenia filolożka klasyczna i archeolożka sądowa. 

Zajmuje się rozwiązywaniem zagadek przeszłości, bierze udział w akcjach poszukiwawczych, podróże poświęca głównie badaniu tajemnic zabytków, a także eksploracji podziemi. Pomysłodawczyni i dyrektorka Dolnośląskiego Festiwalu Tajemnic.

Autorką reportaży historycznych i licznych książek o tajemnicach związanych z Dolnym Śląskiem, przewodników po dolnośląskich zamkach, pałacach, podziemnych trasach turystycznych, lochach, sztolniach i jaskiniach. Zbiera informacje o zaginionych w czasie II wojny światowej zabytkach i dokumentach. W 2022 roku ukazała się jej ostatnia książka, Ostatni świadek. Historie strażników hitlerowskich skarbów.

(ur. 1992) – krytyczka literacka, dziennikarka związana z Onet Kultura. Absolwentka komparatystyki i krytyki literackiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Członkini „zielonej” redakcji Onetu koordynującej projekt #NiechZyjePlaneta. W pracy dziennikarskiej podejmuje tematykę kulturalną oraz polityczno-społeczną. W przeszłości związana z kwartalnikiem „MULTImedia”.

– poeta, eseista, redaktor, dziennikarz, dyrektor Domu Literatury w Łodzi. Ostatnio opublikował książki poetyckie śnieg (Warstwy 2022) i Skontrum. Wybór wierszy 2003–2023 (WBPiCAK 2023) oraz książkę eseistyczno-reporterską Rzeki, których nie ma (Czarne 2023).

– pracuje w Instytucie Kulturoznawstwa UWr, zajmuje się sprawczością literatury, jej wpływem na kulturę: sposoby życia oraz przestrzeń. Prowadzi badania w Hiszpanii oraz w krajach Ameryki Południowej, głównie w Chile. Autorka książek Długi cień Don Kichota oraz Sensy błądzenia. La Mancha i jej peryferie, zrealizowała też film dokumentalny Błędne mapy. Od kilku lat zajmuje się działalnością „Szkoły z Valparaíso”, która łączy architekturę z poezją, dekolonizacją i wyprawami w głąb kontynentu południowoamerykańskiego (w przygotowaniu jest jej książka Ruch Amereidy). Wrocławianka.

Monika Sznajderman – antropolożka kultury; stopień doktora nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie. Autorka książek Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS, Współczesna Biblia Pauperum. Szkice o wideo i kulturze popularnej, Błazen. Maski i metafory, Fałszerze pieprzu. Historia rodzinna oraz Pusty las. Redaktorka kilku antologii esejów, m. in. Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem, Znikająca Europa (z Kathariną Raabe), Jako dowód  i wyraz przyjaźni. Reportaże o Pałacu Kultury (z Magdaleną Budzińską), Przecież ich nie zostawię. O żydowskich opiekunkach w czasie wojny (z Magdaleną Kicińską) i Kwestia charakteru. Bojowniczki z getta warszawskiego (z Sylwią Chutnik). Od 1996 roku prowadzi Wydawnictwo Czarne. Za książkę Fałszerze pieprzu uhonorowana Nagrodą im. Marii i Łukasza Hirszowiczów, Nagrodą Literacką Miasta Radomia oraz Nagrodą im. Jerzego Turowicza. Została również wyróżniona przez Kapitułę i Dyrekcję Fundacji im. Jerzego Bonieckiego – Polcul za działalność społeczną, wydawniczą oraz popularyzację czytelnictwa, a także nominowana do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego, Nagrody Literackiej Nike, nagrody Śląski Wawrzyn Literacki oraz do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Laureatka nagrody „Portrety 2019” przyznawanej przez Miesięcznik „Kraków” za książkę Pusty las. Książka ta znalazła się również w finale Nagrody Literackiej Nike. W 2020 roku została laureatką Nagrody im. Václava Buriana za wkład w dziedzinie kultury do dialogu środkowoeuropejskiego. Urodziła się w Warszawie, od ponad trzydziestu lat mieszka w Beskidzie Niskim.

– behawiorystka zwierząt towarzyszących, instruktorka szkolenia psówAlteri. Od 2009 roku prowadzi w Łodzi zajęcia praktyczne z psami i kotami, edukując początkujących opiekunów tych zwierząt. Organizuje liczne wykłady i warsztaty z zakresu komunikacji międzygatunkowej. Członkini Stowarzyszenia Behawiorystów i Trenerów COAPE, a także Rady Nadzorczej Fundacji „Iskierka”, w której wraz z przyjaciółmi niesie pomoc zwierzętom oraz współorganizuje zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży z zakresu prawidłowej opieki nad zwierzętami.

W serii Ktoś, nie coś ukazała się w 2022 roku jej książka Zamieszka(ł) ze mną kot.

– jest dziennikarką i wielokrotnie nagradzaną reżyserką filmów dokumentalnych, specjalizującą się w filmach przełomowych i mocno przemawiających do odbiorcy. Urodziła się i wychowała w Polsce, ale większość swojego życia zawodowego spędziła w Wielkiej Brytanii, pracując dla telewizji BBC. Ewa podróżowała i pracowała w wielu krajach na świecie, gdzie zrealizowała dokumenty śledcze, polityczne i programy poruszające kwestie społeczne. Jej filmy ujawniły nowe informacje o kwestiach takich jak korupcja w Rosji Borysa Jelcyna, tajne więzienia w Korei Północnej, wojna domowa w Kolumbii czy tajny i nielegalny program CIA ekstradycji w trybie nadzwyczajnym osób podejrzanych o terroryzm. Dokumenty Ewy Ewart opowiadają o najbardziej pamiętnych wydarzeniach, jak tragedia w Biesłanie – film zrealizowany na pierwsza rocznicę ataku terrorystycznego, w wyniku którego zginęło ponad 170 dzieci. W kolejnym dokumencie, pięć lat później, Ewa skupiła się na traumie jaką wciąż odczuwały dzieci, które przeżyły nieludzki zamach. Od kilku lat Ewa Ewart jest prezenterką pasma filmów dokumentalnych o tematyce zagranicznej w TVN24 i TVN24Bis, komercyjnej stacji telewizyjnej w Polsce, należącej do Amerykanów. Ewart jest także mówcą motywacyjnym dla różnych grup odbiorczych, z którymi dzieli się swoim doświadczeniami, opisanymi w książce „Widziałam”. Ewa biegle włada rosyjskim, hiszpańskim, polskim oraz angielskim.

– reporter, pisarz, podcaster. Autor licznych tekstów prasowych, audioseriali i nagradzanych książek reporterskich, m.in.: Grecja. Gorzkie pomarańcze, Gdziekolwiek mnie rzucisz, Nowe życie. Jak Polacy pomogli uchodźcom z Grecji, Zachód słońca na Santorini oraz reportersko-kulinarnej książki Kalimera. Grecka kuchnia radości.

fot. Adam Słowikowski

(ur. 1989) – pisarka, dramaturżka i publicystka. Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, Faculdad de Derecho Universidad de Barcelona oraz studiów podyplomowych Uniwersytetu Jagiellońskiego Creative Writing (SLA). Autorka zbioru opowiadań Uprawa roślin południowych metodą Miczurina (wyd. Czarne 2015), nominowanego do Paszportów Polityki, Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii Proza, Nagrody Conrada, finalisty Nagrody Nike oraz laureata Nagrody im. Witolda Gombrowicza za najlepszy debiut książkowy. Zbiór został przełożony na język francuski, węgierski, słowacki, serbski. W przygotowaniu przekład norweski. Na podstawie jednego z opowiadań powstał film krótkometrażowy Maria nie żyje, oraz film pełnometrażowy Przejście (reż. D. Lamparska), który był w finale konkursu Złote Lwy Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni.

W 2015 roku otrzymała Gdyńską Nagrodę Literacką za dramat Feinweinblein (tłumaczony na język angielski, francuski, gruziński oraz rumuński) oraz nagrodę za najlepszy debiut w Konkursie na Wystawienie Sztuki Współczesnej za Sztukę mięsa (realizacja Teatr Śląski w Katowicach, reż. R. Talarczyk). W 2017 roku na podstawie Feinweinblein powstała także sztuka teatru telewizji w cyklu Teatroteka (reż. M. Bednarkiewicz). W 2019 roku ukazał się jej zbiór dramatów pod tym samym tytułem (wyd. Czarne). Od 2015 roku stale współpracuje z polskimi teatrami, m.in. Teatrem Studio, Teatrem Nowym w Warszawie, TR Warszawa, Teatrem Powszechnym w Warszawie, Teatrem im. Słowackiego w Krakowie, Teatrem Żydowskim w Warszawie, Teatrem im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy czy Teatrem Współczesnym w Szczecinie. Stale współpracuje z „Dwutygodnikiem”, miesięcznikiem „Pismo” oraz dwumiesięcznikiem „Książki. Magazyn do czytania”.

– socjolog i historyk idei, pracuje w Pracowni Badań nad Historią i Tożsamościami LGBT+ w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW. Współorganizator konkursu na pamiętniki osób LGBT+ ogłoszonego przez Pracownię w 2020 r. wspólnie z Fundacją im. Heinricha Bölla w Warszawie.

– dr psychologii klinicznej, psychoterapeutka, specjalistka terapii uzależnień. Autorka książek psychologicznych, w których skupia się mniej na ludzkich problemach, a bardziej na rozwiązaniach.

– urodzona w Krakowie, absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, studiowała także Wiedzę o Teatrze w warszawskiej PWST.

Pracę dziennikarską rozpoczęła w pierwszym niezależnym dzienniku „Czasie Krakowskim”, potem w „Gazecie Krakowskiej”. Od 1993 roku w „Wiadomościach” TVP, gdzie była sprawozdawcą parlamentarnym, obsługiwała najważniejsze wydarzenia polityczne, w tym wszystkie wybory, a także pielgrzymki Jana Pawła II do Polski i  na Ukrainę.

Od 2003 roku w TVN i TVN 24. Jest publicystą i prowadzącą program „Fakty po Faktach”  w TVN 24  oraz reporterką w programie „Fakty”. Obsługuje wydarzenia polityczne, kampanie wyborcze i wybory, oraz wydarzenia w Watykanie -  w tym moment śmierci Papieża, pogrzeb a także obydwa ostatnie konklawe - wybór Papieża Benedykta XVI i Papieża Franciszka.

Zajmuje się też polityką amerykańską – dwukrotnie obsługiwała wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych.

Publikowała w „Gazecie Wyborczej” i Tygodniku Powszechnym.  Pracowała w Radiu TOK FM.

Autorka trzech książek dotyczących pontyfikatu Jana Pawła II i Benedykta XVI – Pielgrzymka 2002 (2002), Zrozumieć papieża. Rozmowy o encyklikach (2003, 2010), Benedykt XVI – Pielgrzymka do Polski 2006 (2006).  Autorka książki Wygrać wolność – rozmowy Lecha Wałęsy i Leszka Balcerowicza o początkach wolnej Polski.

Autorka czterech  filmów dokumentalnych:1.„Chwilami życie bywa znośnie. Przewrotny portret Wisławy Szymborskiej” - o życiu polskiej laureatki literackiego Nobla. Premiera filmu odbyła się w MoMA w Nowym Jorku. 2. „Strateg- rzecz o Zbigniewie Brzezińskim” – o życiu doradcy do spraw bezpieczeństwa prezydenta Jimmy Cartera i wybitnego amerykańskiego analityka i politologa. Za ten film otrzymała nagrodę Wiktora. 3. „Cud historii” – film zrealizowany w związku z 10 rocznicą wejścia Polski do Unii Europejskiej. 4. Tydzień noblowski Olgi Tokarczuk – reportaż z tygodniowego pobytu Olgi Tokarczuk w Sztokholmie.

(ur. 1960) – izraelska pisarka, literaturoznawczyni i redaktorka. Urodziła się w kibucu Jechiam w Galilei. W wieku dwudziestu lat opuściła kibuc i zamieszkała w Tel Awiwie. Studiowała literaturę i filozofię na tamtejszym uniwersytecie. Pracowała jako redaktorka w czasopismach i wydawnictwach literackich.  Opublikowała opowiadanie dla młodzieży Pomarańczowy wtorek (1998), nowelę Pogłoski o miłości (2004) oraz opowiadania i wiersze w piśmie Mitaa. W 2011 ukazało się Byliśmy przyszłością – autobiograficzna opowieść o dzieciństwie i dorastaniu w kibucu. Książka stała się wydarzeniem wydawniczym i literackim i została nominowana do Nagrody imienia Sapira za rok 2011. Jej książki wielokrotnie zyskiwały w Izraelu status bestsellerów, tłumaczono je na angielski, polski i francuski. Dwukrotnie nominowana do Nagrody Sapira. Za książkę Była sobie kiedyś otrzymała Golden Book Awards, nagrodę izraelskich wydawców.

(ur. w 1993 roku w Lubinie) – z zawodu controller finansowy, ale gdy wyłącza laptopa oddaje się swojej największej pasji – książkom. Od roku z pasją i zaangażowaniem prowadzi profil na Instagramie (@z_ksiazka_po_mojemu), gdzie dzieli się swoimi przemyśleniami na temat książek i zachęca innych do sięgania po tytuły warte poznania. Jest autorem tekstu Ten sam, który znalazł się w zbiorze pamiętników osób LGBT+ Cała siła jaką czerpię na życie wydanego nakładem wydawnictwa Karakter. Gdy nie czyta lub nie buszuje po książkowych zapowiedziach wydawniczych wytrwale pracuje wraz z partnerem nad wykończeniem wymarzonego domu.

(ur. 1972 w Krakowie)

– prof. UJ. Urodził się w 1972 roku w Krakowie i nadal tam mieszka. Był sekretarzem Wisławy Szymborskiej, teraz prowadzi jej Fundację. Pracuje na Wydziale Polonistyki UJ, gdzie prowadzi zajęcia z teorii literatury, teorii przekładu i creative writing. Specjalizuje się w retoryce. Bywa tłumaczem z języka angielskiego, zdarza mu się pisywać książki dla dzieci i dorosłych oraz układać wierszyki czy teksty piosenek. Pisuje felietony o książkach i języku. Członek Rady Języka Polskiego PAN i Polskiego PEN Clubu.

fot.: Edyta Dufaj

(ur. 1985 r.) – adwokatka i założycielka Kancelarii nad Wisłą, ekofeministka, obrończyni praw zwierząt i przyrody w procesach sądowych, od lat współpracująca z organizacjami pozarządowymi. W 2016 roku doprowadziła do wydania pierwszego w historii wyroku Sądu Najwyższego w sprawie humanitarnej ochrony ryb. Aktualnie zaangażowana jest w sprawy dotyczące m.in. przemocy wobec zwierząt domowych, odstrzału wilków czy naruszania miejsc gawrowania niedźwiedzi. Zajmuje się także ochroną rzek, występując w procesie manipulowania przepływem wody na Wiśle oraz obroną aktywistek i aktywistów antyłowieckich. Autorka publikacji specjalistycznych, w tym książek: Komentarz do ustawy o ochronie zwierząt oraz Prawa zwierząt. Praktyczny przewodnik. Rzeczniczka ds. ochrony zwierząt w Polskim Towarzystwie Etycznym. Wykłada na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Współzałożycielka Szkoły Dobrego Prawa. Autorka „koncepcji prawa wrażliwego”, którą opublikowała w książce Zoopolis. W 2017 r. nagrodzona pierwszym miejscem w rankingu „Rising Stars Prawnicy – Liderzy Jutra”. Prowadzi portal edukacyjny o prawach zwierząt i przyrody Kuszlewicz w imieniu. Fascynuje ją zagadnienie głębokiej relacji ze zwierzętami i przyrodą, w tym żałoby międzygatunkowej.

fot. Bart Staszewski

(ur. w 1974 r.) – adwokat, publicysta i pisarz, m.in. autor besselerowych  Babilonu. Kryminalnej historii kościoła oraz Gomory. Napisał też Kroniki opętanej, powieści, w której przedstawił motywowaną faktami historię nastolatki molestowanej przez egzorcystów. Współautor podcastu „Kryminalna historia kościoła” nagrodzonego bestsellerem Empiku za 2022 rok. Od 2021 roku na kanale sekielski brothers studio prowadzi autorski podcast „Wysłuchanie”.

– certyfikowana suicydolożka, konsultantka i interwentka kryzysowa, nauczycielka, specjalistka na platformie www.zwjr.pl. Ukończyła studia podyplomowe Poradnictwo Psychologiczne i Interwencja Kryzysowa, kurs „Otwarty Dialog i rozwój sieci społecznych w sytuacji kryzysu psychicznego”, szkolenie Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach II stopnia. Jest członkinią Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskie Towarzystwo Suicydologiczne, Zespołu Roboczego ds. prewencji samobójstw i depresji przy Radzie ds. Zdrowia Publicznego, a także ekspertką Biura ds. Zapobiegania Zachowaniom Samobójczym Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.

– działaczka na rzecz praw człowieka, animatorka społeczna, prezeska lubelskiego stowarzyszenia Homo Faber. Od 2009 roku zajmuje się wpływem migracji na społeczność lokalną, obecnie prowadzi działania programujące politykę integracyjną na poziomie miasta. W 2021 roku była jedną z założycielek Grupy Granica działającej na polsko-białoruskiej granicy. 24 lutego 2022 roku współtworzyła Lubelski Społeczny Komitet Pomocy Ukrainie – międzysektorową platformę pomocy humanitarnej. Pisze doktorat o ukraińskiej migracji w Polsce po 2014 roku.

– pisarz, menedżer kultury. Autor kilku książek. Twórca i dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Kryminału Wrocław i Bruno Schulz. Festiwal. Wydawca w krakowskim wydawnictwie EMG. W latach 2013 – 2016 kurator literacki Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016, koordynator obchodów Światowej Stolicy Książki UNESCO Wrocław 2016/2017. Juror Literackiej Nagrody Europy Środkowej ANGELUS (2017-2018). Od 2018 dyrektor Wrocławskiego Domu Literatury, odpowiedzialny m.in. za miejskie nagrody literackie SILESIUS i ANGELUS, Wrocławskie Targi Dobrych Książek, wydawnictwo Warstwy czy program Wrocławia – Miasta Literatury UNESCO. Przewodniczący Rady Fundacji Olgi Tokarczuk.

Fot.: Max Pflegel

Działalność Tomasza Samojlika skupia się na dwóch głównych nurtach. Za dnia jest on naukowcem, doktorem habilitowanym nauk biologicznych zajmującym się historią przyrodniczą Puszczy Białowieskiej w Instytucie Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk. Nocą zaś pisze i rysuje książki i komiksy, w których stara się połączyć fantastyczne fabuły z dozą wiedzy przyrodniczej, by w ten sposób tłumaczyć specjalistyczną wiedzę naukową na język zrozumiały dla młodszych odbiorców (a przy okazji dobrze się bawić).  Tomasz Samojlik jest też ilustratorem (ilustrował m.in. książki Wojciecha Mikołuszki) oraz autorem scenariuszy i projektów plastycznych do serialu animowanego o żubrze Pompiku oraz pełnometrażowej animacji „Ryjówka przeznaczenia” (produkcja: EGoFILM, Warszawa). Ma na swoim koncie również adaptację komiksu „Ryjówka przeznaczenia” do formatu audio (słuchowisko przygotowane i wydane przez studio Sound Tropez w 2015 roku).

Za swą działalność popularyzatorską, obejmującą publikacje książek (seria o żubrze Pompiku, „Ambaras”, „Tarmosia”, „Bercia i Orson”, „Nauczę cię pływać, moja wyderko”) i komiksów dla dzieci (m.in. „Ryjówka przeznaczenia”, „Ostatni żubr”, „Bartnik Ignat i skarb puszczy”, „Umarły las”), wykłady i warsztaty komiksowe dla młodszej publiczności oraz udział w festiwalach nauki Tomasz Samojlik otrzymał następujące nagrody:

1. Nagroda Prezesa PAN „Złoty Umysł – Mistrz Popularyzacji Wiedzy” 2007.
2. Nagroda im. Artura Rojszczaka przyznana w 2010 roku przez Klub Stypendystów Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. 
3. Nagroda w konkursie Serwisu Nauka w Polsce PAP i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego „Popularyzator Nauki 2011” przyznana w 2012 roku.
4. Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego za 2012 rok w kategorii „najlepszy scenarzysta” za komiks „Ryjówka przeznaczenia” (2013).
5. Świadectwo Otwartego Umysłu w ósmym plebiscycie Gazety Wyborczej „Przystanek młodzi” za wprowadzenie podlaskiego żubra i ryjówki do komiksów (czerwiec 2014).
6. Nagroda Burmistrza Miasta Hajnówka „Quercus” za 2017 rok (styczeń 2018)
7. Nagroda w plebiscycie blogerów Lokomotywa 2018 w kategorii komiks za „Zgubę zębiełków”
8. Podlaska Marka Roku w kategorii „kultura” za 2020 rok dla żubra Pompika.
9. „Żubr Pompik. Tropy na śniegu” w Złotej Dwudziestce książek na 20-lecie kampanii „Cała Polska czyta dzieciom” – maj 2021.
10. Nagroda główna w kategorii książki dla dzieci starszych w Konkursie Świat Przyjazny Dziecku Komitetu Ochrony Praw Dziecka za książkę „Poradnik młodych ratowników Ziemi” – luty 2022.
11. Nagroda główna w kategorii Książki dla Dzieci w wieku 0-7 za serię „Żubr Pompik” w Konkursie Świat Przyjazny Dziecku Komitetu Ochrony Praw Dziecka – luty 2023.

W 2016 roku seria książek o żubrze Pompiku oraz książka „Nauczę cię pływać, moja wyderko”, zaś w 2018 roku książka „Ambaras” znalazły się na Złotej Liście książek polecanych przez Fundację Cała Polska Czyta Dzieciom.

Jest malarką, właścicielką wydawnictwa EMG, inspiratorką i redaktorką prowadzącą serie wydawnicze „Architektura jest najważniejsza”, „Żydowscy obywatele Krakowa”, „ Z głową” (jedyna w Polsce seria społeczno-obyczajowa dla całej rodziny) oraz „Ktoś, nie coś”. Za tomy „Sztuka i kultura” oraz „Kuchnia i kultura” z serii „Żydowscy obywatele Krakowa” otrzymała w 2020 roku Nagrodę Krakowa Miasta Literatury.

Ukończyła Wydział Malarstwa na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a studia podyplomowe odbyła na Uniwersytecie Tsukuba w Japonii. Jej obrazy prezentowano na wystawach indywidulanych i zbiorowych w Polsce i za granicą. Obecnie
w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Krakowie trwa wystawa jej prac, zatytułowana „Twarze literatury”.

fot. Ula Glensk

(ur. 1983 r.) – pisarz, tłumacz z języka angielskiego, amerykanista, politolog. Od 2020 roku prowadzi wspólnie z Łukaszem Pawłowskim Podkast amerykański – jeden z najpopularniejszych podcastów w Polsce. Teksty dotyczące relacji między kulturą popularną a polityką publikował m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Tygodniku Powszechnym” czy „Przekroju”. Współautor (z mężem, Jackiem Dehnelem) cyklu powieści kryminalnych osadzonych w realiach Krakowa z przełomu XIX i XX wieku, publikowanych pod pseudonimem Maryla Szymiczkowa. Mieszka w Berlinie.

fot. Albert Zawada

(ur. 1968 r.) – pisarz, felietonista, diarysta. Absolwent męskiego liceum katolickiego oraz polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Autor m.in. powieści Nagrobek z lastryko, Trociny, Masakra, Sonnenberg, zbiorów opowiadań, a także trylogii podróżniczo-eseistycznej o Węgrzech: Gulasz z turula, Czardasz z mangalicą i Langosz w jurcie. Napisał także książkę o Edmundzie Niziurskim, by oddać hołd ulubionemu autorowi swojej młodości, dzięki któremu postanowił kiedyś sam zacząć pisać. Ostatnią jego książką jest Dziennik hipopotama, zapis dwuletnich walk z kulturą i sztuką oraz z życiem i bezsensem życia. Przez ponad ćwierć wieku redaktor i recenzent „Gazety Wyborczej”, a także autor felietonów publikowanych w „Dużym Formacie”. Od końca 2020 roku etatowy felietonista tygodnika „Newsweek Polska”. Obecnie pracuje nad opowieścią podróżniczo-historyczną o Normandii i Bretanii. Mieszka w Warszawie.

fot. Mikołaj Starzyński

(ur. 1951) – prawniczka, nauczycielka akademicka, działaczka społeczna. Zaangażowana w walkę z dyskryminacją, ksenofobią i nietolerancją.

W pracy naukowej zajęła się zagadnieniami z zakresu logiki prawniczej, praw człowieka, prawa Unii Europejskiej i prawa ochrony środowiska. Jest autorką lub współautorką publikacji naukowych poświęconych tej tematyce. 

W 1991 objęła stanowisko dyrektora utworzonego wówczas Biura Rady Europy w Warszawie, którym kierowała do 2017. W latach 1991–2002 pracowała w Centrum Europejskim UW. Była także ekspertką w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, członkinią Rady ds. Edukacji Europejskiej przy ministrze edukacji (2003), ekspertką w Komitecie Doradczym ds. Prawa Europejskiego przy ministrze sprawiedliwości (2008–2010) oraz członkinią Doradczego Komitetu Prawnego przy ministrze spraw zagranicznych (2011–2016). We wrześniu 2017 została zastępczynią rzecznika praw obywatelskich. Pełniła tę funkcję do grudnia 2022. Przeciwko jej odwołaniu protestowało ok. 90 organizacji pozarządowych.

(ur. 1960) – historyczka sztuki, nauczycielka akademicka, profesor nauk humanistycznych. W latach 2012–2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w latach 2014–2015 minister kultury i dziedzictwa narodowego.

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, kształciła się także na wydziale architektury Uniwersytetu Technicznego w Berlinie. Od 1985 zawodowo związana z Instytutem Sztuki PAN, gdzie była m.in. zastępczynią dyrektora (1999–2007) i redaktor naczelną Słownika Architektów Polskich. Została też wykładowczynią Uniwersytetu Gdańskiego, od 2006 na stanowiskach profesorskich. W 2008 objęła stanowisko dyrektora Instytutu Historii Sztuki UG. Została członkinią rady naukowej Instytutu Herdera w Marburgu, a także członkinią Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 2006 powołana na funkcję prezesa stowarzyszenia Patria Polonorum.

Wybrana na dyrektora Zamku Królewskiego w Warszawie w miejsce przechodzącego na emeryturę Andrzeja Rottermunda. Nowy minister kultury Piotr Gliński odmówił jednak powołania jej na to stanowisko, motywując to względami politycznymi.

Odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej, Krzyżem Wielkim Orderu Oranje-Nassau, Orderem Sztuki i Literatury I klasy, wyróżniona tytułem honorowego obywatela Połągi.

– radca prawny, profesor Uniwersytetu w Białymstoku, autor kilkunastu książek z zakresu prawa cywilnego, spadkowego, rolnego, z których część stała się bestsellerami prawniczymi. Twórca projektu ustawy o uznaniu rzeki Odry za osobę prawną.

– kulturoznawca, historyk, teoretyk i krytyk sztuki, kurator wystaw. Interesują go globalne i lokalne wymiary spółczesności. Zajmuje się między innymi pamięcią zbiorową i tożsamością, a także związkami między organizacją przestrzeni, architekturą i sztuką a konfliktami społecznymi, politycznymi i ekonomicznymi. Pracuje w Uniwersytecie Wrocławskim i Uniwersytecie SWPS.

– doktor, suicydolog, Ekspert Biura ds. Zapobiegania Zachowaniom Samobójczym w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, Sekretarz Zarządu Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego, Wykładowca na Wydziale Artes Liberales UW, kierownik projektu „Życie warte jest rozmowy”. Pomysłodawczyni i koordynatorka pierwszej w Polsce platformy edukacyjno-pomocowej dla osób w kryzysie samobójczym i ich bliskich www.zwjr.pl Prace na rzecz łamania społecznego tabu wokół problemu samobójstwa oraz podniesienia świadomości społecznej w tym obszarze rozpoczęła przy okazji pierwszej w Polsce kampanii społecznej dotyczącej zachowań samobójczych we wszystkich grupach wiekowych, której była pomysłodawcą i koordynatorem. Jest również kierownikiem Interdyscyplinarnego Zespołu Profilaktyki Zachowań Samobójczych powstałego przy platformie www.zwjr.pl

Dysertację obroniła z wyróżnieniem w 2019 roku na wydziale „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorką książek Samobójstwo w kulturze dzisiejszej. Listy samobójców jako gatunek wypowiedzi i fakt kulturowy oraz wydanej w 2022 roku Życie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie, a także współredaktorką monografii zbiorowej Autodestrukcja. Sytuacje graniczne we współczesnej kulturze i Nikt nie chce umierać. Autodestrukcja w perspektywie kulturowej, oraz Poradnika dla moderatorów i administratorów serwisów internetowych, a także poradnika Interwencje po śmierci samobójczej – o znaczeniu i potrzebie działań postwencyjnych w szkole oraz poradnika Samouszkodzenia – zrozumieć aby zapobiec. Od 2016 roku na Wydziale Artes Liberales prowadzi zajęcia dotyczące suicydologii. W 2018 roku uzyskała certyfikat suicydologa. Jest członkiem Zespołu Roboczego ds. prewencji samobójstw i depresji przy Radzie ds. Zdrowia Publicznego w Ministerstwie Zdrowia. Uczestniczyła w międzynarodowym grancie E-Life Long Learning in Prevention of Suicide in Europe w programie ERASMUS+. Ma na swoim koncie szereg publikacji naukowych z zakresu suicydologii, a także liczne wystąpienia na konferencjach oraz w mediach.

– jest pisarką i historyczką sztuki. Autorka ponad 20 książek: opowiadań, mistyfikacji literackich, reportaży z podróży, esejów o surrealizmie, baśni dla dzieci. Jej książki tłumaczone były na francuski, angielski, niemiecki, hiszpański, słowacki, japoński i koreański.

fot. Murphy Chang

– literaturoznawczyni, profesorka Uniwersytetu Rzeszowskiego, krytyczka literacka, krytyczka sztuki, redaktorka naczelna kwartalnika literacko-artystycznego „Fraza”, członkini Komitetu Nauk o Literaturze PAN, przewodnicząca jury Konkursu na recenzję literacką im. Tymoteusza Karpowicza. Pomysłodawczyni i redaktorka pierwszych monografii zbiorowych o twórczości Janusza Szubera (2008), Olgi Tokarczuk (2013), Andrzeja Stasiuka (2018) i Tomasza Różyckiego (2019). Laureatka Nagrody Fundacji W. i N. Turzańskich (Toronto 2006). Mieszka w Rzeszowie i Jedlinie-Zdroju.

Fot.: Agnieszka Bekalarczyk 

(ur. 1987)

– poetka, autorka książek „Splendida realta” (WBPiCAK, 2012), „Lucyfer zwycięża” (Ha!art, 2017) i „Gdzie są moje dzieci” (Papierwdole/Katalog press, 2021), współautorka scenariusza do etiudy „Jeśli będziesz długo siedzieć w ciszy, przyjdą do ciebie inne zwierzęta” w reżyserii Jagody Szelc („Erotica 2022”, Netflix, 2020) i jedna z autorek projektu „Nieswojość” (Warstwy, 2019). Mieszka w Sokołowsku.

fot.: Anna GrzelewskaI

– polonistka, trenerka antydyskryminacyjna, aktywistka. Ukończyła Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obecnie pełni funkcję Pełnomocniczki Prezydenta Wrocławia ds. Równego Traktowania, jest też współprzewodniczącą Wrocławskiej Rady ds. Równego Traktowania oraz członkinią Wrocławskiej Rady Kobiet. Od ponad 10 lat zaangażowana społecznie na rzecz kobiet, osób LGBT+, osób z niepełnosprawnościami. Założycielka Stowarzyszenia Kultura Równości - organizatora Wrocławskich Marszów Równości i centrum społeczności LGBT+, w którym koordynowała wieloletnie projekty w obszarze praw człowieka, zajmowała się edukacją równościową i rzecznictwem. Ma doświadczenie pracy w publicznym liceum, instytucjach kultury i sektorze pozarządowym.

jeden z najpopularniejszych głosów radiowych w Polsce. Studiował wiele kierunków, od filologii polskiej, przez dziennikarstwo po politologię z komunikacją społeczną. Poza radiem pasjonuje się fotografią i górami i te pasje dzielnie stara się łączyć. Relaksuje się przy dobrej muzyce i dobrej książce, szczególnie przy literaturze pięknej. Pierwsze kroki stawiał w regionalnym radiu BRW w Wałbrzychu, pracował również w regionalnych oddziałach popularnych stacji: Złote Przeboje, Blue FM Kraków. W międzyczasie pisał felietony i artykuły do portali i pism branżowych: muzycznych  i związanych z szeroko rozumianą kulturą. Następnie trafił do RMF Maxxx, gdzie po 6 latach jego praca została doceniona i zauważona, dzięki czemu objął programy o największej słuchalności w radiu RMF FM. Od trzech lat prowadzi popularne audycje w ogólnopolskim Radiu ZET.

– literaturoznawczyni, pracuje na Wydziale Polonistyki UJ, redaktorka „Tekstów Drugich”, autorka książek: Jaremianka. Biografia (2019), Afektywny modernizm (2017), Klub Auschwitz i inne kluby. Rwane opowieści przeżywców (2016, 2021), Kobiety na drodze. Doświadczenie przestrzeni publicznej w literaturze przełomu XIX i XX wieku (2013). Redagowała m.in. tomy: Maria Jarema: wymyślić sztukę na nowo i Świadek: jak się staje, czym jest?. Laureatka m.in. Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”, Nagrody Literackiej „Gryfia”, Nagrody Newsweeka imienia Teresy Torańskiej, Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej START, Nagrody imienia Adama Włodka, Nagrody Naukowej „Polityki”, stypendiów MNiSW i MKiDN, programów NCN i NPRH, Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, Stypendium Twórczego Miasta Gdańska; finalistka Nagrody Literackiej „Nike”.

fot. Jakub Włodek

(ur. 1976 w Tarnowskich Górach)

– literaturoznawczyni, krytyczka literacka, profesorka Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej. Jurorka Nagrody Literackiej Europy Środkowej „Angelus” (w latach 2019–2021).

Opublikowała prawie 200 artykułów naukowych i publicystycznych oraz pięć książek, m.in. monografię „Historia słabych. Reportaż i życie w Dwudziestoleciu 1918–1939”, za którą dostała Nagrodę Historyczną „Polityki”. Za „wysoko ocenioną” habilitację otrzymała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów.

Najnowsza książka, biografia „Hirszfeldowie – zrozumieć krew”, była nominowana do Nagrody Nike, została wyróżniona Nagrodą Młodzieżowych Klubów Historycznych im. Kazimierza Moczarskiego oraz Nagrodą Specjalną Leopoldina.

Stworzyła „Fundację No Border”, aby pomagać uchodźcom na granicy polsko-białoruskiej.

fot. Max Pflegel

– artystka, kuratorka, wykładowczyni, pisarka, pełnomocniczka rektora Politechniki Wrocławskiej, ds. przeciwdziałania dyskryminacji. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. W sztuce wypowiada się poprzez abstrakcję, jej twórczość to połączenie zgeometryzowanych przestrzeni, symboli, światła i odniesień do współczesnego świata. Opisuje współczesność, porusza tematy związane z sytuacją mniejszości społecznych, grup wykluczonych, kobiet. Należy do grupy Międzynarodowych Artystów Posługujących się Językiem Geometrii. Działa na rzecz równości i praw człowieka. W 2022 nagrodzona przez Société Académique Arts-Sciences-Lettres w Paryżu Srebrnym Medalem Sztuki, Nauki i Literatury za osiągnięcia artystyczne.

(ur. w 1978 r. w Przemyślu) – autor pamiętników Homomąż opublikowanych w zbiorze Cała siła, jaką czerpię na życie. Współzałożyciel samopomocowej grupy wsparcia GAMMA w Lambda Warszawa, dedykowanej osobom LGBTI+ będącym w związkach czy małżeństwach z osobami heteronormatywnymi. Dyplomata, obecnie pracuje w Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych w Brukseli, gdzie zajmuje się relacjami UE-Azja.

(ur. 1971) – teatrolog, redaktor, dziennikarz i pisarz, redaktor naczelny Wydawnictwa Agora.

Studiował w Warszawie na Akademii Teatralnej, Uniwersytecie Warszawskim, w Szkole Wajdy oraz w Szkole Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, gdzie obronił doktorat pisany pod opieką prof. Marii Janion.

Były szef „Dużego Formatu”, reporterskiego magazynu „Gazety Wyborczej” oraz były redaktor naczelny „Książek. Magazynu do czytania”. W 2010 roku wraz z Mariuszem Szczygłem i Wojciechem Tochmanem założył Instytut Reportażu.

Autor książek Bóg Aktor, Jul, Dziady oraz Akan.

fot. Max Pflegel

– autorka i dziennikarka specjalizująca się w tematyce miesiączki, obrazu ciała, seksualności i tabu związanego z cielesnością. Edukatorka seksualna. Współtwórczyni projektu moonka, autorka książek z serii „Twoje ciałopozytywne dojrzewanie”. W mediach społecznościowych prowadzi projekt Pani Miesiączka, dedykowany edukacji menstruacyjnej.

(ur. 1984 w Warszawie) – urodził się i mieszka w Warszawie, gdzie pracuje jako nauczyciel improwizacji kontaktowej. Publikował wiersze w internecie i na papierze. Laureat nagrody publiczności w XXVII Konkursie Bierezina, wygrał też wierszami wodoodporny głośnik uznanej marki. W 2022 roku nakładem wydawnictwa Papier w dole ukazała się jego debiutancka książka pt. aikido. Wokalista punkowego zespołu ułła.

– tłumaczy, organizuje, pisze. Asystentka Olgi Tokarczuk i koordynatorka Fundacji Olgi Tokarczuk. Tłumaczenia, własne teksty i wywiady publikowała w „Twórczości”, „Odrze”, „Nowej Polszy” i na portalu „Rozstaje.Art”. Była tłumaczką szamana syberyjskiego, współpracowała z dokumentalnym Teatrem Na Faktach.

fot. Rafał Komorowski

(ur. 2001 r.) – żyje i studiuje w Warszawie.  W 2022 nakładem Biura Literackiego ukazał się jego poetycki debiut: streszczenie pieśni i już nic z tego nie pamięta. W 2023 wraz z szemranymi kolegami założył pismo „Iglica”, tam znajdziecie jego głowę. Wygrał konkurs wydawnictwa Convivo o „10 poematów elementarnych dla dzieci” Krzysztofa Jaworskiego.

– Dyrektorka Fundacji im. Heinricha Bölla w Warszawie. Niemiecka dziennikarka i publicystka. 

Przedstawicielstwem zielonej Fundacji im. Heinricha Bölla w Polsce kieruje od października 2019 r. Studiowała filologię niemiecką, słowiańską i hiszpańską na Karls-Eberhardt-Universität w Tybindze. Zanim oddała się zawodowo dziennikarstwu, była pracowniczką naukową na wydziale ekonomii i prawa gospodarczego na Hochschule für Wirtschaft und Umwelt w Geislingen/Steige. Po szkole dziennikarskiej w Monachium pracowała jako redaktorka i komentatorka polityczna w Südwest Presse (dział gospodarki i ekonomii) w Ulm, w Märkische Oderzeitung we Frankfurcie nad Odrą i w Neue Berliner Redaktionsgesellschaft (dział polityczny) w Berlinie. Zaangażowanie na rzecz różnorodności - także w mediach -  zaprowadziło ją do organizacji pozarządowej Neue deutsche Medienmacher, która działa na rzecz różnorodności w mediach oraz dba o to, aby teksty i artykuły powstawały z wrażliwością na różnorodność kulturową. Tam była członkinią zarządu oraz kierowała projektami medialnymi. Joanna Maria Stolarek publikuje nadal w różnych mediach, uwzględniając polsko-niemiecki punkt widzenia, komentuje aktualne polityczne wydarzenia obu krajów, starając się wyjaśniać Niemcom Polskę, a Polakom Niemcy. Wolontaryjnie wspiera rozwój kobiet w mediach i polityce jako mentorka.

(ur. 1987 r.) – poetka, prozaiczka, psychiatrka i psychoterapeutka. Autorka zbioru opowiadań Czarna ręka, zsiadłe mleko (Filtry, 2022), książki poetyckiej Druga osoba (Biuro Literackie, 2020), scenariusza komiksu o depresji Czarne Fale i monodramu Córcia wystawianego w Teatrze WARSawy. Laureatka laureatka XIII Połowu Poetyckiego, konkursu na Wiersz Doraźny i Pracowni Pierwszej Książki Biura Literackiego w 2019 roku, nominowana do nagrody głównej w XXV OKP im. Jacka Bierezina. Publikowała wiersze, opowiadania oraz komiksy, m.in. w „Wizjach”, „Małym Formacie”, „Kontencie”, „Fabulariach”, „Wakacie”, „Kulturze Liberalnej”, „Przekroju”, Arkuszu 8 „Odry”. Angielskie tłumaczenie wierszy i opowiadań (aut. Mark Tardi) ukazało się w „La Piccioletta Barca – Paraphrasis”, „Jet Fuel Review” i „Another Chicago Magazine”, ukraińskie (aut. Mykola Humeniuk) w „Beztygodniku <<Cerpeń>>”. W 2021 roku nakładem wydawnictwa Toad Press/Veliz Press ukazała się w USA książka Faith in Strangers będąca zbiorem angielskich tłumaczeń jej wierszy. Urodziła się w 1987 roku w Kołobrzegu, mieszka w Warszawie.

(ur. 1983, Kijów) czeska poetka i pisarka pochodzenia ukraińskiego. Zadebiutowała w 2015 r. zbiorem Osip míří na jih (nominacja do nagrody Magnesia Litera, tom ukazał się w polskim przekładzie Zofii Bałdygi i Agaty Firlej nakładem wydawnictwa WBPiCAK w 2022 roku), a w 2019 r. ukazał się jej zbiór Sv. Outdoor. Za swoje wiersze była kilkukrotnie nominowana do nagród literackich. Pracuje jako redaktorka w wydawnictwie, okazjonalnie tłumaczy z języka polskiego, ukraińskiego i rosyjskiego, pisze też opowiadania i eseje. Mieszka w Pradze, wychowała się na Broumovsku. W Polsce jej wiersze były publikowane m.in. w antologii Sąsiadki. 10 poetek czeskich (Warstwy, 2020) oraz w pismach Wizje, Odra oraz Afront.

– adwokatka oraz działaczka społeczna. Jest zaangażowana w organizacje pozarządowe działające na rzecz rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, ochrony praworządności oraz systemowych zmian w polskim systemie sprawiedliwości. Współtworzone przez nią organizacje pozarządowe - Komitet Obrony Sprawiedliwości i #Wolne Sądy zajmują się monitorowaniem i archiwizowaniem przypadków wywierania politycznego nacisku na sędziów i adwokatów, radców i zapewnianie tym osobom pomocy prawnej. 

Uczestniczy regularnie w procesach legislacyjnych w parlamencie jako ekspertka, m.in. w pracach zespołów parlamentarnych ds. Ładu Konstytucyjnego czy Reformy Wymiaru Sprawiedliwości. Regularnie uczestniczy także w spotkaniach organizowanych przez Komisję Europejską podczas których przedstawia obywatelskie i eksperckie spojrzenie na zmiany dokonywane w Polsce w wymiarze sprawiedliwości, w szczególności z punktu widzenia standardów UE. Od 2017 roku jest współorganizatorką dziesiątek demonstracji i akcji protestacyjnych w sprawie obrony praworządności i represjonowanych sędziów.

Przed sądami i trybunałami reprezentuje mniejszości narodowe i seksualne, ofiary przemocy, a także ofiary nadużyć Policji. Występuje przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w kluczowych postępowaniach dotyczących niezależności sądów i niezawisłości sędziów. Wielokrotnie reprezentowała w postępowaniach sądowych sędziów Sądu Najwyższego, w tym Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego.

Jest pomysłodawczynią i realizatorką obywatelskiej akcji „Tydzień Konstytucyjny” - projektu edukacyjnego przeprowadzany regularnie w szkołach w całej Polsce mającego na celu podnoszenie wśród dzieci i młodzieży znajomości Konstytucji i praw człowieka.

W uznaniu jej działalności prawniczej i publicznej, w 2021 r. została wybrana stypendystką Maurice R. Greenberg World Fellow na Uniwersytecie Yale.

(ur. 1979 roku w Zwickau)

– po ukończeniu szkoły średniej studiowała nauki polityczne, historię nowoczesną i współczesną oraz socjologię na Uniwersytecie Friedricha Schillera w Jenie, na Uniwersytecie w Tartu (Estonia) oraz na Westphalian Wilhelm University w Münster. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu magistra została rzecznikiem zarządu BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN w Hesji. W 2010 roku wróciła do Saksonii i pracowała jako urzędnik ds. polityki w grupie parlamentarnej BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN. W 2015 roku została posłanką do saksońskiego parlamentu krajowego i piastowała funkcję rzecznika ds. demokracji, prawa i polityki równości oraz polityki transportowej. Była także członkiem Saksońskiej Rady Kobiet.

Fot.: Marlen Mieth

(ur. 1956 r.) – wykłada w Uniwersytecie Warszawskim w Ośrodku Studiów Amerykańskich. Studiował filologię polską w Uniwersytecie Jagiellońskim, filozofię i teologię w Neapolu i w Rzymie na Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1997 roku habilitował się na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2002 r. wydał antologię tekstów, Co nas łączy? Dialog z niewierzącymi, w 2006 Religia – schronienie czy więzienie?, w 2008 Obrzeża katolicyzmu, w 2009 r. Catholicism as a Cultural Phenomenon in the Time of Globalization: A Polish Perspective, w 2010 r. Uskrzydlony umysł. Antropologia słowa Waltera Onga, w 2011 Umysł wyzwolony. W poszukiwaniu dojrzałego katolicyzmu, razem z Zygmuntem Baumanem w 2013 O Bogu i człowieku. Rozmowy, i On the World and Ourselves w 2015, Polak katolik? w 2015, razem z Arturem Nowakiem  w 2020 Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła, razem z Zygmuntem Baumanem (pośmiertnie) w 2020 O świecie i sobie samych, razem z Arno Tausch, Global Catholicism, Tolerance and the Open Society. An Empirical Study of the Value Systems of Roman Catholics, 2020,Polak katolik po przejściach (II rozszerzone wydanie Polaka katolika?) razem z Arturem Nowakiem w 2021 Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele, w 2022 Babilon. Kryminalna historia kościoła. Bada miejsce religii we współczesnej kulturze, interesuje się dialogiem międzyreligijnym, konsekwencjami Holokaustu i możliwościami przezwyciężenia konfliktów religijnych, cywilizacyjnych i kulturowych.

– badaczka, edukatorka, autorka, działaczka. Od dwudziestu lat zajmuje się działalnością na rzecz społeczności romskiej i praw mniejszości. Konsultantka w zakresie Diversity&Inclusion. Doktor antropologii kulturowej. Pracowała jako adiunkt w Instytucie Studiów Międzykulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego. Laureatka Nagrody Fundacji Batorego im. Olgi Kersten-Matwin, za stałą pomoc integracyjną, edukacyjną, psychologiczną, prawną i aktywizacyjną dla osób uchodźczych pochodzenia romskiego. 

Stypendystka Columbia University, Leadership Academy for Poland. Stypendystka programu stypendialnego Fulbright, Tom Lantos Institute, Komisji Europejskiej oraz Departamentu Stanu USA. Członkini Democracy and Belonging Forum przy Othering &Belonging Institute, UC Berkeley oraz polskiej delegacji w International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA). 

Autorka i redaktorka książek i artykułów naukowych.  Publikowała m.in. na łamach „Gazety Wyborczej” i tygodnika „Newsweek”. Współzałożycielka i prezeska Fundacji w Stronę Dialogu oraz Centrum Społeczności Romskiej w Warszawie.

fot. Marysia Bił

(ur. 1983 r.) – urodzony w Bytomiu. Poeta i grafik, autor nagrodzonego Wrocławską Nagrodą Poetycką Silesius 2020 tomu Chyba na pewno (Biuro Literackie, 2019), Lorem Ipsum (Biuro Literackie, 2022), wyboru wierszy Mirona Białoszewskiego Z dnia robię noc (Biuro Literackie, 2022), przekładów wierszy Kateriny Michalicyny (Głosy, Fundacja Pogranicze, 2022) oraz Oleny Pryłuckiej (Fundacja Pogranicze, 2023). Publikował w czasopismach i zbiorach literackich i naukowych.

fot. M. Rigamonti

(ur. 1988 r.) – autorka wierszy i opowiadań. Na początku 2023 roku ukazał się jej debiut poetycki ruń. Publikowała w antologiach i czasopismach („Pismo”, „Fabularie”, „Kontent”, „Wizje”). Laureatka projektu „Pracownia Pierwszej Książki” Biura Literackiego oraz konkursu na opowiadanie Festiwalu Góry Literatury 2021. Z wykształcenia iberystka.

fot. Maksymilian Rigamonti

(ur. 1978 r.) – poeta, absolwent kulturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2002), autor jedenastu książek poetyckich: Blisko coraz dalej (2000), Niebo nad Sosnowcem (2001), Wiersze podejrzane (2003), Sacro casco (2006), Przez judasza (2008), Drugi koniec wszystkiego (2010), W każdym momencie, na przyjście i odejście (2015), Jutro nic dla nas nie ma  (2017), Ucho środkowe (2020), Plejady (2021) oraz Senny ofsajd (2022). W 2022 roku nakładem Biblioteki Śląskiej w Katowicach ukazała się monografia Poetyka ucha. O wierszach Wojciecha Brzoski. W prasie literackiej zadebiutował w 1998 roku. Od tamtej pory regularnie publikował zarówno w polskich, jak i zagranicznych periodykach literackich i kulturalnych, m.in. w: „Twórczości”, „Odrze”, „Tygodniku Powszechnym”, „Znaku”, „Przekroju”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Studium”, „Lampie”, „Manuskripte” (Austria), „Ostragehege” (Niemcy), „Cordite Poetry Review” (Australia), „Sodobnost” (Słowenia) oraz w licznych antologiach. Jego wiersze były tłumaczone na angielski, niemiecki, czeski, słowacki, słoweński, serbski, hiszpański i ukraiński. W latach 2003–2005 współredagował Magazyn Literacki „Kursywa”. Był pierwszym laureatem poetyckiej Nagrody Otoczaka, przyznanej za najlepszy tom wierszy wydany w Polsce w 2006 roku.

Jest wokalistą w zespole Brzoska i Gawroński, z którym wydał płyty: Nunatak (2012) oraz Słońce, lupa i mrówki (2015) i Zapominanie (2019). Aktualnie współtworzy też trio Brzoska/Marciniak/Markiewicz, które przekształciło się w Brzoska Kolektyw (płyta Brodzenie  ukazała się w styczniu 2018, a Wpław w 2019). W 2020 roku powołał zespół Piksele, z którym nagrał płytę Martwe. Zawodowo przez 20 lat związany był z więziennictwem. Major Służby Więziennej w stanie spoczynku. Organizator wielu spotkań literackich oraz koncertów. Pomysłodawca adresowanego do osadzonych Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jeana Geneta.Mieszka w Katowicach.

fot. Martin Kusyn

– reporterka, publikowała m.in. w „Dużym Formacie” „Gazety Wyborczej”, „Wysokich Obcasach Extra”, „Newsweeku”, „Kontynentach”, „National Geographic Traveler”. Teksty opublikowane były również w antologiach Swoją drogą, Pytania, których się nie zadaje, Odwaga jest kobietą. Autorka książek Samotność Portugalczyka, Szkielet białego słonia, Skóra. Witamy uchodźców, Zapach trawy. Opowieści o dzieciach hipisów, Minuty. Reportaże o starości, Cztery strony drzewa. Nominowana do nagród: im. Teresy Torańskiej, im. Beaty Pawlak, dwukrotnie do nagrody Radia Wrocław Emocje Kultura.

– kulturoznawca, scenarzysta i rysownik, twórca żartów rysunkowych. Autor lub współautor kilkunastu albumów komiksowych, m.in.: „Sylwetek i cieni”, „Maczużkina”, „88/89”, „Reformatora Marcina Lutra”, „Warszawy” i dyptyku „KOT”. Członek artystycznej grupy Maszin, współodpowiedzialny za fanpage „Naprawdę nieśmieszne rysunki”. Główny specjalista do spraw wystaw i komiksu w Muzeum Karykatury, opiekun Lengrenówki.

– pisarz, dziennikarz, szaman, prezes Fundacji Szamanizmu. Inicjator uznania Odry za osobę prawną i powołania Plemienia Odry. Autor takich książek jak Wizje Roślin, czyli pięćdziesiąt roślin leczniczych i jeden grzyb, Przebłysk. Dookoła świata – dookoła siebie, reportażu Świadek i powieści Duchy Jeremiego. Prowadzi kursy podstaw praktyki szamanizmu, Szkołę Szamanizmu, warsztaty odzyskiwania utraconej części siebie, ceremonie ITO – Intuicyjnego Tańca Opowieści oraz ceremonie szamańskie. Autor podcastu „Spokojna Miłość”.

fot. Anita Suchocka

(ur. 1987 w Warszawie) – autorka książek poetyckich Passe-partout (Warszawa 2006), Współgłoski ( Nowa Ruda 2010), Kto kupi tak małe kraje (Warszawa 2017) oraz Klimat kontynentalny (Poznań 2021). Absolwentka Instytutu Slawistyki Zachodniej i Południowej UW. Tłumaczka najnowszej poezji czeskiej i słowackiej. Autorka antologii poezji kobiet Sąsiadki. 10 poetek czeskich (2020) oraz Sąsiadki. 10 poetek słowackich (2022). Za działalność translatorską uhonorowana  Nagrodą Literatury na Świecie w kategorii „Młoda twarz” (2021). Mieszka w Pradze.

fot. Jan M. Heller

Dorota Jarodzka-Śródka – główna architekt w SRDK Studio Projekt. Architektura jest dla niej sztuką przetwarzania oraz wzbogacania krajobrazów kulturowych i naturalnych, która stanowi swoiste kontinuum i zapewnia poczucie harmonii. Zajmuje się projektami, w których rewitalizacja namacalnej tkanki miasta wpływa na powstawanie relacji i kształtowanie tożsamości. Do realizacji włącza artefakty i elementy sztuki.  Autorka wielu zrealizowanych koncepcji m.in. loftów w dawnej destylarni braci Wolffów, osiedla Olimpia Port powstałego na zdewastowanym terenie poprzemysłowym czy zrewitalizowanych Browarów Wrocławskich.

fot. Tomasz Gotfryd

(ur. 1953) – psycholog, dziennikarz „Gazety Wyborczej” od jej powstania do 2022 roku, oraz innych mediów. Obecnie stały współpracownik „Kultury Liberalnej”. Założyciel (1997) i pierwszy redaktor naczelny żydowskiego miesięcznika „Midrasz”. Współzałożyciel Żydowskiego Uniwersytetu Latającego (1979), NSZZ PNTiO (wrzesień 1980) i Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów (1989). W stanie wojennym, pod pseudonimem Dawid Warszawski, redaktor i dziennikarz podziemnego dwutygodnika KOS, i innych tytułów 2. obiegu.

Wykładał m.in. na Uniwersytecie Hebrajskim, UC Berkeley, Grinnell College. Członek rad m.in. żydowskiego ośrodka akademickiego Paideia (Sztokholm) i międzynarodowego think-tanku Einstein Forum (Poczdam). Założyciel warszawskiego biura Europejskiej Rady Spraw Międzynarodowych, a obecnie jej associate fellow. W latach 2005–2007 reprezentant polskiej społeczności żydowskiej w Radzie Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych.

Współzałożyciel, a obecnie współpracownik Media Development Investment Fund, międzynarodowego funduszu wspierającego prasę niezależną. Z jego ramienia współpracował z niezależnymi mediami m.in. w Rosji, Ukrainie, na Bałkanach, w Afryce i Ameryce Łacińskiej. Członek komitetu przygotowawczego Europejskiej Nagrody Dziennikarskiej. Laureat nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Prasy Żydowskiej Simon Rockower Award (2018).

Autor ponad dwóch tysięcy artykułów w prasie polskiej i ponad dwustu w międzynarodowej, oraz kilkunastu książek. Książka Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło (Agora 2022) otrzymała nagrody im. Beaty Pawlak oraz Klio. Jego najnowsze książki to Spodnie i tałes (Austeria 2022) oraz Pokój z widokiem na wojnę. Historia Izraela (Agora 2023). Twórca pierwszego polskiego podcastu o Izraelu: „Ziemia zbyt obiecana”.

– pracownik Wrocławskiego Domu Literatury, wykładowca w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego, koordynator Międzynarodowego Festiwalu Poezji Silesius, technik telekomunikacji kolejowej. Prowadzi spotkania, tworzy podcasty. Mieszka we Wrocławiu i Krotoszynie.

Fot.: Max Pflegel

– adwokatka wykonująca zawód od 2011 roku, mediatorka, działaczka społeczna, Prezeska Stowarzyszenia Adwokackiego Defensor Iuris, Wiceprezeska Fundacji Kongres Obywatelskich Ruchów Demokratycznych, współorganizatorka Tour de Konstytucja, Przewodnicząca Komisji Wizerunku Naczelnej Rady Adwokackiej, Wiceprzewodnicząca Komisji ds. Równego Traktowania Naczelnej Rady Adwokackiej, członkini Okręgowej Rady Adwokackiej w Koszalinie, Przewodnicząca Komisji ds. Współpracy z Sądami i Prokuraturami. Zajmuje się marketingiem i reklamą, grafiką komputerową, śpiewa w zespole Punch of Law, gra na wiolonczeli, prowadzi bloga wegetariańskiego WegePerspektywy.

(ur. 1985 r.) – poeta, dramatopisarz, performer, dramaturg. Publikował w „Dialogu”, „Wakacie”, „Wizjach”, „Odrze”, „Stronie Czynnej”, „Dwutygodniku”, „Helikopterze”. Członek Grupy Performatywnej Chłopaki i Stowarzyszenie Pedagogów Teatru. Współtwórca Stołu Powszechnego w Warszawie. Prowadzi zajęcia „Pisanie co wtorek”. Laureat konkursu „Połów” oraz „Pierwsza książka wierszem” Biura Literackiego. Autor książki poetyckiej Komunizm, gówno i może cię kocham.

fot. Oskar Żyndul

(ur. 1986 roku w Częstochowie) – wychowana pomiędzy lasem a rzeką. Od czasu studiów mieszka w Krakowie. Prawniczka. pracuje nad rozprawą doktorską poświęconą autonomii pacjenta. Poetka. autorka dwóch tomów poetyckich: (wejście w las), Kontent 2019 i (miejsca ich jesiony), Biuro Literackie 2022. Fotografka. jej myśli i dłonie zajmuje najmocniej fotografia otworkowa. Uczestniczka Programu Mentorskiego Sputnik Photos 2022/2023. Ratowniczka kwalifikowanej pierwszej pomocy. Dotyka ją świat światło ziemia.

fot. Tomasz Jakub Motyka

– urodzona w Gliwicach, obecnie mieszka we Wrocławiu. Zawodowo związana z branżą PR.

Kazimierz Śródka – architekt, którego częściowo zrealizowana praca dyplomowa dotyczyła Nowej Rudy. Po latach zrewitalizował w Nowej Rudzie ruinę z czasów napoleońskich znaną teraz jako Szklany Dom. Orędownik innowacyjności i pasjonat nowych technologii. Wierzy w projektowanie totalne, a jego projekty domykają tworzone przestrzenie w skali makro i mikro. Rewitalizuje przestrzeń i nadaje jej nowe funkcje. Szczególnie cieszy go rewitalizacja w oparciu o jego projekt Browarów Wrocławskich i osiedle społeczne Olimpia Port na zniszczonych postindustrialnych terenach. Wraz z zespołem studia opracował projekt rewitalizacji Rynku w Nowej Rudzie. Od zawsze związany z SRDK Studio Projekt.

(ur. 1990 w Legnicy) – studiował nauczanie języka francuskiego, etnologię i antropologię kulturową, filozofię. Robił w życiu wiele rzeczy – pracował w muzeum, w sklepie, marketingu, zajmował się edukacją ekologiczną. Czterokrotnie nominowany do nagrody głównej w konkursie im. Jacka Bierezina, w 2013 roku laureat nagrody publiczności w tymże. Wydał książki z wierszami Najmniejsze przeboje z Tristan da Cunha (Łódź, 2016) oraz Pieśni (nagroda główna w konkursie Nowy Dokument Tekstowy, Łódź/Kraków, 2020), publikował m.in. w „Arteriach”, „Cegle”, „artPapierze”, „Stonerze Polskim”. Za „Najmniejsze przeboje” otrzymał III Nagrodę na XIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Artura Fryza 2017 na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2016 oraz był nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius 2017 w kategorii debiut roku. Za projekt powieści Ćwirowidło dostał nagrodę główną w konkursie Proza Nieobca. Pisał o muzyce na screenagers.pl, pisze na swoim fanpage’u Nieskończona Studnia Potencjału, gdzie również czasami tworzy miksy. W Radiu Kapitał prowadzi audycję „Świergoty”. Jako volkhvy nagrał epki a mournful rhapsody in memory of cat (wydanie własne, 2012) oraz Death is death (wydanie własne, 2012), jako Efrēm wydał płytę Foli (Audile Snow, 2015). Ptasiarz, mikol, zbieracz kamieni. Lubi nudne sporty i muzykę ambient.

– autor wierszy, esejów i dramatów. Ukończył Międzywydziałowe Indywidualne Studia Humanistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Opublikował dwie książki: Nice, cosie i duchy (Pewne Wydawnictwo, 2021) i Ekspansja ech (Instytut Mikołowski, 2021). Za tę drugą książkę został wyróżniony w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Artura Fryza oraz nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius”. Nominowany do Nagrody WARTO 2022 w kategorii literatura. Finalista Połowu organizowanego przez Biuro Literackie (2019). Publikował w prasie literackich, m.in. w „Akcencie”, „Twórczości”, „Odrze”, „Stonerze Polskim” i „Tlenie literackim”. Obecnie pracuje nad debiutem prozatorskim. 

(ur. 1977 r.) – poeta, felietonista, recenzent. Wydał sześć zbiorów wierszy. Ostatnio Martwe i Ozdobne, Instytut Mikołowski, Mikołów 2022. Prowadzi bloga o książkach Księgozbiry. Pisuje recenzje książkowe do „Gazety Wyborczej”. Teksty recenzenckie publikował również w „Newsweeku”.

(ur. 1966) – pisarz i fotograf, z wykształcenia psycholog. Autor albumów „Dużo kobiet” (2009) i „Auschwitz – co ja tu robię?” (2010). Jego zdjęcia były prezentowane niemal na całym świecie. Wydał zbiory rozmów „Ocaleni z XX wieku” (2012). „Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne” (2014) i „Księga wyjścia” (2018) oraz dwa tomy opowiadań: „Rejwach” (2017), który był nominowany do Nagrody Literackiej Nike i Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus a jego amerykańskie wydanie w przekładzie Seana Gaspera Bye znalazło się w finale National Jewish Book Awards 2022 oraz jest nominowane do The Sami Rohr Prize for Jewish Literature oraz „Poufne” (2020). W 2021 roku zadebiutował jako reżyser filmem dokumentalnym „Dowód tożsamości” wyprodukowanym przez Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Od lat zajmuje się problematyką i historią polskich Żydów w XX wieku zadając sobie i swoim rozmówcom pytania o to, jak to jest być Żydem w Polsce i co to tak naprawdę znaczy. Od kilku lat prowadzi warsztaty pisania historii osobistych.

fot. Jacek Poremba

– filozofka, pisarka, publicystka; związana z redakcją magazynu „Pismo”. Wielokrotnie nominowana do nagrody Grand Press, a także do „Odkryć Empiku”. Autorka książki dla dzieci Mała Księżniczka z jej własnymi ilustracjami, zbioru esejów Pasterze smoków. Rodzice kontra świat i przygodowej książki fantasy dla starszych dzieci Silla. Mama trójki dzieci (Maksa, Matyldy i Klary) i współlokatorka trzech kotów (Lampozdzisława, Piórkomariana i Gumogrzegorza). Lubi wilki, pingwiny, leopardy, pogodę, Narnię, Virginię Woolf, morze i jajka. W wolnym czasie rysuje.

fot. Kinga Kenig

(ur. 1979 r. w Warszawie) – doktor nauk humanistycznych. Z wykształcenia kulturoznawczyni, absolwentka Gender Studies na UW. Pisarka, publicystka, działaczka społeczna i promotorka czytelnictwa. Członkini Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Unia Literacka. Kuratorka festiwali i inicjatyw literackich (Międzynarodowy Festiwal Literacki Apostrof, Kawiarnia Literacka OFF Festival, dyskusje i spotkania autorskie). Była wykładowczynią w Instytucie Kultury Polskiej UW oraz w szkole pisania Maszyna do Pisania. Felietonistka „Polityki”, „Pani”, „Wysokich Obcasów”, „Gazety Stołecznej” i wielu portali internetowych. Współprowadziła programy literackie „Cappuccino z książką” i „Zapomniani – odzyskani” w TVP Kultura oraz „Barłóg literacki”. Jej teksty ukazały się w książkach zbiorowych oraz w wielu katalogach do wystaw sztuki współczesnej i programach teatralnych (między innymi Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Galeria Bunkier Sztuki, Muzeum Nobla w Sztokholmie). Publikuje gościnnie na łamach prasy polskiej i zagranicznej. Jej teksty naukowe znalazły się w ponad 20 opracowaniach i książkach zbiorowych. Stypendystka Homines Urbani 2008, Instytutu Books from Lithuania 2009, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2010, Miasta Stołecznego Warszawy 2010, Instytutu Goethego 2010. Laureatka nagród literackich i społecznych. Zasiada między innymi w Kapitule Nagrody im. Olgi Rok, Kapitule Obywatelskiej Naukowych Nagród „Polityki” oraz w Radzie Funduszu Feministycznego. Wokalistka punkowego zespołu Zimny Maj. Prowadzi podcast Radio Sylwia i Elgiebete TV.

– literaturoznawczyni, publicystka, kuratorka, poetka. Publikowała między innymi na łamach „Gazety Wyborczej”, „Nowego Obywatela” i „Vogue”. Współpracuje z „Krytyką Polityczną”. Jako kuratorka Galerii Dobro w Olsztynie zorganizowała ponad 20 wystaw. W 2021 roku nakładem wydawnictwa papierwdole ukazała się jej debiutancka książka poetycka pod tytułem 112 za którą została nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia i wyróżniona w konkursie na najlepszy debiut roku 2022 – Złoty Środek Poezji. Wiersze publikowała między innymi w magazynie „Łałok”, „Stronie Czynnej” i „Dwutygodniku”. Konwerska: W czerwcu 2023 nakładem Wydawnictwa J ukazała się jej druga książka poetycka pod tytułem Ostatni i pierwszy kajman.

– dziennikarz, wydawca i kurator. Redaktor naczelny polskiej edycji „Le Monde diplomatique” oraz serii książkowych: Biblioteki „Le Monde diplomatique” i Biblioteki alternatyw ekonomicznych. W wydawnictwie RM jest redaktorem merytorycznym serii Ludowa historia Polski. Publikował m.in. w  „Wiadomościach Kulturalnych”, „Trybunie”, „Przekroju”, „Piśmie”, „Dwutygodniku” „Guardianie”, „Aspen Review” i „Freitagu”. Jest m.in. autorem książek Opium globalizacji (2004), Witajcie w cięższych czasach (2020) i Gra w rasy (2021), redaktorem i współautorem książek Koniec Europy jaką znamy (2013), Dyktatura długu (2016), Realny kapitalizm. Wokół teorii kapitału monopolistycznego (2018), Pandemia kapitalizmu (2021), Ekonomie przyszłości (2021). Kurator cykli „Ekonomie przyszłości” w Biennale Warszawa, „Ludowa Historia Polski” w Strefie Wolnocłowej, „Historie ludzi bez historii” w Teatrze Ósmego Dnia oraz „Więcej światła!” w ramach tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu Konfrontacje Teatralne w Lublinie.

fot. Jakub Szafrański

– pisarz, dramaturg, krytyk filmowy i redaktor „Stonera Polskiego”. Debiutował powieścią Trash Story (Ha!art, 2022), w czerwcu ukazały się jego Dwie powieści ruchu (Filtry).

– dziennikarka, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim. Autorka biografii Słonimski. Heretyk na ambonie, nominowanej w najważniejszych konkursach na Historyczną Książkę Roku (im. K. Moczarskiego i O. Haleckiego), cenionej biografii Kazimiery Iłłakowiczówny Iłła (Marginesy 2017), nominowanej do Nagrody im. Józefa Łukaszewicza, oraz bestsellerowej książki Służące do wszystkiego (Marginesy 2018), która znalazła się na liście dziesięciu najważniejszych tytułów 2018 roku dwumiesięcznika „Książki. Magazyn do Czytania” i dostała nominację do Nagrody Historycznej „Polityki” oraz Nagrody „Newsweeka” im. T. Torańskiej. Jej najnowsza książka - Chłopki. Opowieść o naszych babkach (Marginesy 2023) - wywołała duży rezonans wśród czytelników prowokując do osobistych refleksji na temat historii naszych rodzin.

(ur. 1988 w Radomiu) – z zawodu kierowniczka, z wykształcenia humanistka, z pochodzenia proletariuszka. W dzieciństwie lubiła grać w piłkę (jako napastniczka), oglądać Króla Lwa i chodzić do kościoła. W dorosłym życiu lubi spać, oglądać stare filmy i słuchać soulu z lat 60. Laureatka III edycji Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO. Felietonistka magazynu „Replika”. Autorka powieści Nie wszyscy pójdziemy do raju wydanej przez Drzazgi w 2022 roku.

Paweł Chyc jest antropologiem kognitywnym. W latach 2014-2019 prowadził długotrwałe badania etnograficzne w boliwijskiej Amazonii wśród ludu Moré (rodzina językowa Chapacura). Na podstawie tych badań przygotowuje swój doktorat w Instytucie Antropologii i Etnologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracuje na Uniwersytecie w Białymstoku jako członek Zakładu Socjologii Poznawczej. Oprócz standardowych badań etnologicznych w Amazonii (etnohistoria, etnografia) jego głównym zainteresowaniem badawczym jest kwestia społecznych i poznawczych wymiarów animizmu. Jest zwolennikiem interdyscyplinarności w badaniach naukowych oraz popularyzatorem nauki. Prowadzi stronę na Facebooku: Antropolog w Boliwii.

(ur. 1971 w Warszawie)

– dziennikarka, felietonistka i pisarka, absolwentka Historii Sztuki na UW; zajmuje się filmem, szeroko pojętą popkulturą; karierę zaczynała w Radiu Kolor prowadzonym przez Wojciecha Manna. Od 8 stycznia 2018 prowadzi razem z Michałem Figurskim poranny program Antyradia – „Najgorsze państwo świata”, a od stycznia 2019 jest też gospodynią autorskiej filmowej audycji pt. „Kino na podsłuchu”. W Canal Plus prowadzi od 2019 roku program „Aktualności Filmowe”. Autorka kilku książek, min. Ćwiartka raz, Wrzenie, Reset. W 2022 roku wydała „Wszyscy wiedzieli”, pierwszą w Polsce książkę poświęconą przemocy w szkołach aktorskich.

– Dyrektor Działu Promocji Wydawnictwa Literackiego.

fot. Robert Słuszniak

(ur. 1980 r.) – psycholog społeczny, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie kieruje Centrum Badań nad Uprzedzeniami. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na problematyce mowy nienawiści, uprzedzeń i stereotypów. W 2021 został laureatem nagrody im. Nevitta Sanforda Międzynarodowego Towarzystwa Psychologii Politycznej (ISPP). Pracował w nowojorskiej New School for Social Research (jako stypendysta Fulbrighta), na Uniwersytecie w Jenie (jako stypendysta DAAD) oraz na Uniwersytecie Lipsku. Przez wiele lat był afiliowanym profesorem na University of Delaware. Jego publikacje naukowe ukazywały się m.in. na łamach Nature: Human Behaviour, Memory Studies, Aggressive Behavior i Political Psychology. Pisywał też teksty popularnonaukowe i publicystyczne dla „Washington Post” (Monkey Cage) oraz „Haaretz”.

– profesor nauk humanistycznych na Wydziale Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i od 2002 roku visiting professor na Stanford University (trymestr wiosenny). Członek korespondent PAN. Zajmuje się współczesną teorią i metodologią wiedzy historycznej, nowymi tendencjami w badaniach humanistycznych, a także ontologią martwego ciała i ludzkich szczątków oraz relacjami między ludobójstwami i ekobójstwami. Autorka projektów historii ratowniczej, humanistyki afirmatywnej i nekrodziedzictwa. Opublikowała m.in. Nekros. Wprowadzenie do ontologii martwego ciała(PWN, 2017), a ostatnio Humanistykę prewencyjną (red. z Moniką Stobiecką i Piotrem Słodkowskim, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, 2022) oraz Ekshumacje polityczne (red. z Alexandrą Staniewską, słowo/obraz terytoria, 2023).

fot. Stanislava Kostic

(ur. 1986 w Poznaniu) Badaczka w Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Socjolożka, w swoich projektach badawczych wykorzystuje metodologię critical action research, koncentrując się na ukazaniu sposobów łączenia teorii z praktyką oraz wytwarzaniu modeli produkcji wiedzy opartych o kwestionowanie dotychczasowych podziałów i ról. W ostatnich latach realizowała interdyscyplinarne działania dotyczące m.in. zjawiska push-backów, przymusowej migracji, gentryfikacji, neorasizmu i form przemocy wobec osób z doświadczeniem uchodźstwa i migracji. W latach 2017–2018 realizowała we współpracy z Instytutem Socjologii UAM, oraz Pracownią Sztuki w Przestrzeni Społecznej UAP Interdyscyplinarny projekt badawczo-edukacyjny dotyczący roli artystów/stek w procesach gentryfikacji i wytwarzania transdyscyplinarnych narzędzi badawczych w polu sztuki i socjologii.
Prowadzi serię autorskich podcastów poświęconych tematyce społeczno-politycznej, w ramach współpracy z Czasem Kultury.

(ur. 1991 r.) – reporter. Laureat Festiwalu Wrażliwego w kategorii Twórca Szczególnie Wrażliwy i Nagrody Dziennikarskiej im. Zygmunta Moszkowicza. Autor książki Podwórko bez trzepaka. Współautor książki Porwany. 82 dni w rękach piratów. Pisze dla „Newsweeka Psychologii”, „Wysokich Obcasów”, „Dużego Formatu”

fot. Izabela Daniell-Pilip

Adam Paweł Ryguła (Rygulla) alias Adam P. Salina, urodzony w Pszczynie, lat 61, żonaty. Od 1988 na emigracji, obecnie na stałe zamieszkały w Niemczech i „duchowo” w Polsce. Zainteresowania: literatura, historia, socjologia, kultura, filozofia… Co lubi? Snuć opowieści wnuczętom i nie tylko...

– adwokat, prowadzi praktykę prawniczą w Warszawie. Od początku kryzysu konstytucyjnego zaangażowany w obronę praworządności. Ekspert zespołów parlamentarnych m.in. ds. Ładu Konstytucyjnego, autor opinii dla BAS na temat ustaw dot. sądownictwa. Ekspert komisji LIBE w Parlamencie Europejskim. Współzałożyciel inicjatywy #WolneSądy oraz Komitetu Obrony Sprawiedliwości (KOS). Obrońca i pełnomocnik niezależnych sędziów i prokuratorów, przed TSUE i ETPCz oraz polskimi sądami. Komentator tematyki ustrojowej w mediach. Wraz z #WolnymiSądami nagrodzony m.in. nagrodąNewsweeka im. Teresy Torańskiej, nagrodą TOK FM im. Anny Laszuk, Europejską Nagrodą Obywatelską przyznaną przez Parlament Europejski oraz Rule of Law Award 2022 przyznaną przez Union Internationale des Avocats. Uhonorowany odznaką „Adwokatura Zasłużonym”. Stypendysta National Endowment for Democracy w Waszyngtonie 2022/23. Współautor książki Konstytucja. Praworządność. Władza sądownicza. Aktualne problemy trzeciej władzy w Polsce, opisującej proces podporządkowania sądownictwa władzy wykonawczej.

fot. Mateusz Skwarczek

– prawniczka, od ponad 20 lat związana jest z Helsińską Fundacją Praw Człowieka – największą organizacją pozarządową w Polsce. Jest współtwórczynią Inicjatywy Obywatelskiej #WolneSądy i Komitetu Obrony Sprawiedliwości KOS, w którym od 2018 r. pełni funkcję koordynatorki i w jego ramach reprezentuje. Od 2015 r. pełni funkcję Prezeski Zarządu Stowarzyszenia im. Prof. Zbigniewa Hołdy. Od 2017 współorganizowała dziesiątki demonstracji i akcji protestacyjnych w sprawie obrony praworządności i represjonowanych sędziów.

Jest członkinią Rady Społecznej przy Rzeczniku Praw Obywatelskich oraz współprzewodniczącą Komisji Ekspertów Krajowego Mechanizmu Prewencji Tortur. Od 2003 r. koordynuje program „Niewinność” zajmujący się pomyłkami sądowymi i osobami niesłusznie skazanymi. Jest jedyną polską członkinią European Innocence Network, organizacji zrzeszającej europejskie programy do spraw niewinności. 

Uczestniczy regularnie w procesach legislacyjnych w parlamencie jako ekspertka, m.in. w pracach zespołów parlamentarnych ds. Ładu Konstytucyjnego i Reformy Wymiaru Sprawiedliwości oraz jako ekspertka Sejmowej Komisji Sprawiedliwości w zakresie weryfikacji i oceny działań Służby Więziennej.

Od wielu lat, zarówno w Polsce jak i za granicą, pracuje jako trenerka i ekspertka z zakresu praw człowieka. Ekspertka w procesach toczących się przed sądami w Wielkiej Brytanii i Irlandii w zakresie przestrzegania praw człowieka i możliwości zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej w polskich jednostkach penitencjarnych w sprawach ekstradycyjnych obywateli polskich. Autorka licznych raportów dotyczących stanu przestrzegania praw człowieka w Polsce. Jest współautorką monografii naukowej Dożywotnie pozbawienie wolności. Zabójca, jego zbrodnia i kara.

(ur. 1974) – pisarz i poeta, krytyk literacki. Laureat wielu wyróżnień i nagród literackich (Literacka Nagroda Młodych im. Marla Jodłowskiego, Ogólnopolska Literacka Nagroda Młodych warszawskiego oddziału ZLP, Nagroda Marszałka Województwa Opolskiego dla animatorów kultury, stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Publikował w „Studium”, „Odrze”, „Ósmym Arkuszu”.

Jego najnowsza książka poetycka to Siedem książek porzuconych (2022, papierwdole).

– adwokatka. Specjalizuje się w prawie farmaceutycznym i medycznym, doradza przedsiębiorcom i organizacjom branżowym w zakresie prawa ochrony zdrowia, w tym zwłaszcza prawa farmaceutycznego, ustawy refundacyjnej i ustawy o działalności leczniczej. Od wielu lat jest rekomendowana przez polskie (Rzeczpospolita i Dziennik Gazeta Prawna) oraz międzynarodowe (Chambers Europe, Who’s Who, PLC Which Lawyer) rankingi jako najlepszy specjalista prawa farmaceutycznego w Polsce.

Jest współzałożycielką Fundacji Lege Pharmaciae – organizacji pozarządowej, której zadaniem jest analiza i poddawanie debacie publicznej regulacji prawnych w sektorze ochrony zdrowia oraz projektowanie nowych regulacji, które mają zagwarantować sprawne funkcjonowanie systemu opieki zdrowotnej w Polsce oraz zapewnienie pacjentom równego dostępu do świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych. W Obywatelskim Forum Legislacji przy Fundacji Batorego Paulina Kieszkowska-Knapik działa na rzecz wprowadzenia w Polsce standardów europejskich w dziedzinie stanowienia prawa. Doradza pro bono organizacjom pacjentów, m.in. Fundacji Alivia, Federacji Pacjentów Polskich i Krajowemu Forum Chorób Rzadkich.

Jest członkinią Forum Dialogu, współinicjatorką i organizatorką akcji #SolidarityinTruth oraz współtwórczynią Inicjatywy #WolneSądy i członkinią Stowarzyszenia prof. Zbigniewa Hołdy. W 2017 r. została laureatką konkursu Kobieta Adwokatury, jest laureatką nagrody Prawnik Roku 2016 w kategorii spraw precedensowych rankingu Rzeczpospolitej, przyznanej jej za prowadzenie spraw pro bono dla pacjentów w sporach z Ministerstwem Zdrowia o odmowę refundacji.

– adwokat, występuje jako pełnomocnik procesowy w kluczowych dla kwestii praworządności w Polsce sprawach, zarówno przed polskimi sądami powszechnymi, sądami administracyjnymi, Sądem Najwyższym, Naczelnym Sądem Administracyjnym, Trybunałem Sprawiedliwości UE oraz Europejskim Trybunałem Praw Człowieka. Reprezentuje znanych z odważnej, nieugiętej postawy w zakresie obrony podstawowych wartości polskich sędziów – m.in. Waldemara Żurka, Beatę Morawiec, Pawła Juszczyszyna, Igora Tuleyę, Małgorzatę Gersdorf.

Jest także ekspertem i konsultantem w procesach legislacyjnych, dotyczących tworzenia ustaw ustrojowych, m.in. dla Biura Analiz Sejmowych, czy dla Marszałka Senatu RP, jak również ekspertem w zespołach sejmowych. Występował w charakterze eksperta Komisji LIBE w Parlamencie Europejskim w procesie przygotowywania raportu na temat stanu polskiej praworządności. Kilkukrotnie brał udział w wysłuchaniach publicznych w Parlamencie Europejskim, zabierając tam głos jako ekspert. W 2020 roku był zaproszony do Parlamentu Niderlandów, gdzie występował na wysłuchaniu publicznym w sprawie naruszania niezależności polskiego sądownictwa jako ekspert. Często występuje w mediach polskich i zagranicznych w charakterze komentatora spraw dotyczących praworządności, jak również w tym zakresie tematycznym w różnych gremiach eksperckich (organizacje społeczne, think tanki, debaty, kongresy).

Obecnie prowadzi wraz z adw. Sylwią Gregorczyk-Abram w TSUE sprawy dotyczące sędziego Waldemara Żurka, oraz sędziego Pawła Juszczyszyna. Wraz z adw. Sylwią Gregorczyk-Abram i Marią Ejchart-Dubois prowadzi przed ETPCz sprawę ze skargi sędziego Igora Tulei, złożonej w grudniu 2020 roku.

– od urodzenia mieszkaniec Sokołowska, a obecnie – pasjonat tej miejscowości. Emerytowany księgowy.

– Dyrektor Artystyczna Pracowni Born To Create, polska fryzjerka, kreatorka fryzur, stylistka, twórca wizerunku, miłośniczka sztuki i designu.

Jaga Hupało jest artystką włosów, stylistką i projektantką. Swoją pracą nadaje nowy kształt rzeczywistości, w widoczny sposób pozwalając ujawnić się osobowości tych, którzy do niej przychodzą. W nich poszukuje inspiracji, wydobywając ich charakter, podkreślając naturalne piękno, przywracając spokój i optymizm.

Stworzyła studio, które stało się miejscem artystycznych i kulturalnych spotkań, ale przede wszystkim pracownią, w której kieruje zespołem swoich stylistów. Tutaj powołała Akademię, gdzie przekazuje swoją wiedzę i doświadczenie specjalistom ze świata sztuki, fryzjerstwa i mody.

Współpracuje również z fotografami i operatorami produkując sesje zdjęciowe i filmy, jak również z innymi artystami dziedzin teatru, mody, filmu. Na zaproszenie instytucji kultury, tworzy projekty fryzur m.in. dla Opery Narodowej, CSW Zamek Ujazdowski, Teatru Narodowego, Opery Łódzkiej, Teatru Polskiego, ZACHĘTA Narodowa Galeria Sztuki, Teatru Muzycznego Roma, Laboratorium Dramatu, Muzeum Pałac w Wilanowie.

Wyróżniona m.in medalem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, nagrody honorowej za całokształt działalności biznesowej od Lady Business Club, Elle Polska, projektantka roku, osobowość roku. Swoje autorskie pokazy miała w Nowym Jorku i Paryżu, Londynie.
Opublikowała książkę Pokochaj swoje włosy. Jak mieć piękne i zadbane włosy.

fot. Iza Grzybowska

– jest związana z branżą  reklamową i artystyczną ponad 40 lat – współzałożycielka i współprowadząca firmę Idea – Szyldy, oferującą kompleksową obsługę reklamową – analizę, strategię, kreację i wdrożenie projektu oraz obsługę w zakresie organizacji eventów firmowych i kampanii reklamowych. 

Odpowiedzialna za zarządzanie zespołem, komunikację z klientami (Grupa L`Oreal m.in: Ralph Lauren, Helena Rubinstein, Lancome, Biotherm, Vichy, La Roche-Posay oraz Hilton, Makro Cash and Carry, Leroy Merlin, Nescafe, Coca-Cola, Pepsi-Cola), nadzór montażu, terminów wykonawczych, umów  z kontrahentami i podwykonawcami a także praca w zespole kreatywnym nad koncepcją i identyfikacją wizualną oraz brandingiem.

Od 2020 roku zajmuje się stałą współpracą z osobowościami ze świata sztuki (m.in. Jaga Hupało, Monique Chmielewska-Lehamn, Jerzy Antkowiak) w zakresie współorganizacji wystaw i wydarzeń artystycznych, w charakterze kuratora (Noc Muzeów, Material Thinking – międzynarodowy projekt artystyczny, Festiwal Góry Literatury Olgi Tokarczuk, Jare Gody, Noc Hupały, Modowe Impresje Sentymentalne Jerzego Antkowiaka, Persistance – Targi Bursztynu). Wspólnie z Sylwią Krzemianowską grafikiem i kuratorem sztuki – współtworzą tandem artystyczny realizując autorski program promocji artystów, art brandingu, doradztwa w zakresie inwestowania w sztukę oraz tworzenia kolekcji.

– grafik, kreator sztuki. Od prawie 30 lat zajmuje się szeroko pojętą grafiką użytkową oraz organizacją i aranżacją wystaw w różnych miejscach i przestrzeniach. Projektuje logotypy, plakaty, katalogi wystaw, okładki i ilustracje do książek i płyt. Współpracuje m.in. z Jolantą Pszczółkowską-Pawlik i Włodkiem Pawlikiem, tworzy okładki płyt, plakaty oraz identyfikację wizualną projektów muzycznych i festiwali. Wspólnie z Krzysztofem Kościeszą-Jaworskim przygotowała projekt dwóch autorskich plakatów  dla zespołu U2 od Amnesty International (wręczenie podczas koncertu w Warszawie 1997 r.).

Współpracuje z instytucjami kultury, artystami i stowarzyszeniami. Szefowa Galerii Kasyno w CKiIO w Podkowie Leśnej, kurator wystaw w Domu No 7 | Przestrzeni Kameralnej. Autorka koncepcji i kurator ponad 300 wystaw sztuki w Polsce i zagranicą. Od 2014 r. pracuje z Markiem Kellerem, założycielem Fundacji Juan Soriano Y Marek Keller A. C. nad jego biografią. Przez wiele lat prowadziła wywiady z osobowościami ze świata sztuki i kultury (min. Koji Kamoji, Michał Malinowski, Piotr Dąbrowski, Anna Kalinowska, Marek Keller) – publikacje i przedruk – Biblioteka Narodowa, Instytut Książki, STGU, Podkowiański Magazyn Kulturalny, Rynek i Sztuka.

Od 2020 roku razem z Barbarą Siatkowską współpracuje w zakresie wystaw z Jerzym Antkowiakiem, z Monique Chmielewską-Lehamn przy międzynarodowych projektach artystycznych – wystawy Material Thinking  oraz Więzi (Muzeum Geologiczne, Prom Kultury) i Jagą Hupało w zakresie kuratorowania wystaw – Noc Hupały w Bardo, Jare Gody, projekty Persistence Jaga Hupało & Artyści oraz Green Art Jaga Hupało & Artist prezentacja podczas Nocy Muzeów 2022 i 2023 oraz w ramach Festiwalu Góry Literatury Fundacji Olgi Tokarczuk 2022, 2023. Od lat przekazuje prace na aukcje charytatywne, bądź wspiera charytatywnie projektami graficznymi organizacje i stowarzyszenia.

(ur. 1951 r.) – współtwórca grupy artystycznej Łódź Kaliska, w której pracuje nieprzerwanie do dzisiaj. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wykładowca fotografii w Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej w Warszawie na kierunku Grafika.

Autor portretów wybitnych osób świata kultury i nauki, m. innymi: Zbigniewa Brzezińskiego, Ryszarda Kapuścińskiego, Zbigniewa Religi, Jacka Kuronia, ks. Adama Bonieckiego i wielu innych wybitnych postaci. Portretował również uznanych artystów, wśród których znaleźli się m.in. Grzegorz Ciechowski, Edyta Geppert, Kora, Czesław Niemen, Marek Grechuta, Stanisław Soyka, Adam Nowak oraz John Cleese, Danny de Vito, Gerard Depardieu, Marcin Dorociński i Wojtek Smarzowski. Fotografie Świetlika są także na około 50-ciu okładkach płyt, m.in.: Obywatel G.C. – „Obywatel świata”, Republika – „1991”, Maanam – „Derwisz i Anioł”, Edyta Geppert – „Historie prawdziwe” czy Justyna Steczkowska – „Dziewczyna Szamana” oraz na wielu plakatach. Autor wystaw indywidualnych, m.in.: „Portrety świetliste” [1993], „Ciszej nieco” [1995], „Jak dzieci” [1997], „Bajki” [2000], „Lekcja tańca” [2012], „Błękitny Świetlik” [2013] i „Ciechowski – Świetlik” w 2017 roku.

Z grupą Łódź Kaliska uczestniczył w około 350 wystawach na całym świecie, m.in. w Paryżu, Pekinie, Tokio, Budapeszcie, Pradze, Marsylii, Rzymie, Wiedniu i Montelimar we Francji. Ich prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu, Wrocławiu i Kielcach, Muzeum Sztuki w Łodzi, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Zachęty w Szczecinie, Olsztynie i Łodzi oraz kolekcjach prywatnych.

(ur. 1969 r.) – malarka, twórczyni DRAWAL – obrazów rysunkowych. Uzyskała dyplom na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych z Malarstwa uzyskała 1996 roku. Zrealizowała 49 wystaw indywidualnych, brała udział w blisko 120 wystawach zbiorowych włączając projekty artystyczne plenery, w kraju i za granicą.

Kuratorka, inicjatorka międzynarodowych wystawy i spotkania ponad 60. prezentacji. W latach 2017–2021 dyrektor artystyczny „My Space” w Austrii. Autorka 4 publikacji monograficznych. Prowadzi interdyscyplinarne, międzynarodowe warsztaty sztuki. Inicjatorka kolektywu Koło Sztuki. Studio. Profesor, wychowawca kilku pokoleń studentów. Związana z Akademią Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu.

(ur. 1930–2021) – artysta-rzeźbiarz. Jej sztukę można było podziwiać w Norwegii, Holandii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Wielkiej Brytanii oraz licznych pokazach we wszystkich znaczących galeriach w Polsce. Od końca lat 60. związana z Drugą Grupą Krakowską. Najważniejsze prace to Stół, Ściana, Bezwzględne Wyeliminowanie Rzeźby jako Pojęcia Kształtu. Malarstwo, rysunek i fotografia dopełniają jej twórczości z pogranicza minimalizmu. Obecnie w przygotowaniu jest wystawa: Wanda Chełkowska: Art is not Rest (kuratorka: Matylda Taszycka, Muzeum Susch, Szwajcaria).

– artystka tworząca kimona roślinne, zafascynowana kulturą Dalekiego Wschodu. Kimona powstały z inspiracji podróżą do Japonii, fascynacji tamtejszą estetyką i kulturą. Stanowią spójną całość z graficznymi fryzurami inspirowanymi właśnie japońskim stylem. Proste formy przełamane jedynie zaokrągleniem rękawów nawiązują do bezpośredniości i surowości natury, a z drugiej strony do  jej łagodnego oblicza, niczym surowe góry i spokojne meandry nizinnych rzek. Kimona powstają z materiałów naturalnych – ramii (pokrzywy chińskiej), lnu, a w wersji zimowej także z wełny, bez sztucznych dodatków,  by poczuć moc natury otulającej ciało. Oddychające, hipoalergiczne (ramia, len), zbliżają do naturalnej harmonii.

(ur. 1975 r.) – w 1999 roku ukończyła studia w Katedrze Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, otrzymując Medal imienia Tymona Niesiołowskiego za najlepszy dyplom artystyczny. Od 1999 roku pracuje w ww. Katedrze na macierzystym Wydziale, obecnie na stanowisku profesora. Zorganizowała trzydzieści pięć wystaw indywidualnych oraz uczestniczyła w około sześćdziesięciu zbiorowych w kraju i za granicą. W 2004 roku jako pierwsza Polka prezentowała swoje dzieła w Parlamencie Europejskim w Brukseli, po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Za działalność artystyczną otrzymała kilkanaście nagród i wyróżnień. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i kolekcjach muzealnych w Polsce, Niemczech, Belgii, Serbii oraz w Stanach Zjednoczonych. Tworzy obrazy, obiekty, rzeźby, płaskorzeźby oraz rysunki w technice własnej.

fot. Jan Konecki

– absolwent wydziału Aktorstwo Dramatyczne  w Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu. Związany z Teatrem Dramatycznym w Warszawie. Współpracuje z Teatrem im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Teatrem Polskim w Podziemiu, Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu oraz Wrocławskim Teatrem Tańca. Już wkrótce zobaczymy Antoniego w nowym serialu dla CANAL+. Antoni performuje postać Drag Queen o pseudonimie GYPSY WATER, asystuje niepełnosprawnym intelektualnie bliźniaczkom Helenie i Milenie, włącza swój aktywizm we wszelkie działania performerskie by walczyć o głos wykluczonych istot, uprawia błękitną humanistykę, poszerza granice społecznej wyobraźni oraz towarzyszy w psim życiu Marianki.

– studentka wzornictwa. Łączy rozwój osobisty i pasje do tworzenia w różnych aspektach. Jej fascynacja prehistorycznymi istotami przełożyła się na stworzenie serii wzorów dinozaurów, które zostały umieszczone na kimonach roślinnych uszytych przez artystkę, Annę Hupało Sikorską. Antonia Wolff tworzy swoje własne, innowacyjne spojrzenie na sztukę i modę. Ręcznie  przyozdabia finezyjnymi wzorami obuwie. Nie ogranicza się do jednej dziedziny, formułuje również przestrzenne instalacje artystyczne.

(ur. 1989 r.) – w 2018 obroniła z wyróżnieniem dyplom w pracowni prof. A.J. Pastwy na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Laureatka nagrody Inicjatywy ENTRY oraz Nagrody Towarzystwa Przyjaciół ASP. Realizowała swoje projekty w Polsce, na Węgrzech, w Niemczech,w Armenii oraz na Słowacji.

Tworzy instalacje, happeningi, tradycyjne rzeźby, rysunki i landart. Pracuje głównie w lekkich materiałach, takich jak: pianka, papier, gąbka, patyki zebrane z dna lasu.

Będąc muzykiem, szuka sposobów na połączenie muzyki i rzeźby w jednym procesie twórczym.

– jest założycielem i szefem Teatru Politechniki Warszawskiej, współtwórcą Teatru BOTO w Sopocie oraz Teatru Trans-Atlantyk w Warszawie. Jest aktorem, reżyserem, animatorem kultury, absolwentem Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Współpracuje z Teatrem Dramatycznym, Capitol, Teatrem GO i Teatrem Druga Strefa w Warszawie. Od ponad 15 lat jest pedagogiem teatru w X Liceum Ogólnokształcącym im. Królowej Jadwigi w Warszawie. Od 2017 roku pracuje w projekcie Unii Europejskiej – Creative Europe „Young Theatre“ realizowanym w Słowenii, Serbii, Rumunii i Polsce. Z Jagą Hupało współpracuje od 2008 roku przy Nocach Muzeów i wszystkich realizacjach teatralnych Teatru PW, do których Jaga razem z Teamem Born to Create projektuje fryzury. Razem z teatrem Trans Atlantyk zrealizowali słynny Album Karla Hoeckera oraz Californię w reżyserii Paula Bargetto a także Zielonego Mężczyznę Jakuba Roszkowskiego w reżyserii Adama Nalepy dla sopockiej Fundacji Teatru BOTO. Na Festiwalu Góry Literatury po raz drugi.

fot. Honorata Karapudy

– ukończyła Szkołę Sztuk Wizualnych i Akademię Długosza w Częstochowie. Po ukończeniu Chelsea College of Art and Design z powodzeniem zajęła się projektowaniem wnętrz. Jej mottem w projektowaniu było „tworzenie funkcjonalnego piękna”. Swoje prace malarskie wystawiała na ponad 60  wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i poza jej granicami. Współpracuje z Galeriami w Nowym Jorku, Madrycie, Londynie. Jej prace znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą np. w Wielkiej Brytanii, RPA, Francji, Norwegii, USA, Włoszech. Obecnie projektuje wnętrza, przedmioty, maluje obrazy, podejmuje działania performatywne. Jej prace to różnorodność form, technik, żywotność kolorów, złocenia, duże formaty, symbolika, zastosowanie reliefów oraz form przestrzennych ostatnio również nowych mediów.

W ostatnich trzech latach działa również jako promotorka twórczości innych artystów oraz kuratorka wystaw i projektów artystycznych. Jest inicjatorką  Projektu Artystycznego 7 Zmysłów wystawy zbiorowej łączącej wszystkie rodzaje sztuki. Projekt w różnych odsłonach po za przestrzeniami galerii można było zobaczyć również na Festiwalu Góry Literatury Olgi Tokarczuk oraz Kobiety Wschodu. Stworzyła Fundację Helisa która stała się międzynarodową platformą dla wspólnych artystycznych działań oraz promocji innych twórców. Z ramienia Fundacji Helisa współorganizowała również Projekt Zainspirowani Szukalskim pokazywany na Festiwalu Dwa Brzegi. W 2023 roku rusza kolejny Projekt autorski SPACE ART łączący sztukę i naukę.

W latach 2020–2023 zrealizowała wykonawczo ponad 30 wystaw, z czego 11 wielkopowierzchniowych (od 1000 m2 do 2 000 m2) oraz 5 międzynarodowych. W ciągu pracy kuratorskiej koordynowała projekty wystawiennicze od momentu pomysłu, koncepcji, projektu przez realizację i montaż, aż po efekt końcowy, tj. demontaż wystawy i ewaluację procesu. Koordynowała również programy towarzyszące wystawom.

(ur. 1967 r.) – jego  pierwsze wspomnienie z dzieciństwa to czerwone światło wypełniające łazienkę przerobioną przez ojca na ciemnię fotograficzną. Po ukończeniu liceum w 1988 r. emigruje do Francji. Utrzymuje się z pozowania do zdjęć i statystowania w filmach. Stojąc przed obiektywem, zdobywa doświadczenie, które po kilku latach wykorzystuje, robiąc portrety modelom i modelkom z najlepszych paryskich agencji. Jego zdjęcia zostają zauważone przez magazyny mody i w połowie lat 90. zostaje stałym współpracownikiem polskiej edycji magazynu „Elle”. W ciągu kilku lat staje się czołowym polskim fotografem modowym i reklamowym. Z czasem staje się specjalistą od portretowania gwiazd show-biznesu i kultury. Otwiera swoje studio fotograficzne Snapstudio. Współpracuje z agencjami fotograficznymi we Francji i w Niemczech. 

Interesuje się też formą wideo i na zlecenie wytwórni fonograficznych zaczyna realizować teledyski a także filmy reklamowe. W latach 2018–2020 współpracuje ze stacją telewizyjną Polsat biorąc udział w programie „Małe Wielkie Marzenia”. Wykłada fotografię w Europejskiej Akademii Fotografii w Warszawie.

Równolegle poszukuje swojej drogi artystycznej. W 2003 r. na zamówienie Uniwersytetu Warszawskiego robi wystawę  zatytułowaną „Anioły i demony”. W 2005 r. robi dużą autorską wystawę, na której zestawia zarówno zdjęcia powstałe przy okazji sesji modowych jak i zdjęcia o tematyce erotycznej. Wystawa ma charakter wielkiej instalacji w opuszczonej fabryce PZO w Warszawie. W 2007 r odbywa się jego kolejna wystawa w Galerii Fibak w Warszawie. Jego prace są wystawiane na festiwalach fotografii w Krakowie i Rybniku. W 2015 r. na zlecenie Festiwalu Języka Polskiego w Szczebrzeszynie robi wystawę portretów polskich pisarzy.

W 2020 r. na zlecenie Fundacji Kulczyk realizuje w Afryce zdjęcia do wystawy Menstrual Poverty. Jego obszarem zainteresowania jest również muzyka. Od 2016 r. razem z wokalistką Edytą Ciupak współtworzy projekt muzyczny Scary’n’Eddie.

(ur. 1993 r.) – absolwent Wydziału Tkaniny i Ubioru, obecnie Wydział Sztuk Projektowych Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom uzyskał w Pracowni Projektowania Ubioru Dzianego, Pracowni Tkaniny Żakardowej, Dokumentu Fotograficznego. W latach 2018–2020 ukończył drugie studia magisterskie o specjalności Architektura Tekstyliów na Wydziale Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów Politechniki Łódzkiej. Przebywał na stypendium w Chorwacji – Wydział Technologii Tekstyliów w Zagrzebiu (2014–2015), podczas którego odbył staż i pracował nad projektem badawczym poświęconym luminescencji włókien i materiałów (2016). Odbył także staż naukowy w Serbii na Uniwersytecie Sztuki w Belgradzie – Wydział Sztuk Stosowanych (2018). Jest doktorantem w Interdyscyplinarnej Szkole Doktorskiej Politechniki Łódzkiej. Oprócz pracy dydaktycznej na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi oraz w Zespole Szkół Przemysłu Mody w Łodzi współpracuje z przemysłem tekstylno-odzieżowym, wdrażając wzory do produkcji. Swoje prace prezentował na wielu wystawach w kraju i za granicą min. Włochy, Francja, Litwa, Ukraina, Chorwacja, Serbia, Niemcy, Armenia, Słowacja, Węgry, Czechy, Chiny i Australia. W kręgu zainteresowań znajdują się współczesne media cyfrowe oraz innowacje technologiczne w obszarze tekstyliów i odzieży.

– z wykształcenia filolog angielski. Zajmuje się malarstwem akrylowym i olejnym, tworzy kolczyki z materiałów recyklingowych. Pracuje intuicją, największą radość sprawia jej widok kolczyków własnego autorstwa w uszach innych.

– popularna polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Na stałe związana była z Teatrem Nowym i Teatrem Studio w Warszawie. Zagrała prawie 30 ról w Teatrze Telewizji. Szerokiej publiczności w Polsce jest znana dzięki serialom telewizyjnym: Na dobre i na złe, Ja wam pokażę oraz 2XL. Laureatka między innymi Nagrody im. Leona Schillera, Nagrody im. Andrzeja Waligórskiego, oraz Nagrody im. Stefana Treugutta. Od początku kariery zajmuje się twórczością dziecięcą, użyczając głosu wielu postaciom animowanym oraz  nagrywając piosenki i bajki dla dzieci na płytach audio. Jest ambasadorką Fundacji „Cała Polska Czyta Dzieciom” i Fundacji Świętego Mikołaja. Wspiera wiele akcji na rzecz propagowania literatury dla dzieci i młodzieży. Od 2009 r. prowadzi własne wydawnictwo Jung-off-ska, które zajmuje się wydawaniem klasyki literatury dziecięcej w formie audiobooków, m. in. Astrid Lindgren, Ericha Kastnera i Michaela Ende.

fot. I. Grzybowska

– Marka Gosia Baczyńska powstała ponad 25 lat temu. Od tego czasu projektantka z wielkim sukcesem prezentuje swoje kolekcje w Polsce, jak również za granicą. Gosia Baczyńska była pierwszą polską projektantką zaproszoną przez Francuską Federację Mody do prezentacji swoich kolekcji podczas pokazów prêt-à-porter w trakcie oficjalnego kalendarza Paris Fashion Week. Gosia spełnia marzenia kobiet i urzeczywistnia je w swoich projektach. Spektakularne kreacje Gosi Baczyńskiej zachwycają na wybiegu, ale są również do noszenia na co dzień. Kobiety w kreacjach Gosi Baczyńskiej są zmysłowe, olśniewające i niezwykle kobiece.

(ur. 2005 r.) – kompozytorka, pianistka, dyrygent. Absolwentka  Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia w klasie fortepianu jazzowego i klasycznego w Bielsku Białej. Jest autorką ponad 100 kompozycji, z których część została zarejestrowana na sześciu płytach m.in. w studio nagraniowym Polskiego Radia w Katowicach. Hania tworzy muzykę w różnych stylach, w tym z gatunku muzyki jazzowej, ilustracyjnej, kameralnej, czy też elektronicznej. Muzyka Hani pobudza wyobraźnię, charakteryzuje się melodyjnością i niesie ze sobą emocjonalny przekaz. Hania jest laureatką nagród kompozytorskich, w tym np. Nagroda „Młody Kompozytor 2021 i 2022” ufundowana przez Związek Kompozytorów Polskich w Warszawie podczas XVI i XVII Międzynarodowego Forum Pianistycznego „Bieszczady bez granic”. W ramach wspomnianego forum pianistycznego Hania została także laureatką nagród pianistycznych, jak np. wyróżnienie za najlepsze wykonanie koncertu z Orkiestrą Kameralną Filharmonii Narodowej (wariacje jazzowe K.Wileńskiego n/t Chopina na orkiestrę kameralną i trio jazzowe) oraz koncertu z Lwowską Orkiestrą Kameralną „Akademia” (koncert fortepianowy n.1 C-dur op. 15 L.v.Bethoveena). Jako dyrygentka,  Hania miała okazje dyrygować na koncertach m.in. Orkiestrą Kameralną Filharmonii Narodowej, Elbląską Orkiestrą Kameralną, Lwowską Orkiestrą Kameralną „Akademia” oraz Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Morawskiej w Czechach. Na koncertach występuje w różnych składach instrumentalnych w zależności od prezentowanych kompozycji.

– perkusistka, edukatorka i warszawianka. Współpracuje w Teatrem Wielkim Operą Narodową, Teatrem Polskim, uwielbia wszelkie teatralne sytuacje, którym może nadać perkusyjne tło, a za największy przywilej na świecie uważa możliwość dodania kilku dźwięków, dzięki którym może zaistnieć operowe dzieło. Znana z szalonych pomysłów warsztatowych i niekonwencjonalnych metod pedagogicznych, założycielka klasy perkusji w Miejskiej Szkole Artystycznej im. Konstantego Ryszarda Domagały, stypendystka projektu Mobilni w kulturze promującego muzykę klasyczną ‚Kto tak tworzy? Kompozytorzy!’ Od lat prowadzi instagramowe miejsce książkowych spotkań, uważa, że jeśli czegoś nie zapisze, to rzecz nie będzie istniała. Stworzyła scenariusze do animacji o Ignacym Janie Paderewskim i Fryderyku Chopinie, które przeczytali Danuta Stenka i Jerzy Stuhr.

fot. Agnieszka Kiepuszewska

(ur. 1987 r.) – uzyskał dyplom z wyróżnieniem w 2016 roku w pracowni prof. A.J. Pastwa na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Stypendysta Instytutu Adama Mickiewicza i m.st.Warszawy w 2018 r. Trzykrotny uczestnik Festiwalu Landart: w Starym Bublu oraz pod Babią Górą. Realizował swoje projekty w Polsce, Brazylii, Niemczech, Belgii, Armenii i na Słowacji

Zajmuje się wieloma dziedzinami sztuki, eksperymentuje. Ważnym obszarem jego ekspresji jest Landart, sztuka stworzona z naturalnych materiałów i umieszczana pod gołym niebem, w harmonii z otaczającym krajobrazem. Od lat rozwija swoje projekty plecionych nadrzewnych gniazd dla ludzi. Muzyk, gra na afrobrazylijskim instrumencie berimbau.

– artysta o międzynarodowy uznaniu. Z procesem twórczym obcuje już od dzieciństwa, ucząc się klasycznych technik malarstwa od swojego dziadka. Jego wczesne fascynacje pracami Leonarda da Vinci przerodziły się w pasję na całe życie. Zgłębiając tajniki powstawania jego dzieł, Gilewicz stał się epigonem renesansowych technik, adaptując je do swoich prac. Gilewicz na stałe żyje w Nowym Jorku, tworzy na całym świecie. Nieustannie eksperymentuje, łamiąc trendy panujące we współczesnej sztuce. Na przestrzeni pięciu dekad, Janusz ciągle poszerza granice klasycznej edukacji.

(ur. 1967 r.) absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Warszawie. Zajmuje się wieloma rodzajami sztuk wizualnych. Zaprojektował i wykonał kilkadziesiąt przeróżnych scenografii – od teatru lalkowego po Teatr Wielki w Warszawie, przez monumentalne sceny koncertowe i telewizyjne i wielkie wydarzenia plenerowe. W jego scenografiach występowały m.in. takie zespoły jak Morecheeba, Tricky, Jimi Tenor, Metthew Herbert, Ayo oraz kilkaset zespołów polskiej sceny muzycznej. Posiada w tym zakresie duże doświadczenie techniczne i projektowe.

Na swoim koncie ma kilkaset zrealizowanych projektów graficznych: okładek płyt i książek, plakatów, logotypów, a także całych systemów identyfikacji wizualnej. Zrealizował kilkadziesiąt happeningów, performance, wystaw w galeriach i przestrzeni publicznej w Polsce, Francji, Belgii, Niemczech, Ukrainie, Czechosłowacji, Izraelu i Japonii. Projektował wnętrza min. warszawskiego klubu Stodoła, krakowskiego klubu Baraka, lubelskiego klubu Graffiti. Współpracował z wieloma instytucjami kultury, w samym tylko Lublinie z: Teatrem NN, Centrum Kultury, Urzędem Miasta, Urzędem Marszałkowskim, Teatrem Provisorium, Sceną Invitro, Teatrem im. H.Ch. Andersena, Warsztatami Kultury, Galerią Kont, Lubelskim Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, Galerią Białą. Prawie od samego początku powstania WOŚP współpracuje z Jurkiem Owsiakiem projektując telewizyjne scenografie do finałów orkiestry. Od 1990 roku tworzy plastyczny wizerunek zespołu Voo Voo. Prowadził warsztaty plastyczne dla osób niepełnosprawnych i dla dzieci. Od 2000 roku zajmuje się landartem tworząc monumentalne obrazy wyorane na ziemi, a od 2010 roku jest dyrektorem artystycznym i współtwórcą Międzynarodowego Landart Festiwalu.

W latach 2009–2010 prowadził zajęcia ze słuchaczami studiów podyplomowych na kierunku Wzornictwo przemysłowe na Politechnice Lubelskiej. Od 2010 roku był wykładowcą projektowania graficznego na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie, obecnie prowadzi pracownię scenografii tamże. W 2018 otrzymał tytuł doktora sztuki. Od 2004 do dzisiaj nieprzerwanie pisuje felietony do Miejskiego Informatora Kulturalnego ZOOM. Za swoją działalność otrzymał wiele nagród i nominacji do nich. Właściciel wydawnictwa TARARARA.

– fotograf, grafik, projektant, twórca projektu zero waste Karina Custom. Od 2022 mocno skupiona na propagowaniu idei recyclingu i zamkniętego obiegu. W swojej twórczości wykorzystuje tkaniny i ubrania z drugiej ręki, nanosząc na nie swoje autorskie grafiki i kolaże daje im drugie życie. Jeden z projektów artystki poszedł na czerwony dywan na Festiwalu Filmowym w Gdyni w 2022 rok, jej grafiki wzięły też udział w konkursie Vogue i były częścią zbiorowej wystawy w Londynie w 2022 roku.

Od niedawna tworzy również naszywki z resztek tkanin udowadniając, że sztukę można tworzyć ze wszystkiego. Kocha rękodzieło wszelkiego rodzaju, kreatywne idee i ludzi.

(ur. 1987) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na wydziale Grafiki oraz Accademi di Belle Arti di Brera w Mediolanie, w 2022 roku obroniła tytuł doktora sztuki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Laureatka międzynarodowych nagród, w tym Nagrody Stowarzyszenia Artystów Europejskich IAA Award. Od wielu lat bierze czynny udział w wystawach i konkursach w kraju i z granicą. Laureatka m.in. wyróżnienia International Artist Prize Competition Art Revolution Taipei 2023, Taiwan Stypendium Prezydenta Wrocławia w dziedzinie Sztuk Wizualnych 2022. Jest finalistką 18INTERBIFEP International Biennial of Portrait, Bośnia i Hercegowina 2022 oraz Koschatzky Art-Award, Wiedeń 2021. Zdobyła również wyróżnienie 5th Bangkok Triennale International Print and Drawing Exhibition 2018 Basu Foundation for the Arts Award, Arte Laguna Prize, Wenecja 2016, OSTEN AWARD, Osten Biennial of Drawing Skopje, Macedonia 2016 oraz The Chelsea International Fine Art Competition, Nowy Jork 2015 Wyróżnienie Honorowe VIII.International Biennial of Drawing, Pilzno 2014.

(ur. 1973 r.) – ogrodnik i fotograf. Publikował m.in. w czasopismach: „Didaskalia”, „Teatr”, „Dialog” „Ogrody”. Uczestniczył w wielu projektach i wystawach fotograficznych, na przykład: Photo Project – pierwszy dzień w Unii Europejskiej, Zrób zdjęcie swojego życia 8.30/15. Samodzielne wystawy: Krzesło. Projekt inspirowany Kantorowską koncepcją przedmiotu zdegradowanego, biednego, porzuconego. (Galeria Lokator, 2007) oraz Zielnik Wyspiańskiego (Muzeum Narodowe w Krakowie, 2007). Prezentował swoje prace w projektach organizowanych przez Jagę Hupało: Noc Hupały 2022, Persistance (Festiwal Góry Literatury 2022) oraz Green Art (Noc Muzeów 2023).

Mieszka z rodzina pod Wieliczką w domu z gliny otoczonym ogrodem i sadem brzoskwiniowym. Przyroda, jej piękno i ochrona są częstymi tematami jego prac. W cyklu Hortus Iudeorum dokumentuje ślady kultury żydowskiej.

Sławomir Siatkowski vel. Dede van der Roove (1953–2020) – absolwent Instytutu Edukacji Artystycznej w Lublinie. Malarz, grafik, designer, litograf, twórca batików, specjalizujący się w tradycyjnych, unikalnych technikach tworzenia. Tajniki pracy z filcem zgłębiał na stypendium z Ministerstwa Kultury i Sztuki w Stambule (2008). Twórczość Siatkowskiego obejmuje praktycznie wszystkie dostępne środki wyrazu – papier, tkaninę, glinę, kamień, drewno, ceramikę – łącząc je w spójną całość. Chętnie dzielił się swoją wiedzą na licznych warsztatach i plenerach oraz prowadząc autorski kanał w serwisie YouTube: Dede van der Roove.

Ekspert od reklamy i identyfikacji wizualnej razem z żoną Barbarą, twórca i wieloletni współwłaściciel firmy Idea – artystycznej Pracowni Reklamy.

Twórca mocno związany z nurtem ochrony natury, zaangażowany w liczne projekty o charakterze ekologicznym – brał udział w performensach m.in. przeciw wycince drzew, produkował ekologiczne mydła, projektował meble z kartonu, interesował się ziołolecznictwem. Był organizatorem szkoleń z tkania, barwienia tkanin oraz tworzenia batików z udziałem hinduskiego artysty Vasudeven Tsara, twórcy Tasara Centre for Creative Weaving – instytucji zajmującej się kreatywnym tkactwem w Beypore (Kerali) w Indiach.
Znawca i miłośnik czeskiej kultury, wychowany w rodzinie slawistów, co tematycznie pojawiało się w jego pracach.

Na przełomie maja i czerwca 2023 odbyła się przekrojowa wystawa poświęcona artyście pt. Idea i kreacja Sławomir Siatkowski 1953-2020 w podkowiańskim Centrum Kultury i Inicjatyw Obywatelskich.

– fotograf, syn malarki Ireny i rzeźbiarza Stanisława, ojciec rzeźbiarza Mateusza. Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych na całym świecie oraz 80 wydawnictw autorskich. Pracował jako fotoreporter dla tygodnika „Perspektywy”. Zrealizował dwa duże projekty fotograficzne: „Album“ i „Alicja w Krainie Czarów”, które zostały wystawione w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu na Biennale Młodych. Założył studio fotografii reklamowej w Melbourne, a od 1986 roku intensywnie podróżuje po świecie.

Dwukrotnie uznany fotografem roku w Australii. Wspólnie z Andrzejem Świetlikiem powołali do życia Galerię Bezdomną promującą fotografię niezależną. Jesienią 2008 roku wydawnictwo Znak wydało album Tomek Sikora – Światłoczuły zawierający kilkaset fotografii oraz kilkadziesiąt anegdot Tomka Sikory. Następne cykle to Minął wiek, Flow, Fotografia uliczna, Tribute to Colours,  Dysharmonia , Jesteśmy, Aix-en-Provence street photography, Harmonia, Obrazy odkryte na nowo, realizacje filmów o życiu ulicy oraz książka Kapitalnie – Tomek Sikora w rozmowach z Dorotą Wodecką.  

(ur. w 1959) – fotograf-freelancer. Dyplom artysty fotografika uzyskał w roku 1987. Zajmuje się fotografią artystyczną, dokumentalną i komercyjną. Skupia się na tworzeniu prac z sentymentalnymi narracjami, które są autentyczne i prawdziwe w przedstawianiu tematu, zachowując jednocześnie czystą i prostą estetykę. Fotograficzne prace Mariusza Przygody utrwalają zawieszone chwile, fragmenty tego, co ulotne, ukradkowe lub tajne, dalekie od spektakularności. Fotografia uliczna to świat w którym porusza się na co dzień. Jego opis fotograficzny często prowadzi nas na bardziej introspekcyjne ścieżki myśli i otaczającego nas świata. Uwielbia klimaty postindustrialne, które namiętnie dokumentuje i często są dla niego tylko tłem do artystycznych wizji. Jego fotografia to zarówno klasyczne czarno-białe, jak i surrealistyczne konceptualne prace. W nieustannym ruchu, ciągle w podróży, w poszukiwaniu światła.

W latach 1984–1988 prezes Brzeskiego Towarzystwa Fotograficznego w Brzegu. Jest twórcą autorskiej galerii fotografii „LOFT GALLERY” w Opolu. (od 2014 roku)                 Ma na koncie kilkanaście wystaw zbiorowych i indywidualnych oraz  wielu publikacji. Nagradzany na konkursach w Polsce i za granicą. W 2018 brał udział w projekcie zorganizowanym przez Chińską Republikę Ludową Fotografowie z krajów Pasa i Drogi – Stowarzyszenie All China Jurnalists, Biuro Informacji Rządu Ludowego Gminy Pekin, Benijing This Month Publications i Beijing Foreing Cultural Exchenges Centre. Projekt miał na celu promowanie wymiany kulturalnej pomiędzy Pekinem i krajami leżącymi wzdłuż Pasa i Drogi oraz zacieśnienie przyjaźni między Chinami a resztą świata. Do projektu zaproszono dziesięciu fotografów z krajów dawnego szlaku jedwabnego. Polskę reprezentował Mariusz Przygoda. Projekt zakończono wielką wystawą w Pekinie, która do dziś wędruję po Chinach.

– artystka rzeźbiarka,  pomysłodawczyni i koordynator główny Projektu „Inspired by Szukalski”, a także Wiceprezes i Dyrektor Artystyczna Fundacji HELISA. Krakowska artystka, wyrosła z puławskich korzeni, zakochana w Tatrach. Ostatnio tworzy głównie rzeźby i instalacje, wcześniej autorka wyjątkowych batików – dzieł sztuki ożywianych światłem. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Form Przemysłowych. Stypendystka w Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze oraz l’École des beaux-arts de Toulouse. Inspiruje się zwykle głęboko i wielopoziomowo odczuwaną naturą, co można dostrzec w większości rzeźb, obrazów i realizacji projektowych. Laureatka wielu konkursów wzorniczych. W projektach artystycznych łączy rzeźbę, instalacje, batik bądź obraz z muzyką, mappingiem, światłem i tańcem. Dzieła Marthy Mulawy są także szeroko doceniane i wykorzystywane w sztuce użytkowej. Swoje prace prezentowała na ponad sześćdziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Fascynacja Szukalskim jest dla Marthy ogromnym źródłem artystycznych inspiracji, którymi chętnie dzieli się z odbiorcami, angażując z wyjątkową łatwością kolejnych uczestników i współtwórców Projektu do wspólnej kreatywności.

– chłonęła sztukę od najmłodszych lat, by jako nastolatek odnaleźć siebie w fotografii. W latach 90. portrecistą Przeglądu Reader’s Digest. Fotografował przede wszystkim autorów tworzących dla tego miesięcznika – m.in. wspaniałych polskich rysowników – Juliana Bohdanowicza i Jerzego Flisaka. Wykonał fotografię na okładkę wywiadu rzeki z Joanną Chmielewską Chmielewska dla zaawansowanych – psychobiografia gadana autorstwa Tadeusza Lewandowskiego (Kobra Media, 2005). Robił zdjęcia dla Teatru podczas spektakli Jak wam się podoba, Romeo i Julia, Sen nocy letniej w reż. Johna Wisegerbera, a także wykonał sesję Bohdanowi Łazuce do płyty Nocny Bohdan z duetami, która była jego powrotem na scenę po latach (2017). 

Na co dzień jest anglistą, niesie kaganek oświaty ludziom, którzy chcą doskonalić umiejętność komunikowania się z całym światem, a fotograficzna pasja dodaje mi skrzydeł i wciąż odkrywa przede mną nowe, niezwykłe obszary, dzięki niej poznaję wiele inspirujących osób – modelek, modeli, tancerzy, aktorów, wizażystek, fotografów.

– absolwentka warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych wydziału Konserwacji Rzeźby. Zajmuje się sztuka materiału, gobelinami i przestrzenną rzeźbą, jej prace znajdują się w zbiorach muzealnych na całym świecie (Watykan, Muzeum Sztuki w Long Beach, Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, prof. Lin Lecheng 林乐成 Fiber Art Museum, Beijng oraz Muzeum Kosmicznym w Cape Canaveral,  FL), a także w wielu amerykańskich budynkach użyteczności publicznej, ratuszach, kościołach, szpitalach i synagogach.  Twórczość Monique kontynuuje wielowiekowy rozwój unikalnej, współczesnej polskiej tradycji sztuki włókienniczej, nieznanej wcześniej w Ameryce i tworzonej wyłącznie przez polskich artystów. Monique Chmielewska-Lehman, członkini Związku Polskich Artystów Plastyków, dzieli swój czas między  pracę przy dużych zamówieniach i kuratorowaniu pokazów artystycznych.  Znajomość języków i kultur pomaga jej promować polską sztukę w Azji i obu Amerykach. Osiągnięciem Monique jest rozpowszechnienie europejskich kryteriów wizualnych w Ameryce i Chinach oraz dzielenie się polską kulturą. W Polsce ukazała się biografia Lehman, bogato ilustrowana zdjęciami jej prac.

Opracowała oryginalny styl trójwymiarowej sztuki włókna – ruchomych rzeźb, które zmieniają kształty i mają bogatą paletę barw o zróżnicowanej fakturze. Jej wyjątkową pasją jest Wearable Art, ten rodzaj sztuki wymyślili polscy studenci sztuki, którzy w latach 70. nie mogli kupić modnych ani oryginalnych ubrań, więc stworzyli własne.

Zbigniew Szczepański, absolwent Wydziału Rzeźby Akademi Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w 1992 r. w pracowni profesora Grzegorza Kowalskiego. Laureat nagrody Okręgu Warszawskiego Związku Artystów Plastyków. Wystawy zbiorowe i indywidualne, z których za najważniejsze uważa: „Figura w rzeźbie polskiej” Zachęta, „3XS” Galeria Związkiu Polskich Artystów Plastyków na Mazowieckiej, „Germinations VII” Galeria Le Magazin Grenobl, Budapeszt, Bratysława, „Rzęźba - Wystawa zbiorowa” Skaraborg w Szwecji, „Obszar Wspólny”Galeria Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski, „Wystawa Inauguracyjna” Galeria Schody, Warszawa, „Akt” Galeria Art In, Gdańsk, „Venusses” H15 Warszawa.

Artysta, który w swej sztuce szuka elementarnego ładu i  ponadczasowych wartości,  odrzucając zasadę "chwytaj dzień". Często tworzy w nurcie na pograniczu awangardy i performancu. Wyrażając swoje emocje poprzez dychotomię pierwiastka żeńskiego i męskiego, materialnego i duchowego, prostotę formy i surowość materiałów. Przedmiotem i podmiotem jego prac jest ciało w określonym twórczym kontekście: przestrzeni, czasu i indywidualnych ograniczeń. Tożsamość własnej płci artysta przedstawia zawsze w najprostszy sposób: odbicia, gestu, śladu na materiale. Fizyczność ta metaforyczna i dosłowna ( szczególnie ta kobieca, związana z jego odwieczną symboliką), jest dla niego nieustanną inspiracją. Pretekstem do analizy skrajnych emocji, odczuć, w końcowym efekcie przenoszącym odbiorcę jego twórczości do świata symboliki, metafory i indywidualnych odczuć.  Artysta w swoich pracach często poszukuje relacji: światła i cienia, powietrza i materii. Materiał z którego tworzy podobnie jak same prace jest często nieoczywisty, ale zawsze sugestywnie podkreśla przekaz, myśl twórczą artysty.  Autor uważa, że wybór materiału z którego powstają jego  prace jest równie istotnym elementem, jak ich gotowa forma. 

(ur. 1993 r.) – ukończył Liceum Plastyczne w Zespole Szkół Plastycznych im. Józefa Brandta w Radomiu. Absolwent Wydziału Tkaniny i Ubioru, obecnie Wydział Sztuk Projektowych Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom uzyskał w Pracowni Projektowania Ubioru Dzianego, Pracowni Tkaniny Żakardowej, Dokumentu Fotograficznego. Ukończył drugie studia magisterskie o specjalności Architektura Tekstyliów na Wydziale Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów Politechniki Łódzkiej. Przebywał na stypendium w Chorwacji – Wydział Technologii Tekstyliów w Zagrzebiu, podczas którego odbył staż i pracował nad projektem badawczym poświęconym luminescencji włókien i materiałów. Odbył także staż naukowy w Serbii na Uniwersytecie Sztuki w Belgradzie – Wydział Sztuk Stosowanych (2018). Jest doktorantem w Interdyscyplinarnej Szkole Doktorskiej Politechniki Łódzkiej. Oprócz pracy dydaktycznej na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi oraz w Zespole Szkół Przemysłu Mody w Łodzi współpracuje z przemysłem tekstylno-odzieżowym, wdrażając wzory do produkcji. Swoje prace prezentował na wielu wystawach w kraju i za granicą min. Włochy, Francja, Litwa, Ukraina, Chorwacja, Serbia, Niemcy, Armenia, Słowacja, Węgry, Czechy, Chiny i Australia. W kręgu zainteresowań znajdują się współczesne media cyfrowe oraz innowacje technologiczne w obszarze tekstyliów i odzieży.